Forces Answerable to WEU (FAWEU) – siły zbrojne podległe Unii Zachodnioeuropejskiej.

Zostały one utworzone w ramach realizacji przez Unię Europejską postanowień Traktatu z Maastricht, ustanawiającego Wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa. O ich utworzeniu zadecydowała 19 czerwca 1992 r. w Hotelu Petersberg w miejscowości Königswinter, Rada Ministerialna UZE, przyjmując deklarację, która zakładała, że państwa członkowskie przekażą część narodowych sił zbrojnych do dyspozycji UZE. Powstałe wojska miały w razie zaistnienia potrzeby służyć wspólnej obronie, a także być wykorzystywane do prowadzenia misji petersberskich. Na mocy decyzji Rady Ministrów z Rzymu z 19 maja 1993 r. państwa członkowskie wydzieliły część jednostek i przekazały jej do kontrolę UZE. Raport o składzie tak powstałych wojsk został zatwierdzony przez UZE 22 listopada 1993 r. Rozróżniał on dwa rodzaje sił FAWEU:

• narodowe, będące jednostkami poszczególnych państw przekazanymi do dyspozycji UZE
• wielonarodowe, składające się jednostek pochodzących z różnych krajów. Podstawą organizacyjną była Deklaracja erfurcka z 1997 roku^[1].

Pod koniec 1996 r. wielkość sił FAWEU wynosiła ponad 2000 jednostek^[2]. Ich skład był następujący:

• Korpus Europejski
• Dywizja Wielonarodowa
• Wielonarodowe Siły Lądowe^[3]
• Pierwszy Korpus Niemiecko-Holenderski
• Brytyjsko-Holenderskie Siły Desantowe
• Hiszpańsko-Włoskie Siły Desantowe
• EUROMARFOR – morskie siły szybkiego reagowania
• EUROFOR – lądowe siły szybkiego reagowania w rejonie Morza Śródziemnego

Siły te były do dyspozycji nie tylko UZE, ale i NATO.

FAWEU nie były wykorzystywane w większej ilości. W ich funkcjonowaniu wielokrotnie występowały liczne trudności. Misja Sharp Guard, choć była realizowana wspólnie z NATO, nie powiodła się. Wielka Brytania nie zgadzała się na wysłanie wojsk do Bośni i Hercegowiny, co stało w sprzeczności z zabiegami Francji. Niemcy zaś do lipca 1994 r. nie mogły wysyłać własnych wojsk zagranicę, bo im tego zabraniała konstytucja. Ponadto dodatkowy problem stanowił brak dostatecznej ilości niektórego rodzaju sprzętu i oddziałów. Trudności sprawiały także Stany Zjednoczone, które niechętnie odnosiły się do misji pokojowych prowadzonych przez państwa europejskie.

• RyszardR. Zięba RyszardR., Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej, Warszawa: Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, 2007, s. 77-79, ISBN 978-83-60501-61-0, OCLC 177304438 .