Elegia na śmierć Zawiszy Czarnego

Zawisza Czarny na obrazie Jana Matejki "Bitwa pod Grunwaldem"

Elegia na śmierć Zawiszy Czarnego – poemat młodopolskiego poety Kazimierza Przerwy-Tetmajera[1][2], opublikowany w serii siódmej jego Poezji w 1912. Jest on jednym z kilku utworów poety[3], w których mierzył się z postacią Zawiszy Czarnego z Garbowa, uważanego za najsłynniejszego polskiego rycerza. Utwór zawiera cytat z łacińskiej elegii Adama Świnki z Zielonej, napisanej po śmierci Zawiszy w 1428[4]: Arma tua fulgent, sed non hic ossa quiescunt,/Divae memoriae miles, o Zawisza niger![5].

Jadą, jadą o świtaniu słońca,
lecz to słońce na plecy im świeci,
na ich plecach lśni blacha błyszcząca,
lecz Zawisza został samotrzeci.
Dwaj pachołcy przy nim pozostali,
prości ludzie, ubodzy i mali,
ze zagrody wyszli polskich kmieci.

Zobacz też: O Zawiszy Czarnym opowieść.

Przypisy

  1. ↑ Tetmajer Kazimierz, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-04-05].
  2. ↑ Kazimierz Przerwa-Tetmajer. culture.pl. [dostęp 2017-04-06]. (pol.).
  3. ↑ Franciszek Ziejka: "Polegaj jak na Zawiszy". bazhum.muzhp.pl. [dostęp 2017-04-06]. (pol.).
  4. ↑ Roman Mazurkiewicz: Średniowieczna poezja świecka. staropolska.pl. [dostęp 2017-04-06]. (pol.).
  5. ↑ Anna Czabanowska-Wróbel: „Uspokojona, uspokajająca... Elegia młodopolska jako ogniwo modernistycznych dziejów gatunku. repozytorium.amu.edu.pl. s. 66. [dostęp 2017-04-06]. (pol.).

Linki zewnętrzne