Tor Yas Marina przeszedł przebudowę, która skróciła tor i szacowany czas okrążenia w celu zwiększenia prędkości maksymalnej i możliwości wyprzedzania[2]. Szykana po zakręcie 4 została usunięta, a na zakręcie 5 (który był zakrętem 7 przed przebudową) została poszerzona. Sekwencja czterech zakrętów, która była zakrętami 11–14 stała się jednym zakrętem 9. Promień zakrętów 12–15 (wcześniej 17–20) został zwiększony, aby umożliwić samochodom rozwijanie większych prędkości, a zmiany w zakręcie 15 umożliwiają samochodom jazdę na pełnych obrotach przez zakręt[3].
Lista startowa
Lista kierowców zgłoszonych do udziału w wyścigu była początkowo taka sama jak na liście startowej sezonu, bez zgłoszeń kierowców rezerwowych[4]. W pierwszej sesji treningowej wystartował Jack Aitken w miejsce George’a Russella[4]. Nikita Mazepin wycofał się przed wyścigiem po pozytywnym wyniku testu na COVID-19, ale nie został zastąpiony przez kierowcę rezerwowego Pietro Fittipaldiego, ponieważ Fittipaldi nie wziął udziału w kwalifikacjach przed wyścigiem[5][6][7][8].
Bottas ścigał się w specjalnym kasku na tę okazję, na którym widniały zdjęcia wszystkich chwil spędzonych w Mercedesie, a także nosił specjalny zestaw niebieskich kombinezonów wyścigowych. Wyścig był także ostatnim dla Hondy jako dostawcy silników, ponieważ japońska firma zaprzestała dostarczania silników zespołom Red Bull Racing i AlphaTauri[10], chociaż mają one zapewnić pomoc dla Red Bull Powertrains, które przejmują dostawy silników od sezonu 2022[12].
Klasyfikacje przed wyścigiem i permutacje tytułowe
Dwóch rywali o tytuł mistrza świata, którymi są Max Verstappen z zespołu Red Bull Racing i Lewis Hamilton z zespołu Mercedes, rozpoczną wyścig z 369,5 punktami na koncie, dzięki czemu po raz pierwszy od sezonu 1974 i po raz drugi w historii tego sportu pretendenci do mistrzostwa kierowców będą mieli tyle samo punktów w rundzie kończącej sezon. Mistrzostwo Kierowców zostanie rozstrzygnięte w rundzie kończącej sezon po raz 30. i pierwszy od sezonu 2016[13]. Kierowca, który zdobędzie najwięcej punktów, wygra mistrzostwa. Jeśli kierowcy zdobyliby równą liczbę punktów – co jest możliwe tylko wtedy, gdy żaden z nich nie ukończy wyścigu w punktach lub jeśli jeden ukończy wyścig na dziewiątym miejscu, a drugi na dziesiątym z najszybszym okrążeniem – Verstappen zdobędzie mistrzostwo ze względu na wygranie większej liczby wyścigów w stosunku dziewięć do ośmiu[13][14]. W Mistrzostwach Konstruktorów Mercedes prowadzi z 587,5 punktami, 28 przed Red Bullem z 559,5 punktami. Jest to pierwszy raz od sezonu 2008, gdy o mistrzostwie konstruktorów decydowała ostatnia runda. Ferrari prowadzi z McLarenem w walce o trzecie miejsce w konstruktorów z przewagą 38,5 punktów, co oznacza, że nawet jeśli Mclaren zdobyłby maksymalną liczbę punktów za miejsca 1–2 i uzyskał punkt za najszybszy czas okrążenia, oba bolidy Ferrari musiałyby zająć pozycje poniżej siódmej[13].
Zaciekłe walki na torze przez cały sezon doprowadziły do obaw, że jeden z kierowców może spowodować celową kolizję w wyścigu, próbując zdobyć mistrzostwo. Do takich zdarzeń dochodziło w przeszłości: walka o mistrzostwo w 1989 roku pomiędzy kolegami z drużyny McLaren, Ayrtonem Senną i Alainem Prostem, została rozstrzygnięta przez incydent w Grand Prix Japonii; rewanż o mistrzostwo w 1990 roku, w którym Prost jeździł dla Ferrari, zakończył się na korzyść Senny kolejną kolizją w wyścigu na Suzucę; Zderzenie Michaela Schumachera z Damonem Hillem podczas Grand Prix Australii w 1994 roku przekreśliło Brytyjczyka z rywalizacji o tytuł w sezonie 1994; a kolizja spowodowana przez Schumachera z Jakiem Villeneuve’em podczas Grand Prix Europy 1997 została uznana za celową i doprowadziła do dyskwalifikacji niemieckiego kierowcy z sezonu 1997[15]. W odpowiedzi na obawy dyrektor wyścigowy Michael Masi ostrzegł, że Verstappen lub Hamilton mogą podlegać dalszym sankcjom ze strony FIA, jeśli jeden z nich zdecyduje się na celową kolizję kończącą wyścig, aby uzyskać korzystny wynik w klasyfikacji. Sankcje wymienione przez dyrektora wyścigów objęły częściowe odjęcie punktów w klasyfikacji, zakaz udziału w niektórych przyszłych wyścigach lub dyskwalifikację z całego sezonu[16][17].
Treningi
W trakcie weekendu zaplanowano trzy sesje treningowe. Pierwsza i druga sesja odbyła się odpowiednio o godzinie 13:30 i 17:00 czasu lokalnego w piątek 10 grudnia, a trzecia odbyła się o godzinie 14:00 czasu lokalnego w sobotę 11 grudnia[18]. Pierwsza sesja treningowa przebiegła bez odnotowanych incydentów i zakończyła się ustanowieniem najszybszego czasu przez Maxa Verstappena, za którym uplasowali się Valtteri Bottas i Lewis Hamilton[19]. Drugą sesję treningową zwyciężył Lewis Hamilton z przewagą 0,3 sekundy do drugiego Estebana Ocona. Trzecie miejsce zajął Valtteri Bottas. Na czwartym miejscu uplasował się Max Verstappen ze stratą 0,6 sekundy do lidera. W ostatniej minucie czasu sesji swój bolid rozbił Kimi Räikönnen[20]. Trzecią sesję treningową zwyciężył po raz drugi Lewis Hamilton, drugi był ze stratą 0,2 sekundy Max Verstappen. Trzecie miejsce zajął ponownie Valtteri Bottas[21].
Kwalifikacje
Kwalifikacje odbyły się według planu o godzinie 17:00 czasu lokalnego w sobotę 11 grudnia[18].
Wyścig
Start wyścigu odbył się według planu o godzinie 17:00 czasu lokalnego w niedzielę 12 grudnia[18].
Lista startowa
Na niebieskim tle kierowcy biorący udział jedynie w piątkowych treningach.
