Służbę w ludowym Wojsku Polskim rozpoczął w sierpniu 1943. Przed wstąpieniem do ludowego WP w latach 1941–1943 pełnił służbę w Armii Czerwonej, biorąc udział w walkach z Niemcami. Był w tym czasie dwukrotnie ranny. Jako zastępca dowódcy kompanii szkolnej 6 pułku piechoty 2 Dywizji Piechoty im. H. Dąbrowskiego, a następnie zastępca dowódcy dywizjonu ds. polityczno-wychowawczych 2 pułku artylerii lekkiej 2 Dywizji Piechoty przeszedł szlak bojowy 1 Armii WP.
Od 1945 był członkiem PPR, a następnie PZPR. W latach 1945–1949 pełnił służbę w aparacie politycznym, w instytucji II wiceministra obrony narodowej do stanowiska szefa oddziału włącznie. Następnie przez wiele lat pracował w pionie wojskowym Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego i Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. W latach 1960–1968 był dyrektorem Wydawnictwa MON. W latach 1968–1972 był Szefem Zarządu Kultury i Oświaty GZP WP, a w latach 1969–1972 zastępcą Szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Uważany był za osobę blisko związaną z gen. Mieczysławem Moczarem. Awans do stopnia generała brygady otrzymał w 1970 z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL Mariana Spychalskiego. Następnie zajmował stanowisko attaché wojskowego, morskiego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Czechosłowacji (do 1977). W 1979 przeszedł w stan spoczynku pożegnany przez ministra obrony narodowej PRL gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego.
Grób Edwarda Szpitla na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach
W latach 1987–1989 wchodził w skład polskiej sekcji ruchu „Emerytowani Generałowie na rzecz Pokoju i Rozbrojenia”. Zmarł 27 września 2002 r. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera EII-10-6)[1].
.JPG)
