W okolicy Czemlewa i Dąbrowy Chełmińskiej na wysoczyźnie morenowej występują kemy. Są to pagórki i drobne wały o wysokości 4–7 m, zbudowane z warstwowanych mułków, piasków i żwirów. Od okolic Gzina w kierunku na Linię i Rzęczkowo ciągnie się piaszczysta równina sandrowa, częściowo zwydmiona, porośnięta lasem[4]. Szlak sandrowy częściowo rozcina też wysoczyznę morenową na zachód od wsi Dąbrowa Chełmińska-Wałdowo Królewskie. Utwory eoliczne – zalesione wydmy piaszczyste o wysokościach do 20 m występują w Kotlinie Toruńskiej w południowej części gminy[2].
Dolina Wisły wykształcona została u schyłku plejstocenu i w holocenie, wskutek utorowania przez Wisłę szlaku odpływu wód ku północy w dawnej rynnie sandrowej Chełmno-Fordon (Fordoński Przełom Wisły). Wahania poziomu Bałtyku były przyczyną wcinania się Wisły i pogłębiana doliny, a w późniejszym okresie meandrowania rzeki i powstania szerokiego dna, zalewanego w czasie powodzi. Na terasie zalewowej Wisły poza starorzeczami i mokradłami istnieje gęsta sieć rowów odwadniających[4]. W miejscach zanikających i zanikłych jezior oraz w zagłębieniach wytopiskowych występują bagna[4].
Wody powierzchniowe
Głównym elementem sieci hydrograficznej gminy Dąbrowa Chełmińska jest rzeka Wisła. Wzdłuż jej koryta znajduje się ciąg starorzeczy, którym towarzyszą zbiorowiska Łęgowe, wierzbowo-topolowe, okresowo zalewane przez rzekę. Największym akwenem w gminie jest jezioro Skrzynka (11 ha), a do mniejszych należą: Czarże, Duża Reptówka, Jezioro Ostromeckie czy Wielka Łacha. Jeziora te posiadają w 20-60% brzegi bagienne i pokryte są dość zwartą roślinnością wodną. W dolinie Wisły zlokalizowane są obszary wysokiego zagrożenia powodzią[2].
Gleby
Na wysoczyźnie morenowej zbudowanej z utworów gliniastych i gliniasto-piaszczystych wykształciły się stosunkowo urodzajne gleby brunatne i płowe[4]. Jedynie w okolicy Czemlewa i Dąbrowy Chełmińskiej występuje morena denna bardziej piaszczysta, na której występują gleby słabogliniaste, porośnięte lasem. Tereny sandrowe oraz piaszczyste terasy doliny Wisły zajmują gleby rdzawe i bielicowe, przydatne dla gospodarki leśnej. W zagłębieniach wytopiskowych wykształciły się gleby bagienne i murszowe. W dolinie zalewowej Wisły występują mady, a miejscami gleby torfowe[4]. Udział gleb klas bonitacyjnych I-IV w ogólnym areale użytków rolnych wynosi 77%, w tym mady – 35%. Najżyźniejsze gleby położone są na wysoczyźnie morenowej w środkowej części gminy (Bolumin, Nowy Dwór, Gzin)[2].
Lasy
Lasy na terenie gminy, w przeważającej części państwowe, znajdują się w zarządzie Nadleśnictwa Toruń i pełnią w większości funkcje ochronne (glebochronne i wodochronne)[2]. Dominującymi gatunkami drzewostanu są: sosna (82%), dąb (6%), i brzoza (4,5%). Spośród typów siedliskowych przeważają: bór świeży (37%), bór mieszany świeży (30%) i las mieszany świeży (17%)[2]. Lasy zajmują piaszczyste terasy doliny Wisły w okolicy Ostromecka i Słończa, równinę sandrową i piaszczyste obszary moreny dennej w okolicy Czemlewa, Dąbrowy Chełmińskiej i Ołowic oraz zbocza doliny Wisły[4]. Przeważają lasy iglaste i mieszane, a liściaste zachowały się głównie w parowach oraz miejscami na wysoczyźnie morenowej i na terasie zalewowej[4].
Według danych z 30 czerwca 2004[5] gminę zamieszkiwało 7058 osób, według danych z 31 grudnia 2011 roku – 7792 osoby[6], a 31 grudnia 2014 roku – 8033 mieszkańców[2]. W latach 1995–2013 liczba ludności wzrosła o 1352 mieszkańców, tj. o 17%, co ma związek z procesem suburbanizacji okolic Bydgoszczy. Saldo migracji dla tego okresu wynosiło +944 osoby[2].
W hierarchii sieci osadniczej wyróżnia się stolica gminy – Dąbrowa Chełmińska, która poza siedzibą władz administracyjnych jest głównym centrum usług publicznych. Drugi poziom tworzą wsie: Ostromecko i Czarże, pełniące rolę ośrodków uzupełniających, przy czym w Ostromecku zlokalizowany jest ośrodek kultury i rekreacji o zasięgu ponadgminnym. Trzeci poziom tworzą wsie: Wałdowo Królewskie, Gzin oraz Nowy Dwór[2]. Gmina ma charakter podmiejski, w zasięgu oddziaływania aglomeracji Bydgoszczy.
Chronią one siedliska związane z doliną Wisły: las łęgowy wiązowo-jesionowy, łęg jesionowo-olszowy, grąd subkontynentalny, buczynę niżową, kontynentalny bór mieszany oraz stanowisko lęgowe czapli siwej. Rezerwaty połączone są pieszym szlakiem turystycznym (48,4 km) „Rezerwatów Chełmińskich”, wiodącym z Bydgoszczy-Fordonu do Chełmna[8]. Ponadto od 1994 roku projektowany do utworzenia jest rezerwat ornitologiczny Mała Kępa Ostromecka o bogatej awifaunie łęgowej[2].
Specjalny obszar ochrony stanowi również Torfowisko Linje[2], gdzie zachowała się od czasów tundry późnoglacjalnej gromadnie występująca, reliktowa brzoza karłowata. Jest to bardzo rzadki relikt, występujący poza tym w Polsce jedynie w Sudetach[4].
Użytki ekologiczne
W gminie Dąbrowa Chełmińska jest zarejestrowanych 106 użytków ekologicznych o łącznej powierzchni 108 ha[2].
Pomniki przyrody
Na terenie gminy Dąbrowa Chełmińska znajduje się 145 pomników przyrody, w większości drzew. Najwięcej z nich ustanowiono w Ostromecku (w tym 64 pomnikowe drzewa w parku pałacowym), lesie w Boluminie oraz w Małej Kępie[2].
Topola - pomnik przyrody w Małej KępiePomnikowe drzewo w parku ostromeckim
Podstawowy układ drogowy w gminie Dąbrowa Chełmińska tworzy: droga krajowa nr 80 Bydgoszcz-Toruń, trzy drogi wojewódzkie: 549Strzyżawa-Bydgoszcz Fordon, 551Strzyżawa-Wąbrzeźno i 578 w Ostromecku oraz 7 dróg powiatowych. Układ ten uzupełniony jest siecią 36 dróg gminnych[2]. Drogi o nawierzchni utwardzonej mają łączną długość 47 km, w tym drogi wojewódzkie – 37,8 km, a gminne – 9,8 km.
W 2015 roku na terenie gminy funkcjonowało 1040 gospodarstw rolnych o średniej wielkości 5,65 ha. Działalność pozarolniczą prowadzi ok. 500 podmiotów gospodarczych w zakresie drobnego przemysłu spożywczego, metalowego, drzewnego oraz usług. Wizytówką gospodarczą są Wody Mineralne Ostromecko. W oparciu o funkcje usługowe i turystyczne rozwijają się: Gzin, Dąbrowa Chełmińska, Czarże, Ostromecko, Strzyżawa[2]. Ponad 10% ludności w wieku produkcyjnym dojeżdża do pracy do Bydgoszczy[11]
Od 2013 gmina Dąbrowa Chełmińska podlega pod Komendę Miejską Policji w Bydgoszczy i Komisariat Policji Bydgoszcz Fordon. Na terenie gminy istnieją cztery jednostki Ochotniczej Straży Pożarnej: w Dąbrowie Chełmińskiej, Czarżu, Wałdowie Królewskim i Gzinie[2].
Kultura
W gminie funkcjonuje Biblioteka Publiczno-Szkolna w Dąbrowie Chełmińskiej, która posiada filie w Ostromecku i Czarżu[2]. Regionalnym ośrodkiem kultury jest zespół pałacowo-parkowy w Ostromecku, gdzie mają miejsce koncerty, wernisaże, spotkania artystów, sympozja, itp. W pałacu starym funkcjonuje muzeum zabytkowych fortepianów. Imprezy w Ostromecku organizuje Miejskie Centrum Kultury w Bydgoszczy.
Sport
W Dąbrowie Chełmińskiej i Czarżu znajdują się hale sportowe i boisko piłkarskie, a w Ostromecku – korty tenisowe i zespół boisk do gier zespołowych. Zadania w zakresie kultury fizycznej i sportu realizuje Gminny Ośrodek Kultury i Sportu zlokalizowany w Dąbrowie Chełmińskiej. Dysponuje on świetlicami, salami wiejskimi i placami zabaw w licznych miejscowościach gminy[2].
Turystyka
Obszar gminy charakteryzuje się urozmaiconymi krajobrazami, zróżnicowaną szatą roślinną oraz bogatą konfiguracją terenu. Duże deniwelacje między obszarami wysoczyznowymi, a doliną Wisły dają rozległe widoki i niepowtarzalne panoramy widokowe[2]. Z tego względu gmina jest dogodnym terenem do uprawiania turystyki pieszej i rowerowej. Perełką gminy jest zespół pałacowo-parkowy w Ostromecku z zachowanymi dwoma pałacami z XVIII i XIX w. oraz parkiem angielskim i włoskim o powierzchni 34 ha. Mniejsze parki dworskie zachowały się również w miejscowościach: Nowy Dwór, Reptowo, Bolumin, Pień i Czemlewo[2].
Zabytki
Pałac Mostowskich w OstromeckuPałac Schönbornów w OstromeckuKościół poewangelicki p.w. Wniebowzięcia NMP w Dąbrowie ChełmińskiejMapa szlaku rowerowego po DDW w Ostromecku
Wykaz zarejestrowanych zabytków nieruchomych na terenie gminy[12]:
budynek mieszkalno-administracyjny nr 6 z 1884 roku;
budynek produkcyjny z 1903 roku;
mur oporowy z 1884 roku
Ponadto na terenie gminy wyodrębniono grodziska wpisane do rejestru zabytków województwa kujawsko-pomorskiego, w miejscowościach: Pień i Gzin oraz domniemane grodziska w: Strzyżawie, Mozgowinie i Pniu[2]. Do gminnej ewidencji zabytków wpisano kilkadziesiąt obiektów, które znajdują się w każdej miejscowości gminy[2].
Szlaki turystyczne
Przez gminę przebiegają liczne szlaki turystyczne, z których ważniejsze to:
pieszy szlak turystyczny „im. Krystyny Wyrostkiewicz” (dawniej „Orlich Gniazd”, 14,8 km), który rozpoczyna i kończy się w Ostromecku wiodąc wzdłuż zakola dolnej Wisły[13].
szlak rowerowy „Dookoła Dolinie Dolnej Wisły” Bydgoszcz-Świecie-Chełmno-Bydgoszcz[14]
szlak rowerowy „Przyjaźni” Bydgoszcz-Toruń
szlak rowerowy „Po Dolinie Dolnej Wisły” Cierpice-Bydgoszcz-Świecie-Nowe-Gniew-Tczew-Kwidzyn-Grudziądz-Świecie-Ostromecko-Zamek Bierzgłowski
Najstarsze ślady pobytu człowieka w gminie Dąbrowa Chełmińska pochodzą z miejscowości Rafa, gdzie znaleziono krzemienne groty z paleolitu (600 do 10 tys. lat temu)[4]. Znaleziska mezolityczne stwierdzono w Czarżu, a w kilkunastu miejscowościach – ślady ludności osiadłej z okresu neolitu (4200-1700 lat p.n.e.)[4]. Z okresu kultury łużyckiej (1200-650 lat p.n.e.) pochodzą osady obronne w Gzinie i Kamieńcu, a z VI-VII w. gród obronny w Pniu[4]. Terytorium gminy wchodziło w skład monarchii wczesnopiastowskiej, a od 1075 roku znalazło się w obrębie biskupstwa płockiego[16]. Powstawały tu osady otwarte, skupiające osadników osiedlanych z inicjatywy władców, rycerzy i biskupów[4]. W okresie rozbicia dzielnicowego teren gminy wchodził w skład księstwa mazowieckiego, kasztelanii w Chełmnie (ówcześnie na Górze św. Wawrzyńca w Kałdusie k. Chełmna). Istniejące grody warowne nie potrafiły zapewnić bezpieczeństwa od najazdów Prusów, wobec czego zaczęto podejmować inicjatywy polityczne dążące do wsparcia władzy książąt polskich przez zakony krzyżowe rodem z Europy Zachodniej[17]. 5 sierpnia 1222 książę Konrad I mazowiecki odstąpił rozległe posiadłości w ziemi chełmińskiej na rzecz biskupa misyjnego Prus Chrystiana, a ten w 1234 roku darował je zakonowi krzyżackiemu[16]. Na ziemi chełmińskiej istniał podział własności na: zakonną (zamki i folwarki), rycerską, kmiecą oraz dobra miasta Chełmna i Torunia. Posiadłości biskupstwa chełmińskiego tworzyły odrębne okręgi administracyjne[16]. W XIII-XIV w. ukształtowała się sieć parafii (m.in. w Ostromecku, Czarżu i Boluminku[4]), która w okresie średniowiecza odgrywała rolę dzisiejszych gmin. W zamkach rezydowali komturowie lub wójtowie, którzy podlegali wielkim mistrzom w Malborku. W XIII wieku w źródłach pisanych odnotowano wsie: Pień, Gzin, Ostromecko, Czarże, Słończ, Dębowiec, Czemlewo, Bolumin, Boluminek i Dąbrowę, a w XIV-XVI także: Janowo, Reptowo, Wałdowo i Strzyżawę[4]. Tereny gminy stopniowo skolonizowano oraz zagospodarowano grunty orne dzięki karczunkowi lasów. Podczas panowania krzyżackiego na urodzajnych glebach wysoczyzny chełmińskiej koloniści niemieccy wypierali ludność polską, a pierwotne nazwy polskie miejscowości ulegały zniemczeniu[4]. Na wsi rozpowszechniło się chełmińskie prawo osiedleńcze, preferujące w gospodarce rolnej system czynszowy i trójpolówkę. Dominujący układ przestrzenny wsi stanowiły: ulicówka (dwurzędowy układ zagród wzdłuż krótkiej ulicy) i owalnica (owalny plac w środku wsi z którego wybiegają ulice np. Boluminek)[4]. W XIII wieku powstały budowane z drewna, cegły i kamienia gotyckie kościoły (m.in. w Czarżu, Ostromecku) i zamki obronne (we wsi Pień)[16]. Wsie podporządkowane były komturstwom w Chełmnie, później w Starogrodzie i Unisławiu. Siedzibą wójtostwa i prokuratorii krzyżackiej w latach 1411-1422 był Pień[17].
W XVII wieku w dolinie zalewowej Wisły właściciele majątku ostromeckiego rozwinęli osadnictwo olęderskie, gwarantując w akcie nadania gruntów (dotychczas nieuprawianych, okresowo zalewanych przez Wisłę), wolność osobistą chłopów i realizację powinności w formie czynszów pieniężnych zamiast pańszczyzny. W ten sposób powstały m.in.: Strzyżawa, Wielka i Mała Kępa, Słończ i Mozgowina. We wsiach olęderskich pola uprawne miały postać długich i wąskich pasów, ułożonych prostopadle do drogi, a własności poszczególnych gospodarzy były oddzielone rowami odwadniającymi. Nad urządzeniami przeciwpowodziowymi (tamy, rowy, wały) czuwała specjalna organizacja „wałowa”[4]. Wojny szwedzkie w latach 1655-1658 i 1700-1721 doprowadziły do pożarów, rabunków i wyludnienia wsi[16]. Odbudowę gospodarczą prowadzono w ramach rozwoju osadnictwa czynszowego, opartego na długoterminowej dzierżawie[4]. W XVIII wieku większość terenu obecnej gminy stanowiły dobra kościelne i szlacheckie. Lokalnym centrum rzemieślniczym była wieś Czarże. Wielkością wyróżniał się ostromecki majątek ziemski, w którego skład wchodziły wsie: Ostromecko, Reptowo, Izbice, Wielka i Mała Kępa, Strzyżawa, Pień, Reptowskie Łąki i Mozgowina. Właściciel Ostromecka Paweł Michał Mostowski herbu Dołęga (1721–1781), wojewoda pomorski w latach 1758–1763, wystawił w Ostromecku pałac w stylu barokudrezdeńskiego, a w 1750 roku otrzymał od Augusta III Sasaprzywilej lokacyjny na założenie w Ostromecku miasta na prawie magdeburskim.
Okres zaboru pruskiego
W wyniku I rozbioru Polski w 1772 roku teren gminy został wcielony do Królestwa Prus, wchodząc w skład dużego powiatu chełmińskiego, który obejmował m.in. Grudziądz, Chełmno, Chełmżę, Wąbrzeźno, Radzyń i Łasin[4]. W duchu pruskiej polityki rozpoczęto gospodarczo-administracyjną kolonizację tych obszarów. Przejęte wsie i folwarki szlacheckie oraz królewskie przekazywano osadnikom niemieckim, a dobra kościelne częściowo włączono do domen państwowych, a częściowo rozparcelowano na rzecz dzierżawców kontraktowych[4]. W okresie Księstwa Warszawskiego administracyjnie okoliczne tereny włączono do departamentu bydgoskiego. W latach 1807–1809, we wsi Nowy Dwór zbudowano trzy budynki koszarowe i zakwaterowano w nich oddział polskich huzarów. W połowie XIX wieku wzniesiono tu także parterowy dwór dla pruskiego generała von Schoenborga[18].
Po kongresie wiedeńskim w 1815 roku okoliczne tereny włączono ponownie do Prus, w składzie rejencji kwidzyńskiej w prowincji Prusy Zachodnie. W 1818 roku w nowym podziale administracyjnym powiat chełmiński zmniejszono wydzielając z niego powiaty: grudziądzki i toruński. Obejmował on obszar od zakola Wisły aż po Dorposz Chełmiński koło Grudziądza[17] (w 1887 wyodrębniono z niego również powiat wąbrzeski)[4]. Po 1823 roku, kiedy wprowadzono w życie uwłaszczenie chłopów, nastąpiła separacja gruntów chłopskich i folwarcznych[16]. Uwłaszczeni chłopi musieli zapłacić odszkodowanie w postaci renty pieniężnej, zbożowej lub ziemskiej, a chłopi małorolni zostali włączeni w skład służby dworskiej[4]. Skonfiskowane dobra ziemskie przeznaczano na gospodarstwa dla niemieckich osadników[4].
W II połowie XIX wieku władze pruskie realizowały działania przyczyniające się do rozwoju społeczno-gospodarczego tych terenów, zakładając ich ścisłe zespolenie z Rzeszą Niemiecką. Utwardzano drogi, budowano mosty, linie i dworce kolejowe, budynki poczty, piekarnie i masarnie[16]. W okresie przemian ekonomicznych powiększały się duże posiadłości ziemskie kosztem ubogiej ludności, której liczba stale wzrastała. Około 2/3 ziemi należało do wielkiej własności, a 1/3 do gospodarstw wielkochłopskich (gburskich)[4]. Największym majątkiem ziemskim w powiecie chełmińskim był majorat ostromecki[4]. Jego właściciel Jakub Martin Schönborn wzniósł w latach 1832-1840 Pałac Nowy w stylu klasycystycznym. Kolejni właściciele Ostromecka: Gottlieb Marcin Vertraugott von Schönborn (1826–1874), hrabia Albrecht von Avensleben (1840–1928) i Joachim Martin von Avensleben rozbudowali rodową rezydencję w otoczeniu parku urządzonego w stylu angielskim. Pod koniec XIX w. majątek obejmował 3 tys. hektarów gruntów, na których działało siedem folwarków, tartak, gorzelnia, cegielnia oraz wytwórnia wód mineralnych, od imienia Marty Matyldy Marii Schönborn zwane źródłem Marii (niem. Marien-Quelle)[16]. W posiadłości dwukrotnie gościł cesarz niemieckiWilhelm II Hohenzollern (1894 i 1904).
Od 1886 roku władze pruskie realizowały planową politykę wypierania elementu polskiego przy pomocy Komisji Kolonizacyjnej, a od 1894 także Hakaty[4]. Komisja nabywała majątki ziemskie z rąk polskich, wykonywała meliorację, nawadnianie łąk, drenowanie, budowę dróg i wyznaczała parcele (12-15 ha) dla osadników. Niemieckie kolonie osadnicze znamionowało budownictwo murowane z ogródkami oraz towarzyszące im obiekty użyteczności publicznej: ewangelickie szkoły i kościoły (m.in. w Dąbrowie Chełmińskiej i Ostromecku), remizy straży pożarnej, spółdzielcze kasy oszczędnościowe, kółka rolnicze i hodowlane, mleczarnie, młyny, tartaki, cegielnie i gorzelnie[4]. Komisja wydzielała również osady dla rzemieślników wiejskich oraz robotników[4]. Dzięki działalności osadniczej, w lokalne centrum ludności ewangelickiej i dużą wieś przekształciła się Dąbrowa Chełmińska. W odpowiedzi na germanizację, społeczność polska organizowała w końcu XIX w. własne spółki parcelacyjne, aby zachować ziemię w rękach polskich. Dzięki temu na początku XX wieku na obszarach wiejskich nadal dominowała ludność polska[4].
W 1895 roku przez obszar gminy poprowadzono nowo zbudowaną linię kolejowąFordon-Ostromecko-Dąbrowa Chełmińska-Chełmża, co przyczyniło się do dalszego rozwoju gospodarczego[16]. W 1893 roku oddano do użytku najdłuższy w Niemczech (1,3 km) kratownicowy most przez Wisłę między Fordonem a Strzyżawą. W 1901 od linii kolejowej zbudowano odgałęzienia do Unisławia i Brodnicy.
Po przejściu ziemi chełmińskiej w 1920 roku w obręb państwa polskiego, utworzono w Dąbrowie Chełmińskiej gminę wiejską, a w latach 30. XX w. wójtostwo[16]. Gmina wchodziła w skład powiatu chełmińskiego w województwie pomorskim. Na podstawie traktatu wersalskiego była niemiecka własność państwowa przeszła za odszkodowaniem na własność państwa polskiego. Ponadto rząd polski miał prawo likwidacji majątków, praw i udziałów, należących uprzednio do obywateli niemieckich[4]. W latach 20. XX w. do okolicznych wsi przybywała ludność polska z Galicji, Wielkopolski, Śląska, Kujaw i Kaszub oraz reemigranci z Nadrenii, Westfalii, Francji i Belgii. Kupowała ona na własność ziemię lub całe gospodarstwa od emigrujących Niemców oraz uruchamiała warsztaty rzemieślnicze. Dominującą formą osadniczą na terenie gminy były duże gospodarstwa dworskie, których największym reprezentantem był majorat ostromecki, natomiast Gzin wchodził w skład dużego majątku Józefa Stefańskiego[4]. W wyniku reform agrarnych nadwyżki z majątków prywatnych, liczących ponad 180 ha podlegały parcelacji[4]. W latach 30. XX w. w lasach na terenie gminy odbywały się polowania z udziałem elit politycznych i gospodarczych, organizowane przez właściciela ordynacji ostromeckiej Jomara von Alvensleben[19].
W przeddzień II wojny światowej okolice Dąbrowy Chełmińskiej były terenem ożywionej działalności niemieckich grup rewizjonistycznych, co znalazło odzwierciedlenie jesienią 1939 roku w zbrodniczej działalności miejscowego niemieckiego Selbstschutzu. Symbolem tej zbrodniczej działalności jest cmentarz i obelisk upamiętniający zamordowanych Polaków z terenu gminy Dąbrowa Chełmińska[16].
26 stycznia 1945 na obszar gminy Dąbrowa Chełmińska wkroczyli żołnierze 70 Armii Radzieckiej 2 Frontu Białoruskiego. Na początku lutego 1945 w lasach koło Dąbrowy Chełmińskiej, Cichoradza, Unisławia i Chełmna okrążono i zniszczono resztki wojsk niemieckich. W wyniku krwawej bitwy, która zakończyła się 7 lutego zginęło ok. 9 tys. żołnierzy niemieckich, a 4 tys. wzięto do niewoli[16]. W 1945 roku ludność niemiecka opuściła miejscowość, a w jej miejsce przybyli Polacy z głębi kraju i z kresów wschodnich[16].
W latach 1945–1954 gmina Dąbrowa Chełmińska administracyjnie należała do powiatu chełmińskiego i województwa bydgoskiego (w latach 1945-1950 nazywanego pomorskim). Reforma administracyjna z 25 września 1954 w miejsce zlikwidowanych gmin powołała gromady[20]. W latach 1954–1972 istniała gromada Dąbrowa Chełmińska, którą w 1959 powiększono o zlikwidowaną gromadę Ostromecko. W 1966 roku należało do niej większość miejscowości obecnej gminy: Dąbrowa Chełmińska, Bolumin, Boluminek, Czemlewo, Gzin, Janowo, Mozgowina, Nowy Dwór, Ostromecko, Otowice, Rafa, Strzyżawa i Wałdowo Królewskie, natomiast Czarże, Słończ, Dębowo i Gzin Dolny należały do gromady Kokocko[4]. W latach 60. XX w. w niektórych miejscowościach gminy zaczęła przeważać ludność pozarolnicza (m.in. w Dąbrowie Chełmińskiej, Otowicach, Czemlewie, Strzyżawie, Małej Kępie)[4]. W podmiejską miejscowość letniskową i „sypialnię” dla mieszkańców Bydgoszczy zaczęło przekształcać się Ostromecko[4].
↑ abcdefghijklmnopqrstuvwxyzaaabacStudium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Dąbrowa Chełmińska. Załącznik do uchwały nr XXX.256.2017 Rady Gminy Dąbrowa Chełmińska z dnia 25 maja 2017
↑ abcdefghijklmnopqrstuvwxyzaaabacadaeafagahaiajakalamMarian Biskup: Dzieje Chełmna i jego regionu. Zarys monograficzny. Toruń: Towarzystwo Naukowe w Toruniu. Prace Popularnonaukowe nr 9, 1968, s. 1-143. (pol.).
↑Statystyczne Vademecum Samorządowca 2011. Portret miejscowości statystycznych w gminie Dąbrowa Chełmińska (powiat bydgoski, województwo kujawsko-pomorskie) w 2010
↑ abWłodzimierz Bykowski: Weekend w drodze – interaktywny przewodnik rowerowy okolic Bydgoszczy. Bydgoszcz: Wydawnictwo Aperion, 1999, s. 51-88. ISBN 83-911441-0-0.
↑najokazalsza w kraju topola czarna, zwana Topolą Mariańską, 200-letnie drzewo o obwodzie pnia 903 cm i wysokości 33 m (w 2013) Krzysztof Borkowski, Robert Tomusiak, Paweł Zarzyński. Drzewa Polski. 2016. s.388-389
↑Delimitacja i charakterystyka obszaru realizacji instrumentu Zintegrowanych Inwestycji Terytorialnych w obszarze funkcjonalnym Bydgoszczy i Torunia. Zarząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego, marzec 2014.
↑Bykowski Włodzimierz: Weekend w drodze. Interaktywny przewodnik rowerowy okolic Bydgoszczy. Wydawnictwo Aperion. Bydgoszcz 1999 ISBN 83-911441-0-0
↑Zbigniew Boroński, Janusz Umiński, Grzegorz Pietrzak: Przewodnik po turystycznym szlaku rowerowym Bydgoszcz-Chełmno-Bydgoszcz. Wydział Sportu i Turystyki Urzędu Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2006. ISBN 83-88713-95-7
↑ abcdefTeresa Mroczko: Katalog zabytków sztuki w Polsce, tom XI dawne województwo bydgoskie, zeszyt 4 dawny powiat chełmiński. Warszawa: Instytut sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1976, s. 1-143. (pol.).
↑ abRenata Kaja: Przewodnik po zespołach pałacowych i dworskich. Bydgoszcz: Wydawniczo-Promocyjna Agencja Duo-Press, 2002, s. 132-140. ISBN 83-87419-76-1. (pol.).
↑Województwo bydgoskie – krajobraz, dzieje, kultura, gospodarka. Praca zbiorowa pod red. Antoniego Swinarskiego. Kujawsko-Pomorskie Towarzystwo Kulturalne w Bydgoszczy. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Oddział w Poznaniu, 1973, str. 486-498
.jpg)
_location_map.png)
