Enrico Montesano

Enrico Montesano
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1945
Rzym

Zawód, zajęcie

aktor, prezenter telewizyjny

Multimedia w Wikimedia Commons

Enrico Montesano (ur. 7 czerwca 1945 w Reggio nell'Emilia[1]) – włoski aktor filmowy i teatralny, prezenter telewizyjny, piosenkarz, a także polityk, poseł do Parlamentu Europejskiego IV kadencji.

Życiorys

Jako aktor teatralny debiutował w 1966 w Teatro Goldoni w komedii Humor nero u boku Vittoria Metza. Dołączył następnie do stołecznego kabaretu „Puff”[2]. W 1967 rozpoczął karierę aktora filmowego, wystąpił wówczas m.in. w musicalu Io non protesto, io amo, a także zagrał główną rolę w komedii Stasera mi butto[3]. Od drugiej połowy lat 60. regularnie występował w sztukach teatralnych i produkcjach filmowych, zyskując popularność zwłaszcza rolami w komediach[2]. W 1985 wyreżyserował film A me mi piace, za który otrzymał nagrodę filmową David di Donatello dla najlepszego debiutującego reżysera[4]. Wcześniej dwukrotnie wyróżniany tą nagrodą za osiągnięcia aktorskie – w 1977[5] i w 1980[6]. W latach 1988–1989 wraz z Anną Oxą prowadził sobotni show Fantastico w Rai 1[2]. Zajmował się również pisaniem i nagrywaniem piosenek[2], wydał kilka płyt, m.in. Tabaret (1974) i Non Mi Lasciate Solo (1988)[7].

Zaangażowany także w działalność polityczną, wspierał początkowo Włoską Partią Socjalistyczną. Od 1993 do 1995 był radnym miejskim Rzymu z ramienia postkomunistycznej Demokratycznej Partii Lewicy[8]. W 1994 z jej ramienia uzyskał mandat eurodeputowanego IV kadencji, z którego zrezygnował w 1996 w połowie kadencji[1]. Od 2001 popierał centroprawicową partię Forza Italia, w 2009 dołączył do niewielkiego ugrupowania libertariańskiego, a w 2013 publicznie wsparł Ruch Pięciu Gwiazd[8].

Wybrana filmografia

  • 1969: I quattro del Pater Noster
  • 1971: Boccaccio
  • 1975: 40 gradi sotto il lenzuolo
  • 1976: Febbre da cavallo
  • 1977: Pane, burro e marmellata
  • 1978: Qua la mano
  • 1979: Aragosta a colazione
  • 1979: Un amore in prima classe
  • 1980: Il ladrone
  • 1980: Odio le bionde
  • 1982: Il conte Tacchia
  • 1982: Grand Hotel Excelsior
  • 1984: Sotto… sotto… strapazzato da anomala passione
  • 1985: A me mi piace
  • 1986: Il tenente dei carabinieri
  • 1986: Grandi magazzini
  • 1987: Il volpone
  • 1987: I picari
  • 1993: Caino e Caino
  • 1994: Anche i commercialisti hanno un'anima
  • 2002: Febbre da cavallo – La mandrakata
  • 2008: Bastardi
  • 2009: Ex
  • 2010: Tutto l'amore del mondo[3]

Przypisy

  1. ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-03].
  2. ↑ a b c d Enrico Montesano. mymovies.it. [dostęp 2016-04-03]. (wł.).
  3. ↑ a b Enrico Montesano w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2016-04-03].
  4. ↑ David di Donatello Awards (1986). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
  5. ↑ David di Donatello Awards (1977). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
  6. ↑ David di Donatello Awards (1980). imdb.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
  7. ↑ Enrico Montesano. discogs.com. [dostęp 2016-04-03]. (ang.).
  8. ↑ a b Montesano in piazza con Grillo: «La politica è l'arte del possibile». ilsecoloxix.it, 22 stycznia 2015. [dostęp 2016-04-03]. (wł.).