Góry Litawskie stanowią pasmo niewysokich wzgórz i są górami bardziej z geologicznego niż z krajobrazowego punktu widzenia. Zbocza są łagodnie nachylone, a wierzchołki są niewybitne i obłe. Najwyższą kulminacją jest Sonnenberg (484 m n.p.m.) w południowej części pasma.
Pasmo Gór Litawskich stanowi granicę hydrologiczną niższego rzędu. Ich północne i zachodnie zbocza odwadnia Litawa - dopływ Dunaju. Cieki ze zboczy południowych i wschodnich zasilają Jezioro Nezyderskie, położone równolegle do wschodnich stoków Gór Litawskich - bardzo płytki, płaskodenny, reliktowy zbiornik wodny.
Góry Litawskie stanowią najdalej wysunięte na wschód pasmo Centralnych Alp Wschodnich i mają podobną do nich budowę geologiczną. Uformowane zostały w trzeciorzędzie podczas orogenezy alpejskiej. Ze względu na niewielką wysokość nie uległy zlodowaceniom w plejstocenie - w konsekwencji ich rzeźba nie została odmłodzona.
Góry Litawskie zbudowane są głównie ze skał metamorficznych - gnejsów i łupków krystalicznych. Skałom krystalicznym towarzyszą czasem wapienie. Większość wapieni została zerodowana odsłaniając krystaliczne jądro gór.
Obszar Gór Litawskich ma kontynentalny, stepowyklimat, typowy dla Kotliny Panońskiej. Odpowiednio do tego pierwotną formacją roślinną gór, zwłaszcza ich wschodniej strony, była stepowa roślinność trawiasta, która już w średniowieczu została zastąpiona przez uprawy rolne. Obecnie Góry Litawskie są porośnięte lasami, głównie bukowymi, a południowe zbocza zajmują winnice i sady.
