Edward Rzepka

Edward Rzepka
Ilustracja
Edward Rzepka (Kielce, 3 października 2019)
Data i miejsce urodzenia

19 czerwca 1947
Busko-Zdrój

Zawód, zajęcie

adwokat

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Stanowisko

poseł na Sejm X i I kadencji (1989–1993)

Partia

PChD, PPChD, SKL-RNP

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Wolności i Solidarności

Edward Rzepka (ur. 19 czerwca 1947 w Busku-Zdroju) – polski prawnik i polityk, adwokat, poseł na Sejm X i I kadencji.

Życiorys

Ukończył w 1972 studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po odbyciu aplikacji rozpoczął praktykę w zawodzie adwokata, był sekretarzem Okręgowej Rady Adwokackiej w Kielcach. W latach 80. współpracował z opozycją demokratyczną, broniąc oskarżonych w różnych procesach politycznych. Był doradcą Regionu Świętokrzyskiego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, współpracował z Komisją Interwencji i Praworządności NSZZ „S” oraz z Komitetem Helsińskim w Polsce. Był wiceprezesem Klubu Inteligencji Katolickiej w Kielcach.

Od 1989 do 1993 sprawował mandat posła na Sejm X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego oraz I kadencji z listy Porozumienia Obywatelskiego Centrum. W trakcie kadencji przystąpił do Partii Chrześcijańskich Demokratów oraz do klubu parlamentarnego Konwencja Polska. Pełnił też funkcję przewodniczącego Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej.

W latach 1993–2001 był sędzią, a od 1997 również zastępcą przewodniczącego Trybunału Stanu. W 2001 bez powodzenia kandydował do Senatu z ramienia Bloku Senat 2001 w okręgu świętokrzyskim. Należał wówczas do Porozumienia Polskich Chrześcijańskich Demokratów, a następnie SKL-Ruch Nowej Polski (jako prezes świętokrzyskiego zarządu wojewódzkiego). W 2019 ubiegał się bezskutecznie o mandat senatora z ramienia Koalicji Obywatelskiej[1].

Brał udział w kilku głośnych procesach karnych, m.in. jako obrońca Henryka Długosza w tzw. aferze starachowickiej.

W 2009 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[2]. W 2016 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności[3].

Przypisy

Bibliografia