Granatnik P-27

P-27
Ilustracja
P-27, za nim naboje w pojemnikach transportowych
Państwo

 Czechosłowacja

Rodzaj

granatnik przeciwpancerny

Obsługa

2 żołnierzy

Dane techniczne
Kaliber

lufa: 45 mm
pocisk: 110 mm

Nabój

kumulacyjny, masa 3,8 kg

Wymiary
Długość lufy

1030 mm

Masa
broni

6,5 kg[1]

Inne
Prędkość pocz. pocisku

70 m/s

Szybkostrzelność praktyczna

4 strz./min.[1]

Zasięg maks.

330 m[1]

Zasięg skuteczny

75 m do celów ruchomych, 100 m do celów nieruchomych
150 m do skupisk siły żywej[1]

Przebijalność pancerza

150 mm (pod kątem 60°)[1]

P-27 (Pancéřovka 27) – czechosłowacki granatnik przeciwpancerny produkowany przez Zakłady Skoda od 1951 roku. W Polsce nazywany był też pancerzownicą[2].

Granatnik został opracowany w latach 1946-49, a produkowany od 1951 roku[1]. P-27 był bronią bezodrzutową, jednak dzięki dodaniu opiłków metalu do ładunku miotającego skuteczniej zrównoważono w nim odrzut niż w granatniku RPG-2. P-27 znajdował się na uzbrojeniu armii czechosłowackiej, a także wielu krajów Afryki i Azji.

Granatniki te zakupiło na początku lat 50. Wojsko Polskie, poszukujące środków przeciwpancernych jednostek piechoty, rezygnując z produkcji własnych granatników jednostrzałowych Pc-100. W grudniu 1952 sprowadzono do prób 100 granatników P-27, po czym w maju 1953 zakupiono 1000 granatników i 75.000 nabojów[3]. Od czerwca 1953 prowadzono ich badania wojskowe w jednostkach, a 28 stycznia 1954 włączono do spisu uzbrojenia Wojska Polskiego[4]. W 1955 roku jeszcze odebrano ostatnią partię 1500 granatników; łącznie dostarczono ich 2600 i 85.000 nabojów[4]. Od 1956 roku prowadzono szkolenie niszczycieli czołgów z użyciem tych granatników[1]. Planowano podjąć także produkcję licencyjną ulepszonego modelu w Polsce, jednakże nie doszło do tego z powodu rezygnacji z granatników tego typu i wybraniu jako standardowy radzieckiego granatnika RPG-2[5]. Oprócz zalet P-27, stwierdzono w Polsce wady, jak niewygodne przyrządy celownicze, zbyt niski dwójnóg, łatwe do uszkodzenia łuski podczas transportu, oraz możliwość porażenia obsługi aluminiową tuleją prowadzącą, stanowiącą część granatu i odrzucaną do tyłu przy wybuchu granatu na odległość do 200 m[6]. Do połowy lat 60. granatniki te wycofano i sprzedano za granicę, pozostawiając jako standardową broń RPG-2, produkowane w Polsce[1].

Podczas prób w Polsce uzyskano przebijalność płyt pancernych w granicach 132-174 mm oraz ściany schronu żelbetowego grubości 52 cm[7].

Dane taktyczno-techniczne

  • Kaliber:
  • Masa:
    • całkowita: 6,40 kg
    • pocisku: 3,75 kg
  • Długość w położeniu marszowym: 1030 mm
  • Prędkość początkowa pocisku: 70 m/s
  • Donośność: 150 m
  • Szybkostrzelność: 4-5 strz./min
  • Przebijalność: 150 mm (pod kątem 60°)[1]

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Perzyk 2013 ↓, s. 44.
  2. ↑ Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960: skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6. s.244
  3. ↑ Perzyk 2013 ↓, s. 33, 35.
  4. ↑ a b Perzyk 2013 ↓, s. 43-44.
  5. ↑ Perzyk 2013 ↓, s. 42-43.
  6. ↑ Perzyk 2013 ↓, s. 37-38.
  7. ↑ Perzyk 2013 ↓, s. 34.

Bibliografia

  • Jacek Szymański, Ryszard Woźniak. Granatniki przeciwpancerne (I). „Nowa Technika Wojskowa”. 1995. Nr. 10. s. s. 7-12. ISSN 1230-1655. 
  • Bogusław Perzyk. Czechosłowackie granatniki przeciwpancerne w Wojsku Polskim 1953-1965 cz.I - Pancerovka P-27. „Poligon”. 6(41)/2013, s. 32-44, listopad-grudzień 2013. Magnum-X.