Guido Mannari

Guido Mannari
Ilustracja
Identikit (1974) z Elizabeth Taylor
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1944
Rosignano Marittimo, Włochy

Data i miejsce śmierci

10 lipca 1988
Rosignano Marittimo, Włochy

Zawód

aktor

Lata aktywności

1969–1985

Guido Mannari, znany także jako Vincent Mannari Jr. (ur. 13 grudnia 1944 w Rosignano Marittimo, zm. 10 lipca 1988 tamże[1]) – włoski aktor filmowy i telewizyjny[2].

Pochodził z Sycylii. Urodził się w Rosignano Marittimo[3][4]. Był piłkarzem[5], zanim zadebiutował na ekranie jako mechanik w dramacie L'assoluto naturale (1969) u boku Laurence’a Harveya, Sylvi Kosciny i Felicity Mason.

W latach 70. i 80. zagrał wiele czołowych ról w dziesiątkach filmów policyjnych i erotycznych, w tym w filmie Piera Paolo Pasoliniego Dekameron (Il Decameron, 1971)[6], ale jego kariera ograniczała się głównie do tradycyjnych ról pięknego uwodziciela. Stał się znany z roli prefekta Makrona w filmie Kaligula (Caligula, 1979)[7]. Był jednym z ulubionych wykonawców reżysera Joe D'Amato. W latach 70. pozował nago w sesji dla czasopisma Libera (wydanego przez tego samego wydawcę Playmana).

Był w związku z Liz Taylor.

Guido Mannari zmarł 10 sierpnia 1988 roku na atak serca.

Wybrana filmografia

  • 1969: L'assoluto naturale jako mechanik
  • 1971: Dekameron (Il Decameron)
  • 1973: Storia de fratelli e de cortelli jako Gigi Romagnoli
  • 1973: Blu Gang - vissero per sempre felici e ammazzati jako Johnny Blue
  • 1973: Number one jako Massimo
  • 1974: Identikit jako Carlo
  • 1975: Giubbe rosse / Red Coats jako Cariboo
  • 1979: Kaligula (Caligula) jako Makron

Przypisy

  1. ↑ Guido Mannari (13 de Dezembro de 1944). Filmow. [dostęp 2017-09-09]. (port.).
  2. ↑ Guido Mannari. FILMSTARTS.de. [dostęp 2017-09-09]. (niem.).
  3. ↑ Personalidade: Guido Mannari (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2017-09-09]. (port.).
  4. ↑ Guido Mannari. Rotten Tomatoes. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  5. ↑ Guido Mannari. Zapster.it. [dostęp 2017-09-09]. (wł.).
  6. ↑ Guido Mannari. MYmovies. [dostęp 2017-09-09]. (wł.).
  7. ↑ Guido Mannari. ČSFD.cz. [dostęp 2017-09-09]. (cz.).

Linki zewnętrzne