Kate Greenaway, Grajek wyprowadza dzieci z miastaMichele Gordigiani, Portret Roberta BrowningaStrona z ilustrowanego wydania utworuSzczur wędrownyKate Greenaway, Kulawy chłopiec, jedyny, który ocalał
Fletnik z Hamelnu (ang. The Pied Piper of Hamelin) – wiersz angielskiego poety Roberta Browninga, opublikowany w 1842 w tomiku Dramatic Lyrics[1].
Charakterystyka ogólna
Utwór jest opracowaniem dawnej legendy o muzyku, który uwolnił niemieckie miasto Hameln od plagi szczurów. Browning napisał go w prezencie dla dziewięcioletniego wówczas[2] syna swojego przyjaciela Williama Macready’ego[3]. Wiersz stał się klasyczną pozycją literatury dziecięcej[3].
Akcja
Rzecz działa się w średniowieczu. Jak zaznaczono w tekście, opisywane zdarzenia miały miejsce 22 lipca 1376. Kiedy miasto Hameln zmagało się z plagą szczurów, pojawił się w nim tajemniczy muzyk, który zadeklarował, że uwolni mieszkańców od problemu. Miejscy rajcowie i burmistrz od razu się zgodzili. Nieznajomy grą na flecie wywabił gryzonie z miasta i zaciągnął do rzeki Wezery, w której się potopiły. Gdy władze miasta odmówiły mu obiecanej zapłaty, zagrał raz jeszcze i ze wszystkich domów zwołał dzieci[1]. Kiedy doszedł z nimi na górę, jej zbocze rozstąpiło się i we wnętrzu ziemi znikli wszyscy, z wyjątkiem jednego kulawego chłopca, który nie nadążał za grupą.
Forma
Wiersz ma 303 wersy[1]. Dzieli się na 15 części. Browning zastosował w utworze sekwencje tych samych rymów, za co był krytykowany[3]. Wykorzystał też aliterację (To see the townsfolk suffer so).
Hamelin Town's in Brunswick, By famous Hanover city; The river Weser, deep and wide, Washes its wall on the southern side A pleasanter spot you never spied; But when begins my ditty, Almost five hundred years ago, To see the townsfolk suffer so From vermin, was a pity.
Podstawowym metrum jest jambiczny czterostopowiec[4].
Hameln to gród w Brunszwiku, Przy sławnym Hanowerze; Wezery mu głęboki prąd Z południa mu oblewa, skąd Masz wnosić, że to miły kąt; Lecz w tej, o której śpiewam erze, Lat temu rozeszło wieków sześć, Gad pewien jął ten gród tak jeść, Aż litość bierze.
)%27_(11201993115).jpg)
.JPG)
