Potrawa powstaje w wyniku gotowania mąki roślin bogatych w skrobię, a następnie ubijania powstałej masy, aż uzyska ona konsystencję zbliżoną do ciasta. Czynność tę wykonują zazwyczaj dwie osoby. Istotnym elementem przygotowywania tej potrawy jest tradycyjny proces fermentacji[1]. Niewielkie kulki fufu są zanurzane w sosie lub zupie i spożywane przy pomocy palców.
Potrawa jest szczególnie ceniona w Afryce Zachodniej. Zanim kupcy portugalscy przywieźli do Afryki maniok, potrawa zbliżona do fufu była przygotowywana z pochrzynu (Dioscorea) lub z bananów. Gotowe fufu zazwyczaj ma kolor ciemnożółty, w Nigerii i Kamerunie fufu wyróżnia się białą barwą i kleistą konsystencją. Typowe dla kuchni afrykańskiej jest spożywanie fufu w postaci kulek uformowanych w ręce i zanurzanych w sosie.
W północnej Nigerii określa się ją nazwą sakora, w Kamerunie jako kameruński couscous. Potrawą podobną do fufu w południowej Afryce jest ugali[2] (przyrządzane z mąki kukurydzianej) oraz zambijskanshima[3].
Fufu karaibskie
Fufu należy do ulubionych potraw ludności Kuby, Dominikany, Haiti i Portoryko, zwłaszcza wśród imigrantów, którzy w przeszłości przybyli z Afryki Zachodniej na Karaiby. Na Kubie potrawa zachowała swoją oryginalną nazwę i jest określana jako fufú de platano[4]. W Dominikanie i w Portoryko częściej używa się określeń mangú lub mofongo. W przeciwieństwie do wersji afrykańskiej karaibskie fufu ma konsystencję bardziej zwartą, a jej smak jest bardziej wyrazisty, dzięki zastosowaniu czosnku, oliwy, a w niektórych przypadkach także mięsa (wieprzowiny) i owoców morza. W kulturze karaibskiej fufu zazwyczaj jest podawane z zupą lub stanowi dodatek do różnych odmian estofado[5].
Lokalna odmiany fufu na Haiti nosi nazwę tum tum[6], zaś na Barbadosiecou cou[7].
Maszyna napędzana silnikiem spalinowym do przygotowywania fufu
Wartość energetyczna
100 g afrykańskiego fufu zawiera 2 g białka, ok. 0.1 g tłuszczu i 84 g węglowodanów. Wartość energetyczna takiej porcji wynosi 267 kCal[8].
