Ed Thigpen

Imię i nazwisko	Edmund Leonard Thigpen
Pseudonim	„Mr Taste”
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1930 Chicago
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 2010 Kopenhaga
Instrumenty	perkusja
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Edmund Leonard Thigpen, ps. „Mr Taste” (ur. 28 grudnia 1930 w Chicago, zm. 13 stycznia 2010 w Kopenhadze)^[1] – afroamerykański perkusista jazzowy, mistrz gry miotełkami^[1].

Niedługo po jego narodzinach, rodzice przenieśli się do Saint Louis. Był synem perkusisty Bena Thigpena, znanego m.in. z występów w zespole Andy’ego Kirka The Clouds of Joy^[2]. Kiedy miał pięć lat, doszło do separacji rodziców i razem z matką wyjechał do Los Angeles^[3]. Matka zmarła, gdy był nastolatkiem^[4]. W tym okresie uczył się grać na fortepianie, śpiewał w chórze kościelnym oraz chodził na kurs tańca^[5]. Uczęszczał do Thomas Jefferson High School, do której w różnym okresie chodzili też perkusista Chico Hamilton, trębacz Art Farmer i saksofonista Dexter Gordon. W szkolnej orkiestrze grał na perkusji. Po zakończeniu nauki przez krótki czas studiował socjologię w Los Angeles City College. Chcąc podjąć karierę muzyka, przerwał studia i wrócił do ojca do St Louis. Następnie podjął współpracę z Peanuts Whalum’s Orchestra i okazjonalnie grał w jam sessions z późniejszym gigantem jazzu, wychowanym w St Louis Milesem Davisem^[4].

W 1951 przeprowadził się do Nowego Jorku i rozpoczął pracę w The Savoy Ballroom w zespole trębacza Cootie’ego Williamsa^[1]. W 1952 – trwała wówczas wojna koreańska – został powołany do U.S. Army. Przez dwa lata grał w orkiestrze wojskowej^[5]. Po zakończeniu służby w 1954 i powrocie do Nowego Jorku szybko zyskał renomę nowego talentu perkusji jazzowej i otrzymywał wiele propozycji pracy^[4].

W połowie lat 50. występował i nagrywał z takimi wykonawcami jak wokalistki Dinah Washington i Dorothy Ashby, saksofoniści Johnny Hodges, Eddie „Cleanhead” Vinson, Ernie Wilkins, Charlie Rouse i Paul Quinichette, pianiści Bud Powell, Billy Taylor, Lennie Tristano i Toshiko Akiyoshi, kontrabasista Oscar Pettiford i multinstrumentalista Gil Mellé.

W latach 1959–1966 był członkiem tria pianisty Oscara Petersona, jednego z najsłynniejszych tego rodzaju zespołów w historii jazzu^[3]. Dokonał z nim licznych nagrań, które złożyły się na kilkadziesiąt płyt. Po odejściu z tria nagrał jako lider swój pierwszy album Out of the Storm. W 1967 dołączył do zespołu towarzyszącego „Królowej Jazzu” Elli Fitzgerald podczas koncertów na całym świecie^[1].

W 1972 zakończył pracę z grupą Fitzgerald, wyjechał do Europy i zamieszkał w Kopenhadze^[1]. Pracował głównie jako sideman, występując i nagrywając m.in. z mieszkającymi na Starym Kontynencie amerykańskimi luminarzami jazzu. Zajmował się także nauczaniem, wykładając na szeregu uczelni europejskich i amerykańskich^[4]. Pisał również książki jazzowo-instruktażowe z zakresu gry na perkusji^[1].

W ostatnich latach życia cierpiał na chorobę Parkinsona. Przed śmiercią był hospitalizowany w Hvidovre z powodu kłopotów z drogami oddechowymi i sercem^[4]. Zmarł w wieku 79. lat. Został pochowany na kopenhaskim cmentarzu Zachodnim (sekcja A, rząd 5, grób nr 50b)^[2].

Był żonaty. Miał syna Michaela i córkę Denise^[4].

• 1966 Out of the Storm (Verve)
• 1974 Ed Thigpen’s Action-re-action (Sonet)
• 1978 Prize/Winners – Svend Asmussen–Kenny Drew–Niels-Henning Ørsted Pedersen–Ed Thigpen (Matrix)
• 1990 Young Men & Olds (Timeles Records)
• 1991 Mr. Taste – The Ed Thigpen Trio (Justin Time)
• 2002 The Element of Swing – Ed Thigpen Rhythm Features Joe Lovano–Carsten Dahl–Jesper Bodilsen (Stunt Records)
• 2004 Ed Thigpen Scantet – #1 (Stunt)

Z Ellą Fitzgerald

• 1971 Ella à Nice (Pablo)
• 1972
  • Jazz at Santa Monica Civic ’72 (Pablo)
  • Ella Loves Cole (Atlantic)
• 1999 Ella in Budapest, Hungary (Pablo)

Z Curtisem Fullerem i Kaiem Windingiem

• 1980 Giant Bones '80 (Sonet)

Z Oscarem Petersonem

• 1958
  • Oscar Peterson Plays „My Fair Lady” (Verve)
  • Sonny Stitt Sits in with the Oscar Peterson Trio (Verve)
• 1959
  • A Jazz Portrait of Frank Sinatra (Verve)
  • The Jazz Soul of Oscar Peterson (Verve)
  • Porgy and Bess (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Duke Ellington Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the George Gershwin Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Richard Rodgers Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Jerome Kern Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Cole Porter Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Harry Warren Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Irving Berlin Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Harold Arlen Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays the Jimmy McHugh Songbook (Verve)
  • Oscar Peterson Plays „Porgy & Bess” (Verve)
• 1960
  • Swinging Brass with the Oscar Peterson Trio (Verve)
  • Ben Webster Meets Oscar Peterson (Verve)
• 1961
  • Live from Chicago (Verve)
  • Very Tall (Verve)
• 1962
  • Night Train (Verve)
  • Affinity (Verve)
  • West Side Story (Verve)
• 1964
  • The Oscar Peterson Trio in Tokyo 1964 (Pablo)
  • We Get Requests (Verve)
  • Oscar Peterson Trio + One – Clark Terry (Verve)
• 1965 Eloquence (Limelight)
• 1982 Oscar Peterson with Clark Terry (Mercury Jazz Masters)

Z Billym Taylorem

• 1957
• My Fair Lady Loves Jazz (ABC-Paramount)
  • The New Billy Taylor Trio (ABC-Paramount, 1957)
  • The Billy Taylor Touch (Atlantic)
• 1959 Taylor Made Jazz (Argo)

Różni wykonawcy

• 1965 I/We Had a Ball (Limelight)
• 1975 Explosive Drums (Black & Blue)

Zestawienie wg dat wydania płyt

• Talking Drums, wyd. Ed Thigpen Productions/University of Michigan, 1965
• Rhythm Analysis and Basic Coordination for Drums, wyd. Action-Reaction, 1977
• The Sound of Brushes, wyd. (nowe) Alfred Music, 2000, ISBN 0-7692-9431-6
• Rhythm Brought to Life – A Rhythmic Primer, wyd. (nowe) Alfred Music, 2000, ISBN 0-7692-9615-7

• 2002 Wprowadzenie do Panteonu Sław Sztuk Perkusyjnych (Percussive Arts Hall of Fame)^[5]

• Ed Thigpen, allmusic.com
• Ed Thigpen, Find a Grave
• Ed Thigpen dies at 79, jazz drummer, „Los Angeles Times”

• Ed Thigpen – dyskografia, Discogs