Franciscus Hubertus Quix (ur. 9 lipca 1874 w Huis Holtum, zm. 1946) – holenderski lekarz neurolog. Studiował na Uniwersytecie w Utrechcie, w 1898 roku otrzymał tytuł doktora medycyny. Następnie był asystentem w szpitalu Mont Calvaire w Mastrychcie. Od 1898 do 1900 lekarz wojskowy w Utrechcie. Specjalizował się w otorynolaryngologii: w 1907 roku został docentem, w 1910 roku profesorem w Utrechcie.

• Bestimmung der Gehörsschärfe auf physikalischer Grundlage. Bergmann, 1902
• Het gehoororgaan der Japansche dansmuis als type van doofstom dierin den Niederlanden. 1906
• z Hermannem Snellenem: Het verband tusschen aandoeningen van de oogzenuw en van de achterste bijholten van den neus. 1910
• Beitrag zur Anatomie der kongenitalen Taubstummheit. 1910

• Fischer I: Biographisches Lexikon der hervorragenden Ärzte der letzten fünfzig Jahre. Band 2. München-Berlin: Urban & Schwarzenberg, 1962, s. 1261.
• Egbert H.E.H. Huizing Egbert H.E.H., Gijs K.A. VanG.K.A.V. Wermeskerken Gijs K.A. VanG.K.A.V., Contributions to the development of otorhinolaryngology (ORL) in the Netherlands between 1880 and 1920, „The Journal of Laryngology & Otology”, 119 (S30), 2005, s. 67–70, DOI: 10.1258/0022215054527384, ISSN 1748-5460 .