EE-11 Urutu
EE-11 Urutu
|
| Dane podstawowe
|
| Państwo
|
 Brazylia
|
| Producent
|
Engesa
|
| Typ pojazdu
|
transporter opancerzony
|
| Trakcja
|
kołowa (6x6)
|
| Załoga
|
1 + 12
|
| Historia
|
| Prototypy
|
1970
|
| Produkcja
|
1974-1987
|
| Dane techniczne
|
| Silnik
|
o mocy 260 KM
|
| Poj. zb. paliwa
|
380 l
|
| Długość
|
6,1 m
|
| Szerokość
|
2,65 m
|
| Wysokość
|
2,125 m (do stropu kadłuba)
|
| Prześwit
|
0,38 m
|
| Masa
|
11 t
bojowa: 14 t
|
| Moc jedn.
|
18,6 KM/t
|
| Osiągi
|
| Prędkość
|
105 km/h
w wodzie: 8 km/h
|
| Zasięg pojazdu
|
850 (szosa), 60 (woda)
|
| Pokonywanie przeszkód
|
| Ściany (wys.)
|
0,6 m
|
| Dane operacyjne
|
| Uzbrojenie
|
| 1 x wkm M2HB kalibru 12,7 mm
|
| Wyposażenie
|
| 2 x 2 lub 2 x 3 wyrzutnie granatów dymnych
|
| Użytkownicy
|
| Angola, Boliwia, Brazylia, Chile, Kolumbia, Gabon, Irak, Jordania, Libia, Maroko, Surinam, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Tunezja, Urugwaj, Wenezuela
|
EE-11 Urutu – brazylijski transporter opancerzony zaprojektowany w latach 70. XX wieku. Nazwa pochodzi od jadowitego węża – żararaki urutu. Wiele podzespołów EE-11 jest identycznych z zastosowanymi w pojeździe rozpoznawczym EE-9 Cascavel.
Pierwszy prototyp EE-11 powstał w 1970 roku. Przez następne cztery lata trwało udoskonalanie konstrukcji pojazdu. W 1974 roku rozpoczęto produkcję EE-11 dla armii brazylijskiej. W następnych latach pojazd był szeroko eksportowany do krajów Ameryki Południowej, Afryki i Bliskiego Wschodu. Jednym z największych odbiorców EE-11 był Irak.
Bibliografia
Linki zewnętrzne
.jpg)
