Gum 29

Gum 29
Ilustracja
Obszar Gum 29 (ESO)
Odkrywca

John Herschel

Data odkrycia

1 kwietnia 1834

Dane obserwacyjne (J2000)
Gwiazdozbiór

Kila

Typ

emisyjna

Rektascensja

10h 24m 14,6s

Deklinacja

-57° 46′ 58″

Odległość

9,3 ± 1,4 tys. ly (2,85 ± 0,43 kpc[1])

Charakterystyka fizyczna
Wymiary

ok. 350 ly

Alternatywne oznaczenia
RCW 49
Multimedia w Wikimedia Commons

Gum 29 (również RCW 49) – duży i jasny obszar H II znajdujący się w konstelacji Kila. Jest jonizowany i rozświetlany przez zanurzoną w nim gromadę otwartą Westerlund 2[2]. Wraz z nią stanowi obiekt NGC 3247 w New General Catalogue, który odkrył John Herschel 1 kwietnia 1834 roku[3].

Zdjęcie w podczerwieni z Teleskopu Spitzera. W centrum mgławicy widoczna gromada Westerlund 2.
Zdjęcie centralnej części mgławicy Gum 29 oraz gromady Westerlund 2 z Teleskopu Hubble’a opublikowane z okazji 25. rocznicy wyniesienia teleskopu na orbitę

Odległość do Westerlund 2, a tym samym do Gum 29, nie jest dokładnie znana; przy użyciu różnych metod oszacowano, że znajduje się w odległości od ok. 2 do 8 kiloparseków (od 6,5 do 26 tys. lat świetlnych) od Słońca[1][2]. Jedna z najnowszych prac dotyczących Westerlund 2 (opublikowana w 2013 roku) podaje wartość ok. 9,3 tys. lat świetlnych[1].

Gum 29 jest jednym z najbardziej wydajnych obszarów formowania gwiazd w Drodze Mlecznej. Według szacunków w mgławicy tej znajduje się ponad 2200 gwiazd niewidocznych na optycznych długościach fali świetlnej, ponieważ są one w gęstym pyle i gazie mgławicy. Dopiero zdjęcia wykonane teleskopem podczerwonym Kosmicznego Teleskopu Spitzera ujawniły obecność około 300 nowo powstałych gwiazd. Gwiazdy te znajdują się w bardzo wczesnym stadium swojej ewolucji, dzięki czemu dostarczają ważnych danych dotyczących powstawania i rozwoju gwiazd. Z obserwacji tych wynika, że nieoczekiwanie dla astronomów, większość gwiazd tego obszaru posiada dyski akrecyjne. Oznacza to więc, że dyski akrecyjne są dużo bardziej powszechne niż uważano do tej pory. Szczegółowe obserwacje dwóch dysków gwiazd mgławicy wykazały, że są one zbudowane w sposób wymagany w procesie formowania układu planetarnego. Spośród wszystkich znanych dysków akrecyjnych są to najdalsze i najsłabsze potencjalne dyski protoplanetarne zaobserwowane do tej pory. Odkrycie to wspiera teorię, według której dyski protoplanetarne są naturalnym elementem procesu ewolucji gwiazd, a układy planetarne nie są rzadkością w Drodze Mlecznej.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c G. Carraro et al.. The distance to the young open cluster Westerlund 2. „Astronomy & Astrophysics”. 555 (A50), lipiec 2013. DOI: 10.1051/0004-6361/201321421. (ang.). 
  2. ↑ a b E. Churchwell et al.. RCW 49 at Mid-Infrared Wavelengths: A GLIMPSE from the Spitzer Space Telescope. „The Astrophysical Journal Supplement Series”. 154 (1), s. 322, wrzesień 2004. DOI: 10.1086/422504. (ang.). 
  3. ↑ Courtney Seligman: NGC 3247. [w:] Celestial Atlas [on-line]. [dostęp 2014-12-05]. (ang.).

Bibliografia

  • Encyklopedia Wszechświat. Praca zbiorowa. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 245. ISBN 978-83-01-14848-5.

Linki zewnętrzne