Ernie Henry, właśc. Ernest Albert Henry (ur. 3 września 1926 w Nowym Jorku, zm. 29 grudnia 1957 tamże) – amerykański saksofonista jazzowy[1][2][3]. W grze na instrumencie odznaczał się własnym brzmieniem, choć jego styl pozostawał pod silnym wpływem Charliego Parkera[2][4]. W latach 1956 i 1957 nagrał trzy albumy dla wytwórni Riverside[2]. Zmarł w wieku 31 lat wskutek przedawkowania heroiny[5].
Wybrana dyskografia
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[6][7][8][9].
Jako lider
- Presenting Ernie Henry (Riverside, 1956)
- Seven Standards and a Blues (Riverside, 1957)
- Last Chorus (Riverside, 1956-1957)
Jako sideman
Kenny Dorham:
- 2 Horns/2 Rhythm (Riverside, 1957)
Matthew Gee:
- Jazz by Gee (Riverside, 1956)
Dizzy Gillespie:
- The Complete RCA Victor Recordings (Bluebird, 1937-1949)
- Dizzy in Greece (Verve, 1957)
- Birks' Works (Verve, 1957)
- Dizzy Gillespie at Newport (Verve, 1957)
Thelonious Monk:
- Brilliant Corners (Riverside, 1957)
Przypisy
Bibliografia
- >Richard Cook, Brian Morton, The Penguin Guide to Jazz Recordings, Penguin 2008, ISBN 978-0-141-03401-0. (ang.)
- >The Rough Guide to Jazz (Second Edition), ed. by Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley, Rough Guides 2000, ISBN 1-85828-528-3. (ang.)
Linki zewnętrzne