Główny Komitet Turystyki – centralny organ administracji państwowej istniejący w latach 1978–1985, którego celem było organizowanie ruchu turystycznego i wspieranie rozwoju obiektów służących wypoczynkowi.

Na podstawie ustawy z 1978 r. o utworzeniu Głównego Komitetu Turystyki ustanowiono Komitet^[1].

Do zakresu działania Komitetu Turystyki należały sprawy zagospodarowania turystycznego kraju, hotelarstwa i obozowisk turystycznych, rozwoju turystyki, organizacji i obsługi ruchu turystycznego oraz programowania, koordynacji i kontroli działalności w tych dziedzinach.

W skład Komitetu wchodzili:

• przewodniczący,
• zastępcy przewodniczącego,
• członkowie.

Przewodniczącego Komitetu, jego zastępców i członków powoływał i odwoływał Prezes Rady Ministrów.

Komitet zarządzał Centralnym Funduszem Turystyki i Wypoczynku.

W szczególności Komitet ponosił odpowiedzialność za^[2]:

• wytyczanie kierunków i programów rozwoju turystyki oraz określanie w tej dziedzinie zadań w ramach narodowych planów społeczno-gospodarczych,
• organizowanie usług turystycznych,
• opracowywanie zasad i metod zarządzania w gospodarce turystycznej oraz ekonomicznych instrumentów oddziaływania na jednostki organizacyjne prowadzące działalność w dziedzinie turystyki oraz na grupujące je organizacje,
• programowanie, inicjowanie i popieranie upowszechniania turystyki we wszystkich jej formach,
• programowanie kształcenia, doboru i doskonalenia kadr turystyki,
• inicjowanie i programowanie działalności naukowo-badawczej w dziedzinie turystyki,
• programowanie rozbudowy, rozmieszczenia i wykorzystywania obiektów oraz urządzeń turystycznych,
• organizowanie informacji i propagandy w dziedzinie turystyki,
• sprawowanie nadzoru nad jednostkami organizacyjnymi podporządkowanymi Komitetowi,
• zarządzanie Centralnym Funduszem Turystyki i Wypoczynku.

Komitet w celu wykonywania swoich zadań:

• opracowywał projekty wieloletnich i rocznych planów w dziedzinie turystyki,
• ustalał zasady organizacji i świadczenia usług turystycznych oraz obsługi ruchu turystycznego,
• organizował i prowadził badania oraz oceniał potrzeby rynku w zakresie usług oraz produkcji towarów turystycznych,
• określał zadania w dziedzinie upowszechniania turystyki oraz wytyczał kierunki działania w tym zakresie,
• ustalał wytyczne w sprawie form organizacyjnych społecznego ruchu turystycznego,
• udzielał pomocy w rozwijaniu wszystkich form, a zwłaszcza społecznych form działalności w dziedzinie turystyki,
• ustalał wytyczne oraz zapewniał warunki pracy ideowo-wychowawczej w ruchu turystycznym,
• określał w ramach ustalonych przez Radę Ministrów zasady zatrudnienia pracowników w dziedzinie turystyki,
• planował i rozdzielał środki finansowe z budżetu Państwa oraz środki pozabudżetowe przeznaczone na rozwój turystyki,
• ustalał zasady i programy szkolenia działaczy społecznych oraz pracowników turystyki,
• ustalał plany prac naukowo-badawczych w dziedzinie turystyki,
• ustalał wytyczne w sprawie zagospodarowania turystycznego kraju,
• określał kierunki inwestowania oraz rozwoju sieci obiektów i urządzeń turystycznych,
• ustalał warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane turystyczne, oraz warunki techniczne utrzymania i użytkowania tych obiektów,
• określał rodzaje, kategorie, zasady eksploatacji i wykorzystania zakładów hotelarskich, obozowisk turystycznych i innych obiektów turystycznych,
• inicjował, organizował oraz koordynował międzynarodową współpracę w zakresie turystyki zagranicznej.

Na podstawie ustawy z 1985 r. o zmianach w organizacji oraz zakresie działania niektórych naczelnych i centralnych organów administracji państwowej zniesiono Główny Komitetu Turystyki^[3].