Urodził się według różnych źródeł 31 grudnia 1869[1] lub 14 stycznia 1871[2] jako syn Mieczysława (1840-) i Róży z domu Rossi (-1906).
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Odessie. Przed 1914 był sekretarzem, a następnie wiceprezesem Towarzystwa Wyścigowego w Odessie. Po przeprowadzce do Warszawy został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Wyścigów Konnych, w którym po śmierci Adama Michalskiego został prezesem. Od 1910 do 1923 pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce i został członkiem honorowym tej organizacji, a także innych stowarzyszeń zachęty do hodowli koni w Polsce. Działał w zakresie hodowli koni krwi angielskiej. Został członkiem komisji technicznej, a następnie głównym doradcą zarządu stadnin państwowych w Petersburgu. Podczas I wojny światowej od 1915 w Odessie przez cztery lata był organizatorem polskich wyścigów konnych na obczyźnie. Był członkiem utworzonego w 1914 roku Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Warszawie[3]. Był członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 roku[4]. Dzięki jego inicjatywie została ocalona znaczna część materiału stadnego koni (ogiery i matki z przychówkiem), wywiezionego podczas wojny do Rosji, który przeprowadził do granic Polski w ilości 252 sztuk, przekradając się w niekorzystnym terenie, nocą oraz atakowany podczas drogi przez bolszewików, po czym odstawił do stadniny w Wygodzie. Po wojnie uratowane przez niego zwierzęta stadne i wyścigowe były podstawą hodowli koni angielskich w niepodległej Polsce[5].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był prezesem zarządu Stadnin Państwowych w Ministerstwie Rolnictwa i Dóbr Państwowych. W czerwcu 1926 został mianowany dyrektorem departamentu w Ministerstwie Rolnictwa[6]. 4 października 1926 jako dyrektor Departamentu Chowu Koni przewodniczył zebraniem konstytucyjnym Towarzystwa Hodowli Konia Arabskiego[7]. W 1926 sprawował stanowisko wiceministra Rolnictwa i Dóbr Państwowych[8]. Był prezesem Komitetu do spraw Wyścigów Konnych. Był twórcą, protektorem i członkiem honorowym Towarzystwa Hodowli Konia Arabskiego.
Zmarł 21 lutego 1929 w Warszawie po krótkiej chorobie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie 25 lutego 1929 (kwatera 34, rząd 6, grób 24/25; autorem słów inskrypcji upamiętniającej na nagrobku był Gustaw Mucharski)[10][11][12].
Fryderyk Jurjewicz był osobą powszechnie szanowaną i cenioną. Po jego śmierci w wydaniu „Kuriera Warszawskiego” nr 54 z 24 lutego 1929 wydrukowano dziesięć nekrologów, a w jednym z nich został określony przez ministra reform rolnych Witolda Staniewicza mianem twórcy hodowli koni w odrodzonej Polsce[13].
Jego pierwszą żoną była N. Mazurkiewicz, a drugą została Zofia z domu Mońkiewicz także herbu Lubicz (zm. 1906).
14 października 1929 ustanowiono pomnik Fryderyka Jurjewicza w formie popiersia na postumencie, umieszczony na obszarze toru wyścigów konnych przy ul. Polnej; w 1939 został przeniesiony na teren nowego toru na Służewcu[14].
↑Jerzy Z. Pająk, Powstanie i rozwój samorządu w miastach Królestwa Polskiego podczas I wojny światowej, w: Z historii ustroju państwa polskiego od XIV do XX wieku, Kielce 2003, s. 105.
↑Mariusz Korzeniowski, Struktura organizacyjna i początki działalności Centralnego Komitetu Obywatelskiego Królestwa Polskiego w Rosji w 1915 r., w: Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio F, Historia Vol. 46/47 (1991/1992), s. 348.
.JPG)
