Feliks Konopka ps. Piotr Krzemień (ur. 17 lipca 1888 w majątku Breń Gmina Olesno (powiat dąbrowski) k. Dąbrowy Tarnowskiej, zm. 17 lutego 1982 w Krakowie) – polski poeta i malarz pochodzenia ziemiańskiego[1][2] (syn Jana Franciszka Konopki), tłumacz literatury niemieckiej i francuskiej na język polski oraz literatury polskiej na język francuski[3].
Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim, po ukończeniu którego uczył się malarstwa u Jacka Malczewskiego (przyjaciela rodziny Konopków) w Akademii Sztuk Pięknych. Przed wojną był związany z grupą literacką Czartak. Korespondował m.in. z Marią Pawlikowską-Jasnorzewską i Mariną Bersano-Begey[1].
Publikował od 1917 roku. W 1929 opublikował pierwszy tomik wierszy, „Słowa w ciemności”. Po wojnie pracował m.in. przy konserwacji ołtarza Wita Stwosza w Kościele Mariackim w Krakowie. Spośród tłumaczeń za szczególnie znaczący uważa się pierwszy pełny przekład Fausta[4], opublikowany w 1962 roku, za który w roku następnym otrzymał nagrodę polskiego PEN-Clubu. W roku 1972 wydał tom wierszy „Ostatnia jesień” a w 1981 – kolejny tom wierszy wybranych, „Skarbonki z rudej gliny”.
W 1978 roku ożenił się z Marią Gościej (źródło: Dziennik wypadków[5], informacja pod datą 27 lutego 1982 roku).
Twórczość
Tomiki poezji
- Słowa w ciemności (1929)[3]
- Ostatnia jesień[6]
- Et ne nos inducas...[7]
- Skarbonki z rudej gliny[8]
Przekłady
- Z języka niemieckiego
- Z języka francuskiego
- Z języka polskiego na francuski
Przypisy
Linki zewnętrzne