Ukończył Kijowski Korpus Kadetów i 1 września 1879 rozpoczął zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Do okresu służby wliczone mu zostały dwa lata nauki w 2 Konstantynowskiej Szkole Wojskowej w Petersburgu. W 1881, po ukończeniu szkoły wojskowej, awansowany został na podporucznika ze starszeństwem z 8 sierpnia tego roku i przydzielony do Wołyńskiego Pułku Gwardii w Warszawie, który wchodził w skład 3 Dywizji Piechoty Gwardii. Z chwilą przeniesienia do Gwardii otrzymał stopień chorążego gwardii z zachowaniem starszeństwa z 8 sierpnia 1881. Trzy lata później ponownie mianowany został podporucznikiem gwardii ze starszeństwem z 30 sierpnia 1884[1]. Po 1896 przeniesiony został z gwardii do armii, w stopniu podpułkownika. Służył w jednostce piechoty w Puławach. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze i sztabowe na Dalekim Wschodzie i na Kaukazie. 25 marca 1914 awansował na generała majora i objął dowództwo 2 brygady 39 Dywizji Piechoty. Odznaczył się na froncie tureckim i w operacji nad rzeką Eufrat. W 1916 formował w Tyflisie 5 Kaukaską Dywizję Strzelecką, w której służyło wielu Polaków i dowodził nią od 2 kwietnia do 16 września oraz przejściowo dowodził I Korpusem na Froncie Kaukaskim. W 1917 został zdymisjonowany przez rząd Aleksandra Kiereńskiego, z awansem na generała lejtnanta, i powrócił do Polski.
Z dniem 23 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z 6 sierpnia 1916, i przydzielony do Rezerwy Oficerskiej[2].
Od stycznia 1919, po wybuchu powstania wielkopolskiego, organizował i dowodził 1 Dywizją Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu tego roku objął dowództwo Okręgu Zachodniego Wojsk Wielkopolskich. 12 września 1919 ponownie objął dowództwo 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Zginął 28 września 1919 pod m. Rynia k. Bobrujska, na froncie bolszewickim[3]. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera R-2-27)[4]. 21 kwietnia 1920 został pośmiertnie zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała porucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[5].
Awanse
podporucznik (Подпоручик) – starszeństwo z 8 sierpnia 1881
chorąży (Прапорщик гвардии) – starszeństwo z 8 sierpnia 1881
podporucznik (Подпоручик гвардии) – starszeństwo z 30 sierpnia 1884
porucznik (Поручик гвардии) – starszeństwo z 8 sierpnia 1885
sztabskapitan (штабс-капитан гвардии) – starszeństwo z 5 kwietnia 1892
kapitan (капитан гвардии) – starszeństwo z 6 grudnia 1896
podpułkownik – starszeństwo z 6 grudnia 1896 (po przeniesieniu z gwardii do armii)
pułkownik (полковник) – starszeństwo z 5 października 1904
↑W 1884 przeprowadzona została reforma systemu stopni wojskowych. W ramach reformy stopień chorążego gwardii został zniesiony. Stopień chorążego gwardii odpowiadał porucznikowi w armii. Od 1884 stopień podporucznika gwardii odpowiadał porucznikowi w armii. Stopień porucznika gwardii odpowiadał sztabskapitanowi w piechocie i sztabsrotmistrzowi w kawalerii. Stopień sztabskapitana gwardii odpowiadał kapitanowi w piechocie i rotmistrzowi w kawalerii. Stopień kapitana lub rotmistrza gwardii odpowiadał stopniowi podpułkownika w armii.
↑Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 5 z 18 stycznia 1919.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
