Urodził się w 1475 roku w León, jako syn Diega Fernándeza de Quiñonesa i Juany Enríquez de Guzmán[1]. Jego chcielne imię brzmiało Enrique, a zmienił je, gdy w 1491 roku wstąpił do zakonu franciszkanów[1]. W 1518 roku został wikariuszem generalnym hiszpańskiej prowincji Los Angeles, gdzie pracował jako misjonarz[1]. W wyniku śmierci współbrata Juana Clapióna, powrócił z Ameryki i wizytował wiele europejskich krajów[1]. W latach 1523–1524 udał się do na misję Meksyku a w okresie 1522–1527 był generałem zakonu[1]. Dwa lata po powrocie starał się zapobiec sojuszowi papieża z koalicją antycesarską Francji i Wenecji[1]. Prowadził negocjację pomiędzy Klemensem VII a Karolem V, jednak nie przyniosły one spodziewanego rezultatu[1]. W 1527 roku został legatem przy cesarzu i skutecznie negocjował z nim uwolnienie papieża po złupieniu Rzymu[1]. 7 grudnia 1527 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Croce in Gerusalemme[2]. Odegrał ważną rolę w podpisaniu pokoju w Cambrai[1]. 5 grudnia 1530 roku został wybrany biskupemCorii, a 21 grudnia 1531 roku przyjął sakrę[2]. W 1532 roku zrezygnował z zarządzania diecezją, a w 1539 roku był administratorem diecezji Acerno[2]. Pełnił także funkcję kamerlinga Kolegium Kardynałów w okresie 1535–1536[1]. Zmarł 5 listopada 1540 roku w Veroli[1].
