Errol Morris (ur. 5 lutego 1948 w Hewlett) – amerykański reżyser, scenarzysta i producent filmowy. Jeden z czołowych twórców amerykańskiego kina dokumentalnego. Jego twórczość wyróżnia uporne dążenie reżysera do poznania prawdy za pomocą różnorakich środków, m.in. wywiadów, odgrywanych scen, animacji czy nieznanych materiałów archiwalnych[1].
Poza filmami i serialami, Morris jest również twórcą ponad tysiąca reklam telewizyjnych[2].
Życiorys
Początki
Urodził się w stanie Nowy Jork w rodzinie żydowskiej. Jego ojciec był lekarzem i zmarł na atak serca, gdy Errol miał zaledwie dwa lata. Wychowywała go i jego starszego brata Noela samotna matka Cinabelle Morris. Była ona absolwentką prestiżowej szkoły muzycznej Juilliard School, uczyła gry na fortepianie, a jej pierwszym językiem był jidysz[3]. Errol od małego uczył się gry na wiolonczeli.
W 1969 Morris uzyskał tytuł licencjata na kierunku artystycznym na University of Wisconsin-Madison. Później próbował swoich sił na fizyce na Uniwersytecie Princeton, a także na filozofii na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley pod kierunkiem Thomasa Kuhna, ikony postmodernizmu i twórcy pojęcia paradygmatu naukowego. Kuhn miał w czasie jednej z ożywionych dyskusji rzucić w głowę niepokornego studenta Errola popielniczką[4]. Na kampusie w Berkeley Morris zaprzyjaźnił się z kręcącym wtedy Stroszka w USA niemieckim reżyserem Wernerem Herzogiem.
Debiut
Debiutem reżyserskim Morrisa był kultowy, choć mający początkowo problemy z dystrybucją, dokument Bramy niebios (1978), poświęcony dwóm kalifornijskim cmentarzom dla zwierząt. Już w tym pierwszym projekcie ujawniła się charakterystyczna dla reżysera metoda pracy: osoby udzielające wywiadu patrzyły się wprost do kamery i nie udawały, że nie wiedzą o jej istnieniu. Metoda ta, zwana „Interrotron”, stała się od tej pory znakiem rozpoznawczym twórczości Morrisa[1].
W czasie długotrwałych prac nad filmem Werner Herzog założył się ze swoim 29-letnim protegowanym Errolem Morrisem, że jeśli obraz zostanie ukończony i pokazany w kinach, to Herzog zje but, w którym właśnie chodzi. Po udanej premierze filmu niemiecki reżyser publicznie wywiązał się z danej przyjacielowi obietnicy i w 1979 skonsumował swój wcześniej ugotowany but, co uwiecznione zostało w krótkometrażowym filmie Werner Herzog zjada swój but (1980) Lesa Blanka[5].
Lata 80.-90.
Kolejne filmy Morrisa odnosiły coraz większe sukcesy. Vernon, Florida (1981), mający status równie kultowy jak debiut, ukazywał w przyjemny sposób ekscentrycznych mieszkańców tytułowego prowincjonalnego miasteczka[6]. W Cienkiej niebieskiej linii (1988) reżyser niczym rasowy detektyw prowadził śledztwo w sprawie niejakiego Randalla Adamsa, niesłusznie skazanego za zabicie policjanta z Teksasu. Obraz doprowadził w konsekwencji do uwolnienia Adamsa z więzienia[3]. Chociaż film zalicza się do klasyki światowego kina dokumentalnego, Amerykańska Akademia Filmowa nie przyznała mu nawet nominacji do Oscara, uznając, że skoro są w nim odgrywane sceny rzekomo mających miejsce wydarzeń, filmu nie można w pełni uznać za dokumentalny[7].
Krótka historia czasu (1991) traktowała o życiu i dokonaniach wybitnego sparaliżowanego naukowca Stephena Hawkinga. Pan Śmierć (1999) to portret kontrowersyjnego specjalisty od metod przeprowadzania kary śmierci, projektanta krzesła elektrycznego, a zarazem człowieka jawnie zaprzeczającego Holocaustowi[8].
Wiek XXI
Mgły wojny: Jedenaście lekcji z życia Roberta S. McNamary (2003) przyniosły Morrisowi Oscara za najlepszy pełnometrażowy film dokumentalny. Było to spojrzenie na najnowszą historię Ameryki oczami byłego sekretarza obrony USA i architekta wojny w Wietnamie Roberty S. McNamary. Zwykła procedura operacyjna (2008) opisywała nadużycia i tortury, których dopuszczali się Amerykanie na przetrzymywanych więźniach w Abu Ghraib. Obraz zdobył Srebrnego Niedźwiedzia – Nagrodę Grand Prix Jury na 58. MFF w Berlinie. Wiedzieć czego się nie wie (2013) było z kolei wywiadem-rzeką z Donaldem Rumsfeldem, sekretarzem obrony USA odpowiedzialnym za inwazję na Irak w 2003. Film startował w konkursie głównym na 70. MFF w Wenecji[9].
W zrobionym dla platformy Netflix dokumencie The B-Side: Elsa Dorfman’s Portrait Photography (2016) Morris przyglądał się życiu, karierze i bogatemu archiwum tytułowej fotografki-portrecistki[10]. Jego późniejsze projekty to m.in. miniserial dokumentalny Wormwood (2017); pełnometrażowy dokument American Dharma (2018), w którym Morris rozmawia ze Stevem Bannonem, kontrowersyjnym byłym doradcą i głównym strategiem prezydenta Donalda Trumpa; telewizyjny dokument Kapłan LSD, miłość i ja (2020) poświęcony zaś był spojrzeniu na postać guru LSD Timothy’ego Leary’ego oczami jego kochanki Joanny Harcourt-Smith[11].
Wybrana filmografia
Reżyser
Dokumentalne filmy pełnometrażowe
Dokumentalne seriale telewizyjne
- 2000–2001: First Person (17 odcinków)
- 2017: Wormwood (6 odcinków)
Filmy fabularne
Przypisy
Linki zewnętrzne
