Edmund Zechenter

Edmund Zechenter (przed 1914)
Data i miejsce urodzenia	20 października 1867 Rzeszów
Data i miejsce śmierci	6 czerwca 1933 Kraków
Miejsce spoczynku	cmentarz Rakowicki
Zawód, zajęcie	dziennikarz poeta literat
Multimedia w Wikimedia Commons

Edmund Zechenter (ur. 20 października 1867 w Rzeszowie, zm. 6 czerwca 1933 w Krakowie) – dziennikarz, poeta, nowelista.

Rodzicami Edmunda byli sędzia Wincenty Zechenter i Amalia z Bartmińskich. Ojciec Witolda Zechentera, dziadek Elżbiety Zechenter-Spławińskiej. Do szkoły uczęszczał w Krakowie. Po maturze rozpoczął pracę jako dziennikarz w Nowej Reformie (1900-1903), Słowie Polskim (1902-03, 1905-14), Naszym Kraju (1906), Czasie (1904-12,1914-15), Roli (1908, 1911-12), Museionie (1912), Głosie Narodu (1915-20). Należał do stowarzyszenia Czytelnia Akademicka oraz do grona współzałożycieli Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich (1912).

Debiutował jako uczeń opowiadaniem w Biesiadzie Literackiej (1882), był recenzentem literackim i teatralnym. Zbierał obyczaje ludowe, znał wieś z częstych pobytów. W latach dwudziestych był referentem prasowym województwa krakowskiego. Zmarł w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim.

• Szkice i nastroje, (Opowiadania) 1904.
• Z chłopskiej Niwy (Opowiadania) Z przedm. K. Przerwy-Tetmajera, 1909^[1]
• Walkowe kochanie (Opowiadania i fragment sceniczny), 1914
• Legendy, 1924^[2]
• Smok, 1929^[3]
• Zawzięty Lasowiak, 1930^[4]

• Utwory Edmunda Zechentera w bibliotece Polona