GBU-12 Paveway II

Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Raytheon, Lockheed-Martin
Typ	swobodnie opadająca, naprowadzana laserowo
Przeznaczenie	burząca
Historia
Lata produkcji	od 1976
Używana w latach	od 1976
Dane techniczne
Długość	2210 mm
Średnica	273 mm
Masa	362 kg
Masa mat. wybuchowego	87 kg
Rodzaj mat. wybuchowego	Tritonal, PBXN
Zasięg	14,8 km

GBU-12 Paveway II – zaliczana do broni precyzyjnego rażenia amerykańska naprowadzana laserowo bomba lotnicza serii Paveway zbudowana na podstawie bomby Mk 82.

GBU-12 została zaprojektowana dla amerykańskich sił zbrojnych jako naprowadzana laserowo bomba burząca i wprowadzona na uzbrojenie w 1976 roku. Głowicę bojową stanowi bomba ogólnego przeznaczenia Mk 82 o masie nominalnej 227 kg (500 funtów), wyposażona w półaktywną laserową głowicę naprowadzającą i powierzchnie sterowe do korygowania jej lotu. Cel musi być oświetlony zewnętrznym desygnatorem laserowym. Dokładność trafienia nie mniejsza niż 9 metrów.

Istnieją dwie generacje bomb GBU-12 – Paveway I ze stałymi statecznikami i Paveway II ze statecznikami składanymi. Ponadto Paveway II posiada następujące ulepszenia:

• obudowa i elementy optyki głowicy naprowadzającej wykonano z tworzyw sztucznych, dzięki czemu zmniejszyła się ich masa i koszt
• zwiększono czułość i o 30% kąt przeszukiwania detektora promieniowania laserowego
• skrócono czas załączania baterii termicznej po zrzuceniu bomby
• zwiększono kąty wychyleń powierzchni sterowych
• wprowadzono kodowanie wiązki laserowej

Głównymi nosicielami bomb GBU-12 są samoloty General Dynamics F-111, które zrzuciły około połowy z 4493 sztuk użytych podczas operacji Pustynna Burza. Ponadto mogą być przenoszone przez samoloty A-6 Intruder, A-7 Corsair II, A-10 Thunderbolt II, F-14 Tomcat, F-15E Strike Eagle, F-16 Fighting Falcon, F/A-18 Hornet i B-52 Stratofortress. Ogólnie w operacji Pustynna Burza osiągnięto skuteczność 88% podczas ataków na różnego rodzaju umocnienia.