Był synem Edwarda, profesora fizjologii roślin na Uniwersytecie Jagiellońskim. Matka była szwagierką pisarza Henryka Sienkiewicza[1]. Od 1898 uczył się w Gimnazjum św. Anny (maturę uzyskał w 1906). Studiował fizykę i chemię na UJ (1906–1909) i na Uniwersytecie we Fryburgu, od 1910 roku geologię na Uniwersytecie w Lozannie. W 1914 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Le valée de Bagnes, étude de morphologie glaciaise. Po wybuchu I wojny światowej pozostał w Szwajcarii. W latach 1916–1920 zajmował się zawodowo zagadnieniami geomorfologicznymi brzeżnych stref alpejskich lodowców górskich, pomiarami topograficznymi oraz sejsmiką[2].
Do Polski powrócił w 1921 roku i rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Geologicznym w Warszawie, w którym zajmował się pracami kartograficznymi w ramach projektu przygotowań do sporządzenia szczegółowej mapy geologicznej kraju[2]. Wykładowca Akademii Górniczo-Hutniczej w 1948 założył przy AGH Katedrę Geofizyki Stosowanej (istniejący do dziś Zakład Geofizyki). Prowadził liczne prace, zwłaszcza w zakresie geofizyki, w tym sejsmiki. Odkrył wysady solne w Wapnie, dzięki czemu powstała tam w 1911 kopalnia soli kamiennej, a także w Górze, gdzie również powstała kopalnia soli oraz nieeksploatowane później złoże w Barcinie. Przebadał też budowę znanego wcześniej wysadu solnego w Kłodawie.
G. Niemczynow, J. Burchart: Mały słownik geologiczny. Wiedza Powszechna, 1966.
Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wyd. Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1. Brak numerów stron w książce
