W 2001 debiutował jako aktor, wcielając się w rolę głównego czarnego charakteru w filmie Mumia powraca. Często grał w filmach akcji. Za swoje kreacje filmowe otrzymał nagrody Teen Choice Award i People’s Choice Award, a także gwiazdę na Alei Gwiazd w Los Angeles. W 2016 Forbes oszacował, że Dwayne „The Rock” Johnson był najlepiej zarabiającym aktorem w okresie od czerwca 2015 do czerwca 2016.
Dziadek ze strony matki Fanene Leifi Pita Maivia był wrestlerem występującym pod pseudonimem ringowym “High Chief” Peter Maivia. Do rodziny Maivia należeli też inni wrestlerzy[4]. Peter Maivia jest też uznawany za „brata krwi” przez wielopokoleniową rodzinę wrestlerów – Anoaʻi[5]. Babcia Johnsona ze strony matki nazywała się Ofelia „Lia” Fuataga[4] i była córką jednego z wyższych wodzów na wyspie Upolu[6]. Zasłynęła jako jedna z nielicznych kobiet, które zajmowały się organizowaniem wrestlingu. Na prośbę swojego męża, Petera Maivii, przejęła po nim organizację NWA Polynesian Pro Wrestling po jego śmierci w 1982. Zarządzała organizacją do 1988[7][8]. Zarówno dziadek, jak i babcia Rocka ze strony matki byli rdzennymi Samoańczykami.
Jako wrestler słynął ze swojej charyzmy. Czasopismo „Wrestling Observer Newsletter” sześciokrotnie wyróżniło go mianem najbardziej charyzmatycznego wrestlera roku[1]. W mediach był określany jako najbardziej elektryzujący człowiek w świecie sportowej rozrywki[11]. Jednym z jego charakterystycznych gestów było uniesienie jednej z brwi, które nazywał początkowo Heat Brow (ciepła brew), a potem People’s Eyebrow (brew ludu)[12]. Jego trenerami byli jego ojciec, również wrestler, Rocky Johnson oraz Pat Patterson. On sam był trenerem Orlando Jordana.
18 stycznia 1998 wziął udział w głównej bitwie na gali Royal Rumble. Wszedł jako czwarty i przetrwał aż do końcówki bitwy, kiedy w ringu zostali tylko on i Stone Cold Steve Austin. Maivia został wyeliminowany jako ostatni przez zwycięzcę Royal Rumble. 29 marca na gali WrestleMania 14Ken Shamrock w walce o mistrzostwo Intercontinental zmusił go do poddania się, zakładając mu chwyt Anklelock. Początkowo sędzia uznał wygraną Shamrocka, ale ponieważ zawodnik nie chciał uwolnić przeciwnika z chwytu, sędzia cofnął swoją decyzję i ogłosił zwycięzcą Maivię. W kwietniu Maivia przejął kontrolę nad drużyną Nation of Domination i przyjął pseudonim ringowy The Rock. 30 sierpnia na SummerSlamTriple H pokonał go w walce typu Ladder match o mistrzostwo Intercontinental[12].
4 stycznia 1999 Mankind pokonał Rocka w walce o mistrzostwo WWF Heavyweight. Rock odzyskał tytuł w walce rewanżowej typu „I Quit” match na gali Royal Rumble[12]. W tej walce Mick Foley jako Mankind miał za zadanie pomóc The Rockowi w jego przemianie w heela. W tym celu obaj mieli stoczyć walkę, w której Rock brutalnie poniży Mankinda. W rzeczywistości obaj zgodzili się, że Rock uderzy Mankinda pięć razy metalowym krzesłem. Jednak wbrew ustaleniom Rock uderzył Mankinda krzesłem jedenaście razy. Foley przyznał w jednym z wywiadów, że przez długi czas trzymał urazę, a incydent zdewastował jego żonę i dzieci, którzy byli obecni na widowni. Ostatecznie on i The Rock pogodzili się i odnowili swoją przyjaźń[17]. Mankind nie poddał się w tej walce, ale The Rock oszukał sędziego odtwarzając zmontowane nagranie dźwiękowe, na którym jego przeciwnik mówi I quit[18]. Mankind wygrał kolejny rewanż 1 lutego, a Rock dzięki interwencji Paula Wrighta wygrał kolejny rewanż 15 lutego w walce typu Ladder match. 28 marca na gali WrestleMania 15 został pokonany przez Stone Colda Steve’a Austina, który przejął mistrzostwo. 12 kwietnia Rock napadł na Austina i wrzucił go do rzeki Detroit. Tydzień później pojawił się w odcinku Raw z trumną i ogłosił ceremonię pogrzebową Austina, jednak Austin zakłócił jego występ i między wrestlerami doszło do bójki. 25 kwietnia na gali Backlash Austin pokonał Rocka i obronił swój tytuł[12].
The Rock i Mankind, pomimo dawnej rywalizacji, połączyli siły przeciwko wspólnym wrogom, The Undertakerowi i Big Showowi, którzy w 1999 byli mistrzami drużynowymi WWF. Rock i Mankind utworzyli tag team o nazwie The Rock ’n’ Sock Connection i 30 sierpnia pokonali swoich rywali w walce o tytuł. 9 września w odcinku SmackDown miał miejsce pojedynek rewanżowy i była to walka typu Buried Alive match. Walkę zakłócił Triple H, który unieszkodliwił Rocka, a potem znokautował Big Showa młotem kowalskim i dokończył zakopywanie Mankinda, w związku z czym Undertaker i Big Show wygrali pojedynek i odzyskali mistrzostwo. Kolejny rewanż miał miejsce 20 września. The Undertaker namówił przeciwników aby walka odbyła się na jego zasadach. On sam nie wziął udziału w pojedynku. Zastąpili go Mideon i Viscera. The Rock przypiął Mideona i odzyskał mistrzostwo dla swojej drużyny. 23 września, po przerwie spowodowanej kontuzjami, drużyna New Age Outlaws powróciła, przerwała przemówienie The Rock ‘n’ Sock Connection i wyzwała The Rocka oraz Mankinda na pojedynek o mistrzostwo tego samego dnia. Mistrzowie przegrali, ponieważ Mankind niechcący wpadł z rozpędu na Rocka, a wtedy Billy Gunn uderzył Mankinda ciosem Fameasser, przypiął go i wygrał pasy dla swojej drużyny. 14 października miała miejsce walka rewanżowa. W jej trakcie Hardcore i Crash Holly znokautowali Billy’ego Gunna jednym z pasów, czego sędzia nie zauważył. Następnie Mankind przypiął Gunna i ponownie odzyskał mistrzostwo dla swojej drużyny. Hardcore i Crash Holly otrzymali szansę na walkę o tytuł 18 października. Do tego czasu Mankind pokłócił się z The Rockiem i choć przyszedł na pojedynek, nie walczył. Mimo to Rock skutecznie bronił się i atakował. Drużynie przeciwnej pomógł Triple H, który wtargnął na ring i zaatakował Rocka ciosem Pedigree. Dzięki temu Hardcore i Crash Holly wygrali, przejęli tytuły, a zespół Rock N’ Sock Connection przestał istnieć[19].
Johnson pozujący w czasie sesji zdjęciowej dla czasopisma Vanity Fair (2001)
23 stycznia 2000 The Rock wziął udział w bitwie na gali Royal Rumble. Wszedł na ring jako dwudziesty czwarty i wygrał, eliminując jako ostatniego Big Showa. 30 kwietnia 2000 na gali Backlash pokonał Triple H-a w walce o główne mistrzostwo WWF, sędziowanej przez Shane’a McMahona, który następnie przez krótki czas był głównym pretendentem do pasa. 21 maja na Judgment Day Rock przegrał tytuł w walce typu Iron Man match przeciwko Triple H-owi. Tym razem również sędzią był Shane McMahon. 25 czerwca na gali King of the Ring wygrał walkę tag teamów 3 na 3 wspólnie z The Brothers of Destruction przeciwko Shane’owi McMahonowi, Mr. McMahonowi i mistrzowi WWF Triple H-owi. Rock przypiął Mr. McMahona i przejął pas mistrzowski. Jego piąte panowanie zakończyło się 22 października, kiedy na No Mercy przegrał pojedynek przeciwko Kurtowi Angle. 18 grudnia wspólnie z The Undertakerem pokonał Edge’a i Christiana w walce o mistrzostwo drużynowe World Tag Team Championship. Trzy dni później mistrzowie utracili tytuły w walce rewanżowej[12]. W międzyczasie od 14 listopada 1999 WWF poszukiwało[potrzebny przypis] sprawcy potrącenia samochodem Stone Colda Steve’a Austina[20] (w rzeczywistości potrącenie było wyreżyserowane[20], a wypadek miał wyjaśnić nieobecność na galach Steve’a Austina, któremu odnowiła się kontuzja szyi, w związku z czym potrzebował operacji i długiej rehabilitacji[potrzebny przypis]). 9 października 2000 Mick Foley, ówczesny komisarz RAW, oświadczył publicznie, że wszystkie dowody wskazują na Rikishiego. Oskarżony przyznał się do winy, ale oświadczył, że zrobił to dla swojego kuzyna, The Rocka, aby pomóc mu w karierze[21]. Rock jednak nie był zadowolony z tego prezentu i pokonał kuzyna w walce na gali Survivor Series[12]. Później okazało się, że Rikishi potrącił Austina, ponieważ zapłacił mu Triple H[22].
25 lutego 2001 na gali No Way Out Rock po raz szósty zdobył główne mistrzostwo WWF, tym razem pokonując Kurta Angle[12]. 1 kwietnia na gali Wrestlemania X-Seven bronił tytułu w walce bez dyskwalifikacji przeciwko Stone Cold Steve’owi Austinowi. Pretendent nie radził sobie, więc dał znak znajdującemu się w okolicach ringu Vincowi McMahonowi, który podał Austinowi składane krzesło. Austin wykorzystał przedmiot jako broń, wygrał walkę oraz tytuł i świętował zwycięstwo razem z McMahonem (był to heelturn Austina)[23]. Następnego dnia w Raw Is War odbyła się walka rewanżowa typu Steel Cage match. Zakończyła się ona bez rozstrzygnięcia, ponieważ Triple H wtargnął na ring[potrzebny przypis] i zaatakował Rocka[20]. Wkrótce Rock zawiesił swoją karierę wrestlerską na kilka miesięcy z powodu udziału w nagraniu zdjęć do filmu Mumia powraca[12].
Gdy powrócił w odcinku Raw z 30 lipca, WWF było w trakcie Inwazji (wątek fabularny, zgodnie z którym zawodnicy wierni WWF i zawodnicy z niedawno wykupionej organizacji WCW rywalizowali ze sobą). Zarówno prezes WWF Vince McMahon, jak i jego syn Shane McMahon przewodzący byłymi zawodnikami WCW, chcieli przeciągnąć Rocka na swoją stronę. Rock jednak odpowiedział atakując i powalając ich obu. 19 sierpnia na gali SummerSlam pokonał Bookera T w walce o mistrzostwo WCW. 21 października na No Mercy przegrał pojedynek o tytuł przeciwko Chrisowi Jericho. Następnego dnia obaj zawodnicy połączyli siły i wspólnie pokonali The Dudley Boyz w walce o mistrzostwo drużynowe WWF World Tag Team Championship[12]. Ich panowanie zakończyło się 30 października, gdy pokonali ich Booker T i Test[24]. Rock i Jericho skupili się zatem na rywalizacji o pas WCW. 5 listopada Rock odzyskał tytuł pokonując rywala w odcinku Raw. 9 grudnia na Vengeance Chris Jericho pokonał Rocka w walce o mistrzostwo, a potem Stone Colda Steve’a Austina w walce o główne mistrzostwo WWF i zunifikował oba tytuły[12].
25 stycznia 2002 jeden z najpopularniejszych wrestlerów w historii, Hulk Hogan, podpisał kontrakt z World Wrestling Federation i 18 lutego zaakceptował wyzwanie Rocka, który chciał się z nim zmierzyć na gali WrestleMania X-8. Nagle ujawniła się znana z występów w WCWstajnianWo, do której należał Hogan. Grupa zaatakowała i poturbowała The Rocka. Pobity wrestler został zaniesiony do ambulansu, który niespodziewanie został staranowany pojazdem członowym prowadzonym przez Hogana. 17 marca na gali WrestleMania X-8 Rock pokonał rywala. Hogan po walce podał zwycięzcy rękę, aby mu pogratulować. Pozostali członkowie jego stajni, Scott Hall i Kevin Nash, uznali to za zdradę i zaatakowali Hogana. The Rock uratował go jednak, a Hogan pod wpływem tych wydarzeń stał się face’em. W marcu Hogan i Rock rywalizowali drużynowo z nWo, ale w wyniku WWE Draftu on i jego partner zostali przydzieleni do brandu SmackDown i tym samym oddzieleni od rywali[25]. 21 lipca na gali Vengeance The Rock pokonał Kurta Angle i The Undertakera w walce Triple Threat o pas WWE Undisputed Championship. 25 sierpnia na gali SummerSlam stracił mistrzostwo pokonany przez Brocka Lesnara.
W 2003 rywalizował z Hulkiem Hoganem, a później ze Steve’em Austinem, którego pokonał na gali WrestleMania 19 w ostatniej walce w karierze Austina. Wkrótce Rock postanowił skupić się na karierze aktorskiej i występował w WWE (dawne WWF) coraz rzadziej, bardzo rzadko biorąc udział w jakichkolwiek walkach. W końcu jego występy zaczęły mieć charakter występów gościnnych[12].
Powrócił do regularnych występów w 2011. 14 lutego został ogłoszony gościnnym gospodarzem WrestleManii i wygłosił przemówienie, w którym potwierdził swój powrót i nawiązał do negatywnych wypowiedzi Johna Ceny pod jego adresem. Rock i Cena rywalizowali ze sobą głównie werbalnie. W międzyczasie do rywalizacji dołączył The Miz, któremu nie podobało się, że otrzymuje za mało uwagi, pomimo bycia mistrzem WWE. 3 kwietnia na gali WrestleMania 27 Rock pomógł Mizowi obronić mistrzostwo w walce przeciwko Cenie. 27 czerwca Rock został werbalnie poniżony przez CM Punka, który niezadowolony z tego jak sam jest traktowany, wygłosił mowę, w której krytykował stan WWE i sposób, w jaki organizacja jest zarządzana. Punk powiedział, że Rock podlizuje się właścicielowi WWE, Vince’owi McMahonowi, i skrytykował jego udział w nadchodzącej WrestleManii. 20 listopada na gali Survivor Series Rock wspólnie z Ceną pokonał tag teamThe Awesome Truth, a 1 kwietnia 2012 pokonał samego Johna Cenę na gali WrestleMania 28[12].
W końcu Rock postanowił odebrać główne mistrzostwo WWECM Punkowi, który posiadał pas już od ponad roku. Obaj zmierzyli się 29 stycznia 2013 na gali Royal Rumble. W pojedynek interweniowała wierna Punkowi trzyosobowa grupa The Shield (Seth Rollins, Dean Ambrose i Roman Reigns). Ponieważ nie była to pierwsza interwencja grupy w ważną walkę, wcześniej ustalono, że taka sytuacja poskutkuje odebraniem Punkowi pasa. Gdy jednak Vince McMahon pojawił się w wejściu na arenę aby ogłosić zmianę posiadacza tytułu, Rock zaprotestował i zażądał powtórzenia walki, ponieważ nie chciał przejmować mistrzostwa w wyniku dyskwalifikacji. McMahon zgodził się natychmiast powtórzyć walkę. Ostatecznie The Rock zwyciężył i przejął pas Punka[26]. Punk otrzymał szansę odzyskania mistrzostwa 17 lutego na gali Elimination Chamber, ale i tym razem został pokonany przez The Rocka. 25 lutego Punk przegrał też z Johnem Ceną walkę o to który z nich będzie miał pierwszeństwo do starania się o tytuł Rocka. Wygrał John Cena[27] i 7 kwietnia na gali WrestleMania 29 pokonał Rocka w walce o mistrzostwo.
Johnson na konferencji prasowej dotyczącej filmu Król Skorpion w hotelu Four Seasons w Singapurze (2002)Johnson na premierze filmu Herkules w Sydney (2014)
Jego osobowość sceniczna w wrestlingu przyciągnęła uwagę producentów filmowych, którzy zaproponowali mu zagranie Króla Skorpiona w filmie Mumia powraca z 2001. Swoją kreacją w produkcji zwrócił na siebie uwagę widzów i krytyków filmowych, którzy chwalili jego występ, a za tę rolę otrzymał nagrodę Teen Choice Award dla ulubionego czarnego charakteru. Tę rolę powtórzył w filmie Król Skorpion z 2002. Magazyn Entertainment Weekly umieścił go na liście najbardziej obiecujących aktorów i aktorek.
W 2016 został okrzyknięty najlepiej zarabiającym aktorem od czerwca 2015 do czerwca 2016 według magazynu Forbes, który oszacował przychody Johnsona na 64,5 miliona dolarów amerykańskich[29]. W 2016 i 2017 za rolę Spencera Strasmore’a w serialu Gracze otrzymał nagrodę People’s Choice Award dla ulubionego aktora w specjalnym serialu telewizji. W 2017 otrzymał nagrodę Teen Choice Award dla ulubionego aktora w filmie fantasy za rolę Mauiego w filmie animowanym Vaiana: Skarb oceanu[30].
Nagroda Teen Choice Award w kategorii Ulubiony aktor w filmie fantasy
Nominowany do Czarnej Szpuli kategorii Najlepsza gra głosem
Nominowany do nagrody Kid’s Choice Award w kategorii Ulubiony dubbing w filmie animowanym
Nominowany do nagrody Kid’s Choice Award w kategorii Ulubiony wróg
Nominowany do Czarnej Szpuli kategorii Najlepszy aktor w serialu komediowym (2015)
Nagroda People’s Choice Award w kategorii Ulubiony aktor w specjalnym serialu telewizji kablowej (2016)
Nagroda People’s Choice Award w kategorii Ulubiony aktor w serialu specjalnym (2017)
W 2000 uczestniczył w akcji WWESmackdown Your Vote, której celem było zachęcanie młodych ludzi do głosowania. Jako osoba niezrzeszona uczestniczył w krajowym konwencie Partii Demokratycznej, a także przemawiał na konwencie Partii Republikańskiej[34].
Wielokrotnie wspierał pomoc humanitarną w Samoa, między innymi po tym jak państwo ucierpiało z powodu Cyklonu Heta[6].
W październiku 2007 wraz z żoną, Dany Garcią, przeznaczył milion dolarów amerykańskich Uniwersytetowi Miami na renowację obiektów futbolowych. Była to największa dotacja przekazana uniwersyteckiemu wydziałowi lekkoatletyki przez byłych studentów. Uniwersytet Miami zmienił nazwę na szatni Miami Hurricanes na cześć Johnsona[35].
W 2017 zapowiedział swoją kandydaturę na prezydenta Stanów Zjednoczonych w wyborach w 2020. W lipcu oficjalnie zarejestrował w Federalnej Komisji Wyborczej swój komitet wyborczyRun The Rock 2020. Formularz rejestracyjny złożył mężczyzna o imieniu Kenton Tilford, a jako siedzibę stowarzyszenia wskazano Wirginię Zachodnią[36]. W grudniu Johnson zrezygnował z planów politycznych, ponieważ kolidowały one z jego karierą aktorską. Stwierdził jednak, że rozważa kandydaturę w wyborach w 2024[37].
Kilka razy wystąpił w skeczach programu rozrywkowego Saturday Night Live[11][44]. Za jeden z tych skeczy w 2017 został nominowany do Czarnej Szpuli w kategorii Najlepszy występ gościnny w serialu komediowym[30].
W styczniu 2000 opublikował swoją autobiografię, The Rock Says, która zajęła pierwsze miejsce na liście bestsellerów publikowanej przez The New York Times[11][12].
W maju 2015 pobił rekord Guinnessa w największej liczbie selfie zrobionych w trzy minuty. Zrobił sobie 105 zdjęć z fanami w czasie premiery filmu San Andreas przy kinie Odeon Leicester Square w Londynie w Anglii[45].
3 maja 1997 ożenił się z Dany Garcią[46]. Garcia była wiceprezesem w firmie Merrill Lynch zajmującej się Wealth Managementem. 14 sierpnia 2001 urodziła się córka Dwayne’a Johnsona i Dany Garcii. Rodzice nadali jej imię Simone Alexandra Johnson i pseudonim Pebbles[12]. 1 czerwca 2007 para ogłosiła, że jest w separacji[47], a następnie rozwiodła się 19 maja 2008[46].
Krótko po separacji w 2007 Dwayne Johnson związał się z o 12 lat młodszą Lauren Hashian, córką perkusisty rockowego, Siba Hashiana. Johnson i Hashian poznali się w 2006, gdy Johnson brał udział w zdjęciach do filmu Plan gry[48]. 16 grudnia 2015 urodziła się ich córka, Jasmine Johnson[46]. 17 kwietnia 2017 narodziła się ich druga córka, Tiana Gia Johnson[49]. Pobrali się 18 sierpnia 2019 roku na Hawajach[50].
Gdy w lipcu 2004 przybył do państwa Samoa, skąd pochodzi rodzina jego matki, uroczyście powitali go minister turystyki Joe Keil i komisarz policji. Głowa państwa Samoa, Malietoa Tanumafili II, który jest spokrewniony z Johnsonem, nadał mu tytuł szlachecki Seiuli, wyróżniając go między innymi za pomoc w stratach na Samoa wskutek cyklonu Heta. Rock odwiedził miejsca związane z historią swojej rodziny[6].
Jednym z jego hobby jest rybołówstwo. Najchętniej uprawia je na słonych wodach przy użyciu lekkiego sprzętu[12].
↑ abcdAfamasagaA.ToleafoaAfamasagaA., The Rock’s Royal Homecoming [online], Pacific Magazine, 27 września 2007 [dostęp 2018-06-30] [zarchiwizowane z adresu 2007-09-27](ang.).
_(cropped).jpg)
.jpg)
.jpg)
