Guillaume de Lorris jest autorem 4068 wersetów alegorycznej opowieści przedstawiającej ideał miłości dwornej znanej jako Opowieść o Róży (fr.Le Roman de la Rose). Utwór, który zaczął pisać prawdopodobnie około 1230 roku, skierowany był głównie dla dworskiej publiczności. Poemat dokończył Jean de Meun około 1280 roku[2].
Le Roman de la Rose, wydanie z 1914
Pochodził prawdopodobnie z Lorris, małego miasteczka na wschód od Orleanu[3]. Dokładny rok jego urodzenia jest nieznany, a rok jego śmierci można wywnioskować jedynie z części wierszy zapisanych przez Jeana de Meuna. Meun napisał, że urodził się w chwili śmierci Guillaume'a, ale nie wskazał konkretnej daty (ok. 1225-1240), i że pracował nad wierszem około czterdziestu lat po śmierci Guillaume'a. Ernest Langlois, francuski mediewista, proponuje okres 1225–1240 jako okres śmierci Guillaume zaś Félix Lecoy, profesor literatury średniowiecza, sugeruje lata 1225-1230 jako czas, w którym Guillaume pracował nad swoim wierszem[4].
Według Gerta Pinkernella, językoznawcy i literaturoznawcy, szczególne osiągnięcie Guillaume polegało na umiejętnym połączeniu trzech elementów, które były obecne w literaturze średniowiecznej, ale nie były powszechne: forma narracji z perspektywy pierwszej osoby, wykorzystanie alegorycznych postaci jako bohaterów i przedstawienie całej powieści w formie relacji ze snu. O mistrzostwie Guillaume'a świadczy również jego wrażliwe i wnikliwe ukazanie psychologii staniu zakochania. Ukazał wizję średniowiecznej miłości - ideał miłości dworskiej (fr.amour courtois), zaś forma przekazu cieszyła się popularnością aż do renesansu[2].
↑Jacqueline de Weever: Guillaume de Lorris. Garland Publishin. [dostęp 2020-06-07]. (ang.).
Bibliografia
Małgorzata Frankowska-Terlecka. Pojęcie filozofii u Jana z Meun: druga część Powieści o Róży. „Analecta 7/2(14)”, 1998. Instytut Historii Nauki PAN.brak numeru strony
