Enrico Berlinguer

Data i miejsce urodzenia	25 maja 1922 Sassari
Data i miejsce śmierci	11 czerwca 1984 Padwa
Poseł do Izby Deputowanych
Okres	od 1968 do 1984
Przynależność polityczna	Włoska Partia Komunistyczna
Poseł do Parlamentu Europejskiego
Okres	od 1979 do 1984
Przynależność polityczna	Włoska Partia Komunistyczna
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Enrico Berlinguer (MAF [berliŋ'gwɛr]) (posłuchaj wymowy^ⓘposłuchaj wymowy) (ur. 25 maja 1922 w Sassari, zm. 11 czerwca 1984 w Padwie) – polityk włoski. Od 1972 do śmierci przywódca Włoskiej Partii Komunistycznej (WPK).

W czasie II wojny światowej walczył w ruchu oporu. Do WPK wstąpił w 1943. W 1972 został wybrany na sekretarza generalnego WPK. Krytyk radzieckiej polityki, sprzeciwiał się interwencji ZSRR podczas praskiej wiosny oraz wojnie w Afganistanie. Był zwolennikiem samodzielności zachodnioeuropejskich partii w ruchu komunistycznym. Współtwórca eurokomunizmu i koncepcji włoskiego „historycznego kompromisu”, czyli współpracy komunistów z chadekami.

W latach 1979–1984 był posłem do Parlamentu Europejskiego^[1].

Zmarł w Padwie 11 czerwca 1984 roku, pochowany na Cmentarzu Flamińskim w Rzymie^[2].

• Aktualizacje encyklopedyczne. Historia. Polityka, pod redakcją prof. dr hab. Stanisława Sierpowskiego, Wydawnictwo Kurpisz S.C., Poznań 1996.