Gérard Xavier Marcel Depardieu
27 grudnia 1948 Châteauroux
aktor, reżyser, producent filmowy
Élisabeth Guignot (1970–1996; rozwód)
od 1964
Gérard Xavier Marcel Depardieu[1] (ur. 27 grudnia 1948 w Châteauroux) – francuski aktor, producent filmowy, reżyser, restaurator, właściciel winnic i producent wina. Nazywany „francuskim Robertem De Niro”[2][3].
Zagrał w ponad 130 kinowych produkcjach francuskich, brytyjskich, amerykańskich, włoskich, niemieckich, a także rosyjskich, polskich i norweskich. Laureat dwóch Cezarów (1981, 1991)[4], Złotego Globu (1991) i nagrody aktorskiej na MFF w Cannes (1990), nominowany do Oscara (1991)[5], właściciel winnicy Château de Tigné[6] w Andegawenii oraz plantacji w okolicach wsi Ugłowoje[7] na Krymie. Honorowy rezydent Belgii[8]. Otrzymał obywatelstwo Rosji[9]. 10 sierpnia 2015 otrzymał gwiazdę w Alei Sławy Aktorskiej w Wyborgu[10].
Urodził się jako trzecie z sześciorga dzieci Anne Jeanne Josèphe (1923–1988; wł. Alice Marillier) i René Maxime Lionela Depardieu (1923–1988)[11][12]. Jego dziadek ze strony matki Xavier Charles Marillier[13] był pilotem wojskowym i na początku lat 40. został przeniesiony do bazy lotniczej w Châteauroux. Dziadek matki był właścicielem fabryki fajek.
Został wychowany w biednym środowisku. Część wakacji spędzał ze swoją babką na lotnisku w Orly, czasem jeździł także do dalekiej ciotki ojca. W 1962 zdał egzamin końcowy w szkole powszechnej pod wezwaniem św. Dionizego w Châteauroux i odbył praktykę w drukarni Centre Presse. Żył potem z dorywczych prac[14].
W 1965 roku dotarł do Paryża, gdzie zdobywał doświadczenie teatralne z Charlesem Dullinem w National Theatre Populaire, a następnie pod kierunkiem Jeana-Laurenta Cocheta w Théâtre Édouard VII – wraz z Claude Jade i Alainem Doutey, który wziął go pod opiekę, a następnie podróżował z teatrem objazdowym Café de la Gare[15]. Debiutował na ekranie rolą bikiniarza w filmie krótkometrażowym Bikiniarz i koteczek (Le Beatnik et Le Minet, 1965), przychylność krytyki zdobył dzięki roli Jeana-Claude, żyjącego z nieczystych źródeł dochodu, który terroryzuje mieszkańców blokowiska w komedii kryminalnej Bertranda Bliera Jaja (Les Valseuses, 1974)[16] obok Patricka Dewaere, Miou-Miou i Jeanne Moreau. Bernardo Bertolucci zatrudnił go do historycznego dramatu Wiek XX (Novecento, 1976) z Robertem De Niro[17]. Marco Ferreri zaangażował go do prowokującego filmu Żegnaj małpko (Ciao Maschio, 1978) z Marcello Mastroiannim i Geraldine Fitzgerald, w którym jego postać Lafayette’a kastruje się wielkim nożem elektrycznym[18][19].
Za rolę młodego aktora w dramacie Ostatnie metro (La Dernier métro, 1980) z Catherine Deneuve otrzymał swojego pierwszego Cezara za główną rolę męską. Tytułowa kreacja w filmie Cyrano de Bergerac (1990) Jean-Paula Rappeneau przyniosła mu nagrodę aktorską na 43. MFF w Cannes, drugiego w karierze Cezara i nominację do Oscara dla najlepszego aktora[20].
Światową popularność zyskał dzięki roli francuskiego imigranta, który najpierw poślubia, a dopiero później poznaj i zakochuje się w Amerykance (Andie MacDowell) w komedii Petera Weira Zielona karta (1990), za którą zdobył Złoty Glob. W kolejnych latach kręcił po pięć-sześć filmów rocznie. W jego dorobku kinowym jest m.in. tytułowa rola polityka Georges’a Dantona w filmie historycznym Andrzeja Wajdy Danton (1982). Przewodniczył obradom jury konkursu głównego na 45. MFF w Cannes (1992).
Sympatię wśród widzów zyskał rolą Obeliksa w czterech adaptacjach komiksu: Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César, 1999), Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre, 2002), Asterix na olimpiadzie (Astérix aux Jeux Olympiques, 2006) i Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix: Au service de sa Majesté, 2012).
Wyreżyserował m.in. filmy: Świętoszek (Le Tartuffe, 1984) według Moliera i Most pomiędzy dwoma brzegami (Un pont entre deux rives, 1999). Był producentem filmów: Drôle d’endroit pour une rencontre (1988) i Shakha proshaka (1991) oraz miniseriali, w których również wystąpił: Nędznicy (Les Misérables, 2000) jako Jean Valjean i Napoleon (Napoléon, 2002) jako Joseph Fouché, który był nominowany do nagrody Emmy.
Jako gość gali rozdania Telekamer w 2000 otrzymał nagrodę specjalną dla najpopularniejszej gwiazdy zagranicznej. W 2006 wydał książkę autobiograficzną pt. „Po prostu żyję! Rozmowy z Laurentem Neumannem”. W 2010 podpisał kontrakt reklamowy z Bankiem Zachodnim WBK[21].
11 kwietnia 1970 zawarł związek małżeński z Élisabeth Guignot, z którą zagrał w dramacie Jean de Florette (1986). Mieli dwoje dzieci: syna Guillaume (ur. 7 kwietnia 1971, zm. 13 października 2008 w wyniku powikłania zapalenia płuc)[22][23] i córką Julie (ur. 18 czerwca 1973)[24]. 2 listopada 1996 doszło do rozwodu. Z nieformalnego związku z modelką Karine Sillą ma córkę Roxanne (ur. 28 stycznia 1992)[25]. W latach 1997–2003 był związany z Carole Bouquet[26]. W styczniu 2001 został dziadkiem Louise, której rodzicami byli Guillaume i jego żona Elise Ventre.
Był stałym rezydentem miejscowości Néchin w Belgii[27]. Oprócz tego miał niemal 30 posiadłości we Francji, Hiszpanii, Maroku i Argentynie. W grudniu 2012 złożył wniosek o nadanie obywatelstwa belgijskiego, z powodu wprowadzenia przez francuski rząd 75-procentowego podatku dla najbogatszych. Po wypowiedzi francuskiego premiera Ayraulta, który nazwał wyjazd Depardieu do Belgii „żałosnym”, aktor zapowiedział w liście otwartym zrzeczenie się francuskiego obywatelstwa i potępił politykę podatkową francuskiego rządu jako karzącą ludzi najzdolniejszych[28]. W styczniu 2013 roku prezydent Rosji Władimir Putin ukazem przyznał mu rosyjskie obywatelstwo[29][30][31]. 5 stycznia 2013 w Soczi Depardieu odebrał rosyjski paszport osobiście z rąk prezydenta[32][33]. W tym samym miesiącu nabył nieruchomość w osiedlu Biełyje Stołby (miasto Domodiedowo, obwód moskiewski, Rosja)[34], w której od lat był częstym gościem[35][36].
W 1999 miał wypadek motocyklowy w Paryżu. 10 lipca 2000, niedługo po przejściu zawału serca, poddał się zabiegowi wszczepienia bypassów w klinice w Paryżu.
4 września 2020 przyjął prawosławie, ochrzczony przez metropolitę Jana (Renneteau), zwierzchnika Arcybiskupstwa Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej, w Soborze św. Aleksandra Newskiego w Paryżu[37].
Lokasi Pengunjung: 18.216.219.61