Szef Gabinetu MSWojsk. mjr dypl. kaw. Adam Korwin-Sokołowski (trzeci od prawej), w imieniu marszałka Józefa Piłsudskiego, odbiera od płk Gwido Kawińskiego odznakę pamiątkową i historię 72 pp. Trzeci od lewej stoi mjr dypl. piech. Aleksander Dmytrak. Warszawa 1932Tabliczka nagrobna Gwidona Kawińskiego
Życiorys
Urodził się 20 lutego 1891 w Tarnowie, w rodzinie Grzegorza[3][4]. Był oficerem c. i k. armii[5]. Jako „frekwentant” (uczestnik) III rocznika Akademii Wojskowej awansował na porucznika (niem. Leutnant) ze starszeństwem z 1 września 1911 roku[6]. W 1913 roku pełnił służbę w c. i k. 40 pułku piechoty w Rzeszowie[7][8].
2 listopada 1923 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[7], w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko szefa sztabu[7][11]. 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 90. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. 25 października 1926 został przeniesiony do 19 pułku piechoty na stanowisko dowódcy II batalionu[13]. 5 maja 1927 został przeniesiony do 1 batalionu strzelców w Chojnicach na stanowisko dowódcy[7][14]. 6 lipca 1929 został przeniesiony na stanowisko dowódcy 72 pułku piechoty w Radomiu[7][15][16]. W tym czasie był jednocześnie komendantem garnizonu Radom[17]. W Radomiu działał w Polskim Czerwonym Krzyżu[18]. 10 grudnia 1931 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. Od października 1935 do 1939 pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej27 Dywizji Piechoty w Kowlu[20].
Samozwańczy Prezydent Wolnej Polski na Wychodźstwie (z lat 1972–1990) Juliusz Nowina-Sokolnicki 20 lutego 1978 mianował Gwidona Kawińskiego pośmiertnie do stopnia generała brygady ze starszeństwem od 1 stycznia 1945.
.png){kind=small}
