Według popisu wojskowego przeprowadzonego na Litwie w 1528 roku był zobowiązany do wystawienia pocztu składającego się z 32 konnych. Świadczy to o tym, że był posiadaczem około 500 dymów (zagród) chłopskich. Oprócz położonych głównie w województwie nowogródzkim dóbr dziedzicznych, o które sądził się z kuzynem Semenem (Szymonem) Aleksandrowiczem Czartoryjskim ok. 1498 roku, zgromadził wiele nadań wielkoksiążęcych, m.in. Klewań (1501), Litowiż w powiecie włodzimierskim razem z wójtostwem i obowiązkiem opieki nad cerkwią (1512), 6 służb tatarskich w Koreliczach i dwór w powiecie nowogródzkim (1514). Powiększał również majątek poprzez kupno dóbr, np. w 1517 roku kupił od kniaziów Koreckich Susk, a w 1524 roku Kołniatycze.
W 1524 roku został oskarżony przez teścia, starostę włodzimierskiego, marszałka ziemi wołyńskiej kniazia Andrzeja Aleksandrowicza Sanguszkę, o przywłaszczenie dochodów marszałkostwa wołyńskiego. W 1526 roku w charakterze rekompensaty dla pokrzywdzonego zasądzony został na jego rzecz majątek Fiodora Sielec. Fiodor nie wydał posiadłości oskarżycielowi i sprawa ciągnęła się jeszcze po 1530 roku. Kniaź Czartoryjski miał zatargi również z sąsiadami. Procesował się z kniaziem Jurijem Dubrowickim (ok. 1525 roku) i z kniaziem Ilją Ostrogskim o Stwołowicze (1536).
Brał udział w obronie Wołynia przed najazdami tatarskimi. Od lat 20. zastępował go w tym syn Aleksander Fedorowicz Czartoryski.
