Ze strony jednego z rodziców jego przodkowie pochodzili z plemienia IndianCzirokezów. Dorastał w Saint Louis. Jego matka była dyrygentką orkiestr dętych i teatralnych.
Pierwsze znaczące etapy kariery zawodowe przebył na początku lat 20. w orkiestrach Raya Millera, Edgara Bensona oraz Mound City Blue Blowers. Następnie grał w Arcadia Ballroom w St Louis w orkiestrze firmowanej przez Jeana Goldkette'a[2]. Szybko został jej kierownikiem muzycznym, ściągnął też do niej kornecistęBixa Beiderbecke’a[1]. W 1926 razem z Beiderbeckem zasilił główną orkiestrę Goldkette’a, występującą w Graystone Ballroom w Detroit. We wrześniu 1927 zespół uległ rozwiązaniu i po krótkiej współpracy z grupą multiinstrumentalisty Adriana Rolliniego w Nowym Jorku dołączył z Bixem do najpopularniejszego wówczas amerykańskiego zespołu tanecznego Paula Whitemana[2]. W tym samym roku i również z Beiderbeckem oraz gitarzystą Eddiem Langiem zarejestrował dla wytwórni OKeh szereg utworów, uznanych później za jedne z najważniejszych ówczesnych nagrań[2]. Były to m.in. kompozycje: For No Reason at All in C, Wringin’ and Twistin’ i Singing the Blues. Ten ostatni utwór został w 1977 umieszczony w Grammy Hall of Fame[3].
W 1932 odszedł z orkiestry Whitemana i założył własny zespół w Chicago, z którym nagrywał dla wytwórni Columbia. Po powrocie do Nowego Jorku od 1934 do 1936 ponownie grał w zespole Whitemana. Natomiast jako lider dokonywał nagrań dla firm Victor i Brunswick, niekiedy zapraszając do współpracy puzonistęJacka Teagardena. W 1936 stanął na czele krótkotrwałej grupy The Three T’s z oboma braćmi Teagardenami w składzie[2].
Podczas kariery muzycznej zdobył uprawnienia pilota, wykazując się na tym polu dużymi umiejętnościami. W 1939 zrezygnował z muzyki i wstąpił do Civil Aeronautics Authority[1]. Podczas II wojny światowej był pilotem oblatywaczem w zakładach samolotowych North American Aviation. Szkolił także załogi bombowcówB-25 Mitchell. Po zakończeniu wojny okazjonalnie występował, m.in. w radiowej orkiestrze NBC, oraz nagrywał[2]. Pozostał jednak przy lotnictwie jako głównym źródle zarobkowania.
Był wirtuozem, który potrafił zagrać podwójne staccato[4]. Wywarł duży wpływ na saksofonistów swojej epoki, podobny do tego, jaki miał później Charlie Parker[1]. Jego chłodny, wyrafinowany styl gry stał się wzorem dla kilku pokoleń muzyków, do których należał m.in. Lester Young. Brzmienie „Trama” można wysłyszeć nawet w konwencji cool z lat 50. i 60.[2].
W ostatnich latach życia mieszkał w Kansas City i tam przedwcześnie zmarł. Miał 55 lat. Po śmierci został skremowany, a jego prochy rozrzucono nad Unity Village w Missouri[5].
Kompozycje
Apple Blossoms (wspólnie z Joem Venutim, Lenniem Haytonem i Eddiem Langem), Bass Drum Dan, Barbed Wire Blues, Break it Down, Choo Choo, Cinderella’s Wedding Day, Crying All Day, Eclipse, Flight of a Haybag, For No Reason at All in C (wspólnie z Bixem Beiderbeckem), G Blues, I Like That, I’m Glad, Krazy Kat wspólnie z Chaunceym Morehousem, Loved One, Meteor, Plantation Moods (wspólnie z Davidem Rosem), Red Hot (wspólnie z Fatsem Wallerem), Runnin’ Ragged, Sun Spots, Tailspin (wspólnie z Jimmym Dorseyem, The Mayor of Alabam’, Three Blind Mice (wspólnie z Chaunceym Morehousem), Troubled, Trumbology, Wringin’ and Twistin’ (wspólnie z Fatsem Wallerem)
