Dyskografia AC/DC
Dyskografia AC/DC
|
Wydawnictwa
|
Albumy studyjne↙
|
18
|
Albumy koncertowe↙
|
2
|
Kompilacje↙
|
1
|
Minialbumy↙
|
2
|
Single↙
|
47
|
Wideo↙
|
9
|
Soundtracki↙
|
2
|
Dyskografia AC/DC składająca się z albumów, singli, filmów, i innego typu wydawnictw.
Istniejąc od 1973 roku, grupa wydała piętnaście albumów studyjnych z których trzy zostały wydane dodatkowo w dwóch wersjach. Sytuacja się tyczy jednych z pierwszych albumów zespołu: High Voltage, Dirty Deeds Done Dirt Cheap, i Let There Be Rock. Wszystkie zostały wydane zarazem w Australii, jak i na całym świecie, ale się różnią okładkami i listami utworów. Dodatkowo, teoretycznie można określić, że drugi jedynie-australijski album, T.N.T., został również wydany ogólnoświatowo, gdyż większość jego zawartości wypełnia ogólnoświatowe wydanie High Voltage.
Pod względem popularności AC/DC, w dyskografii zespołu największą posiada wydawnictwo z 1980 r., Back in Black, które osiągnęło ogromny sukces w Stanach Zjednoczonych ze sprzedanymi już 22 milionami kopii, co plasuje album wśród pięciu najlepiej sprzedających się albumów w USA[1], oraz z dodatkowymi 20 milionami kopii sprzedanymi na reszcie świata, co w łącznej sumie 42 mln kopii plasuje album na drugim miejscu pod względem łącznej liczby sprzedanych kopii jakiegokolwiek albumu muzycznego na całym świecie[2]. Inne albumy, które również osiągnęły bardziej znaczący sukces w Stanach Zjednoczonych, to Highway to Hell (wydany w 1979 r., sprzedany w 7 milionach kopii), Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1981 r., 6 mln kopii), oraz Who Made Who (1986 r.), The Razor's Edge (1990 r.), i AC/DC Live (1992 r., pod uwagę brane są obie edycje razem) – każde z osobna sprzedane w 5 milionach kopii. Wraz z pozostałymi albumami ogólna liczba kopii sprzedanych w USA wynosi co najmniej 69 milionów[3], a na całym świecie ponad 200 milionów[4].
Albumy
Studyjne
Informacje
|
Certyfikat
|
High Voltage
- Australijskie wydanie.
- Wydany: 17 lutego 1975
- Pozycje: 7
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Baby, Please Don’t Go”
|
|
T.N.T.
- Australijskie wydanie.
- Wydany: grudzień 1975
- Pozycje: 2, 35
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „High Voltage,” „It’s a Long Way to the Top (If You Wanna Rock ’n’ Roll),”
„T.N.T.”
|
|
High Voltage
- Ogólnoświatowe wydanie.
- Wydany: 14 maja 1976
- Pozycje: 146 (1982 r.)
- Producent: Harry Vanda, George Young
|
Multiplatynowy (3 mln kopii)[5]
Srebrny (60 tys.)[6]
|
Dirty Deeds Done Dirt Cheap
- Australijskie wydanie.
- Wydany: 20 września 1976
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Jailbreak,” „Dirty Deeds Done Dirt Cheap”
|
|
Dirty Deeds Done Dirt Cheap
- Ogólnoświatowe wydanie. Później wydane w USA.
- Wydany: 5 listopada 1976, 27 marca 1981
- Pozycje: 3, 20
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Love at First Feel,” „Big Balls”
|
Multiplatynowy (6 mln.)[7]
Srebrny (60 tys.)[6]
|
Let There Be Rock
- Australijskie wydanie.
- Wydany: 21 marca 1977
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Let There Be Rock”
|
|
Let There Be Rock
- Ogólnoświatowe wydanie.
- Wydany: 23 czerwca 1977
- Pozycje: 17, 20, 42, 154
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Dog Eat Dog,” „Let There Be Rock,” „Whole Lotta Rosie”
|
Multiplatynowy (2 mln.)[8]
Srebrny (60 tys.)[9]
|
Powerage
- Wydany: 25 maja 1978
- Pozycje: 26, 133
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Rock ’n’ Roll Damnation”
|
Platynowy (1 mln.)[10]
Srebrny (60 tys.)[6]
|
Highway to Hell
- Wydany: 27 lipca 1979
- Pozycje: 8, 13, 17, 46
- Producent: Robert Lange
- Single: „Highway to Hell,” „Girls Got Rhythm,” „Touch Too Much”
|
Multiplatynowy (7 mln.)[11]
Multiplatynowy (200 tys.)[12]
Srebrny (60 tys.)[13]
Złoty[14]
|
Back in Black
- Wydany: 25 września 1980
- Pozycje: 1, 2, 4, 6, 18, 24
- Producent: Robert Lange
- Single: „You Shook Me All Night Long,” „Hells Bells,”
„Back in Black,” „Rock and Roll Ain’t Noise Pollution”
|
Multidiamentowy (22 mln.)[15]
Diamentowy (1 mln.)[16]
Złoty (100 tys.)[17]
Złoty[18]
|
For Those About to Rock We Salute You
- Wydany: 23 listopada 1981
- Pozycje: 1, 3, 3, 6, 6, 7
- Producent: Robert Lange
- Single: „Let’s Get It Up,” „For Those About to Rock (We Salute You),”
„Put the Finger on You”
|
Multiplatynowy (4 mln.)[7]
Złoty (100 tys.)[19]
|
Flick of the Switch
- Wydany: 15 sierpnia 1983
- Pozycje: 3, 4, 8, 9, 15
- Producent: AC/DC
- Single: „Guns for Hire,” „Nervous Shakedown,” „Flick of the Switch”
|
Platynowy (1 mln.)[7]
Złoty (100 tys.)[20]
|
Fly on the Wall
- Wydany: 28 czerwca 1985
- Pozycje: 1, 7, 19, 22, 24, 32
- Producent: Angus Young, Malcolm Young
- Single: „Danger,” „Sink the Pink,” „Shake Your Foundations”
|
Platynowy (1 mln.)[7]
Srebrny (60 tys.)[21]
|
Blow Up Your Video
- Wydany: 18 stycznia 1988
- Pozycje: 2, 3, 4, 12, 15
- Producent: Harry Vanda, George Young
- Single: „Heatseeker,” „That’s the Way I Wanna Rock & Roll”
|
Platynowy (1 mln.)[22]
Złoty (100 tys.)[23]
|
The Razor's Edge
- Wydany: 21 września 1990
- Pozycje: 1, 2, 2, 2, 4, 11
- Producent: Bruce Fairbairn
- Single: „Thunderstruck,” „Moneytalks,” „Are You Ready”
|
Multiplatynowy (5 mln.)[11]
Multiplatynowy (500 tys.)[24]
Złoty (100 tys.)[25]
|
Ballbreaker
- Wydany: 26 września 1995
- Pozycje: 1, 2, 4, 4, 6
- Producent: Rick Rubin, Mike Fraser
- Single: „Hard as a Rock,” „Hail Caesar,” „Cover You in Oil”
|
Multiplatynowy (2 mln.)[7]
|
Stiff Upper Lip
- Wydany: 28 lutego 2000
- Pozycje: 1, 1, 1, 2, 2, 5, 7 12, 12
- Producent: George Young
- Single: „Stiff Upper Lip,” „Safe in New York City,” „Satellite Blues”
|
Platynowy (1 mln.)[7]
Platynowy (100 tys.)[26]
|
Black Ice
- Wydany: 20 października 2008
- Pozycje: 1, 1, 1
- Producent: Brendan O’Brien
- Single: „Rock ’n’ Roll Train,” „War Machine”, „Big Jack”, „Anything Goes”
|
Platynowy[27]
|
Rock or Bust
- Wydany: 2 grudnia 2014
- Producent: Brendan O’Brien
- Single: „Play Ball”, „Rock or Bust”
|
Platynowy[28]
|
Power Up
- Wydany: 13 listopada 2020
- Producent: Brendan O’Brien
- Single: „Shot In The Dark”, „Realize”
|
Platynowy[29]
|
Koncertowe
Informacje
|
Certyfikat
|
If You Want Blood You’ve Got It
- Wydany: 13 października 1978
- Pozycje: 13, 113
- Producent: Harry Vanda, George Young
|
Platynowy (1 mln.)[10]
Złoty (300 tys.)[30]
|
AC/DC Live
- Dwie edycje zostały wydane: jedno- i dwupłytowa (kolekcjonerska).
- Wydany: 27 października 1992
- Pozycje: 1, 3, 5, 5, 5, 7, 15 (1 CD) i 34 (2 CD), 17
- Producent: Bruce Fairbairn
- Single: „Highway to Hell,” „Dirty Deeds Done Dirt Cheap”
|
(1 CD) Multiplatynowy (3 mln.)[31]
(2 CD) Multiplatynowy (2 mln.)[31]
Złoty (300 tys.)[32]
Platynowy (100 tys.)[33]
|
Live at River Plate
- Wydany: 19 listopada 2012[34]
|
|
Minialbumy
Soundtracki
Informacje
|
Certyfikat
|
Who Made Who
- Do filmu Maksymalne przyspieszenie.
- Wydany: 24 maja 1986
- Pozycje: 3, 11, 21, 24, 28, 33
- Producent: Harry Vanda, George Young, Robert Lange, Angus Young, Malcolm Young
- Single: „Who Made Who”
|
RIAA: Multiplatynowy (5 mln.)[7]
|
Iron Man 2
- Do filmu Iron Man 2.
- Wydany: 19 kwietnia 2010
- Producent: Robert John „Mutt” Lange, George Young, Harry Vanda, Malcolm Young, Angus Young, Bruce Fairbairn, Brendan O’Brien
|
ZPAV: złota płyta[35].
|
Kompilacje
Informacje
|
Certyfikat
|
Bonfire
- Wydany: 11 listopada 1997
- Pozycje: 60, 90
- Producent: George Young, Tony Platt, Robert Lange
- Single: „Dirty Eyes”
|
Platynowy (1 mln.)[36]
|
Single
Ten artykuł należy dopracować:dodać kolejne single. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Filmy
Remasters
W lutym 2003 roku została zapoczątkowana seria cyfrowo zremasterowanych albumów AC/DC, pt. AC/DC Remasters. Reedycja każdej z płyt CD jest remasterowana z oryginalnych taśm nagraniowych i jest pakowana w opakowanie typu Digipak wraz z wkładką opisującą okres w historii zespołu, który reprezentuje dany album. Reedycje uzupełnione są również o ConnecteD Technology pozwalające uzyskać dostęp do ekskluzywnych materiałów grupy, jak utwory, klipy, czy fotografie dostępne przez oficjalną stronę zespołu, acdcrocks.com.[51] Reedycje zostały wydane również na 180 gramowych płytach gramofonowych.
Pomimo tego, że reedycja dyskografii AC/DC w całości miała miejsce na rynku brytyjskim, to na rynku amerykańskim, albumy, które miały już co najmniej 10 lat zostały zremasterowane, np. Ballbreaker doczekał się reedycji w 2005 r., ponieważ został wydany w 1995 r., ale starsze wydawnictwa nie zostały wydane od razu, tylko w trzech grupach. Mimo wszystko, Stiff Upper Lip z 2000 r., zyskało reedycję już w 2007 roku.
Część 1
- 18 lutego 2003[52].
Część 2
- 8 kwietnia 2003[52].
Część 3
- 20 maja 2003[52].
Osobne wydania
- Ballbreaker (1995) – 24 stycznia 2005 (Wielka Brytania) / 18 października 2005 (USA)
- Bonfire (1997) – 9 (USA) i 15 (Wielka Brytania) września 2003
- Stiff Upper Lip (2000) – 24 stycznia 2005 (Wielka Brytania) / 17 kwietnia 2007 (USA)
Przypisy
- ↑ Recording Industry Association of America: Top 100 Albums. [dostęp 2018-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-17)]. (ang.).
- ↑ Record Breakers and Trivia: Albums. EveryHit.com. (ang.).
- ↑ Recording Industry Association of America: Top Selling Artists. (ang.).
- ↑ Paul Mulvey: Back to roots for AC/DC. 23 października 2003. (ang.).
- ↑ Stan na 25 maja 2005.
- ↑ a b c Stan na 25 lipca 1979.
- ↑ a b c d e f g h Stan na 22 stycznia 2001.
- ↑ Stan na 12 grudnia 1997.
- ↑ Stan na 1 stycznia 1978.
- ↑ a b Stan na 4 października 1990.
- ↑ a b Stan na 25 maja 2006.
- ↑ Stan na 1 sierpnia 1981.
- ↑ Stan na 19 listopada 1979.
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2022 roku [online], ZPAV [dostęp 2022-02-22] .
- ↑ Stan na 13 grudnia 2007.
- ↑ Stan na 13 października 1989.
- ↑ Stan na 10 grudnia 1980.
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2021 roku [online], ZPAV [dostęp 2021-09-09] .
- ↑ Stan na 22 grudnia 1981.
- ↑ Stan na 10 lipca 1990.
- ↑ Stan na 7 stycznia 1986.
- ↑ Stan na 29 kwietnia 1988.
- ↑ Stan na 12 lutego 1988.
- ↑ Stan na 13 marca 1991.
- ↑ Stan na 29 listopada 1990.
- ↑ Stan na 4 maja 2000.
- ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 2009 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-05-26] .
- ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 2015 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-05-26] .
- ↑ Platynowe płyty CD przyznane w 2021 roku [online], ZPAV [dostęp 2021-02-10] .
- ↑ Stan na 4 września 1980.
- ↑ a b Stan na 30 stycznia 2001.
- ↑ Stan na 1 czerwca 1993.
- ↑ Stan na 19 stycznia 1993.
- ↑ „Live at River Plate” – First Live Album in 20 Years [online], AC/DC [dostęp 2020-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-22] (ang.).
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 2010 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-05-26] .
- ↑ Stan na 24 stycznia 2001.
- ↑ a b c d e f g h Wydany tylko w Australii.
- ↑ Wydany w dwóch wersjach: jedna ogólnoświatowo, druga w Australii.
- ↑ Wydany w dwóch wersjach: jedna w Australii, druga ogólnoświatowo.
- ↑ a b c d Stan na 15 czerwca 2007.
- ↑ Stan na 27 lipca 2007.
- ↑ Stan na 6 października 1988.
- ↑ Stan na 18 maja 2005.
- ↑ Stan na 29 stycznia 2001.
- ↑ Stan na 13 lutego 2002.
- ↑ Stan na 1 czerwca 2007.
- ↑ Stan na 15 listopada 2005.
- ↑ Stan na 16 listopada 2007.
- ↑ AC/DC Live At River Plate Available May 10th! [online], AC/DC, 8 marca 2011 [dostęp 2020-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-13] (ang.).
- ↑ Złote płyty DVD przyznane w 2011 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-06-02] .
- ↑ acdc: News. acdcrocks.com. (ang.).
- ↑ a b c Latest News. ac-dc.cc, 6 lutego 2003. [dostęp 2008-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 marca 2008)]. (ang.).
Bibliografia
Ogólne
- Malcolm Dome: AC/DC. Proteus Books, 1982. ISBN 0-86276-011-9. Brak numerów stron w książce
- Richard Bunton: AC/DC: Hell Ain’t No Bad Place to Be. Omnibus Books, 1983. ISBN 0-7119-0082-5. Brak numerów stron w książce
- Tim Holmes: AC/DC (Monsters of Metal). Ballantine, 1986. ISBN 0-345-33239-3. Brak numerów stron w książce
- Martin Huxley: AC/DC: The World’s Heaviest Rock. Lightning Source, Inc., 1996. ISBN 0-312-30220-7. Brak numerów stron w książce
- Paul Stenning: AC/DC: Two Sides to Every Glory. Chrome Dreams, 2005. ISBN 1-84240-308-7. Brak numerów stron w książce
Pozycje na zestawieniach
- USA i Kanada
- Wielka Brytania
Certyfikat
Albumy studyjne |
|
---|
Minialbumy |
|
---|
Albumy koncertowe i kompilacje |
|
---|
Single |
|
---|
Wideografia |
|
---|
Powiązane |
|
---|
|
|