Dubel – powtórka tego samego ujęcia filmowego. Liczba dubli jest napisana na klapsie^[1].

Do najczęstszych przyczyn konieczności powtórzenia ujęcia (czyli nagrania dubla) należą:

• przejęzyczenie/zapomnienie tekstu przez aktora
• zaśmianie się
• niezachowanie ciszy przez ekipę filmową
• nieodpowiednie lub niedostateczne ukazanie emocji przez aktora
• błąd kamerzysty
• niepoprawne użycie lub działanie efektów specjalnych

Niektórzy reżyserzy filmowi nakazują powtarzanie ważnego, dobrze nakręconego już ujęcia, wiele razy, z powodu chęci ukazania jak najbardziej naturalnego zachowania aktorów lub z chęci wybrania najlepszego ujęcia w postprodukcji. Przykładem takiego reżysera jest David Fincher^[2]. W wywiadzie dla New York Times powiedział żartobliwie: „Nienawidzę powagi w przedstawieniu... Zazwyczaj w 17 ujęciu powaga znika”^[3]. Taka postawa reżysera sprawia, że filmy, które produkuje, są niemal idealne, lecz często przekracza on budżet oraz planowany termin ukończenia filmu^[2].

W studiach nagraniowych zazwyczaj od razu nagrywa się kilka razy ten sam utwór, następnie przesłuchuje się go i w razie niezadowolenia z materiału nagrywa się jeszcze raz, aż do skutku^[4].

• Król smoków (1982 rok) – gra w „Jianzi” – około 2900 dubli^[5]
• Światła wielkiego miasta (1931 rok) – tekst niewidomej kwiaciarki: „Kwiatek, sir?” – 342 dubli^[6]
• Młody mistrz (1980 rok) – scena walki – 329 dubli^[7]
• Spider-Man (2002 rok) – scena w stołówce: złapanie Mary Jane jedną ręką, a drugą spadającego jedzenia na tacę – 156 dubli^[8]
• Lśnienie (1980 rok) – dialog z Dannym – 148 dubli^[8]
• Gorączka złota (1925 rok) – Charlie Chaplin jadł but z lukrecji, przez co został przewieziony do szpitala z powodu wysokiego poziomu cukru – 63 duble^[8]

• Plan filmowy