Drugie Studio Wrocławskie powstało na skutek działań lokalnego środowiska kulturalnego, zmierzających do ochrony spuścizny po Teatrze Laboratorium, po jego samorozwiązaniu w 1984 roku[2]. Równolegle do działalności archiwistycznej i dokumentacyjnej Zbigniew Cynkutis rozpoczął prace nad tworzeniem nowego zespołu teatralnego, który miał kontynuować artystyczne dziedzictwo Laboratorium. Od listopada 1984 roku funkcjonował dział historyczno-badawczy (w 1987 roku przekształcony w Ośrodek Dokumentacji Teatru Laboratorium), zajmujący się prowadzeniem archiwum oraz działalnością badawczą[3]. Na początku 1985 roku powstał zespół teatralny, który od 1986 roku rozpoczął działalność twórczą[4].
Działalność
W Drugim Studiu pod kierownictwem artystycznym Cynkutisa działały dwa zespoły – polski oraz międzynarodowy[5]. Inauguracyjnymi premierami polskiego zespołu były Phaedra-Seneca w reżyserii Cynkutisa oraz Fedra w reżyserii Mirosława Kocura, zaprezentowane w 1986 roku[6]. W tym samym czasie odbyły się dwie premiery zespołu międzynarodowego – Phaedra i Opowieść o życiu i śmierci Joaquina Muriety Pabla Nerudy – obydwa w reżyserii Elizabeth Craven[1].
Negatywne przyjęcie przedstawienie Phaedra-Seneca przez wrocławską publiczność spowodowało napięcia w zespole polskim, z którego w maju 1986 roku odeszła połowa aktorów[7]. Doszło także do zmian w kierownictwie – Cynkutis, dotychczas kierujący Drugim Studiem jednoosobowo, sprawował nadal funkcję dyrektora artystycznego, a Tadeusz Nesterowicz został dyrektorem naczelnym[1].
W kolejnym sezonie obydwa zespoły kontynuowały działalność,zaprezentowały m.in. dobrze przyjętego Ajschylosa Prometeusza polskiego zespołu w reżyserii Kocura[8]. Nieprozumienia pomiędzy Cynkutisem a Kocurem doprowadziły jednak do odejścia z teatru tego drugiego, a wraz z nim części zespołu[1]. W styczniu 1987 roku w wypadku samochodowym pod Wrocławiem zginął Cynkutis[9]. Pomimo niesprzyjających okoliczności Drugie Studio Wrocławskie kontynuowało działalność teatralną. W sezonie 1987/1988 do Drugiego Studia powrócił Mirosław Kocur, obejmując kierownictwo artystyczne[6].
W sierpniu 1989 roku podjęto decyzję o likwidacji Drugiego Studia Wrocławskiego jako główną przyczynę podając niski poziom artystyczny teatru[10]. Ostatnią realizacją była reinscenizacja EliaszaMartina Bubera (pierwotnie wystawionego w reżyserii Mirosława Kocura w 1988 roku)[11].
Kontynuacja – Ośrodek Grotowskiego
Po rozwiązaniu Drugiego Studia Wrocławskiego w sierpniu 1989 roku działalność związaną z zabezpieczaniem spuścizny Jerzego Grotowskiego i Teatru Laboratorium, postulowaną w programie jednostki kontynuował utworzony 29 grudnia 1989 roku Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych (od grudnia 2006 roku funkcjonujący pod nazwą Instytut im. Jerzego Grotowskiego)[12].
↑A. Karysznia, Historia powstania Ośrodka, [w:] tejże: Działalność Ośrodka Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych w latach 1990–1994, praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. dr hab. Janusza Deglera, Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003, s. 7–26.
↑R. Różycki KoniecDrugiego Studia Wrocławskiego, „Słowo Polskie” 1989, z 5 lipca, s. 3.
↑R. Różycki, Eliasz, „Słowo Powszechne” 1989 nr 167, s. 4.
↑Z. Osiński (red.), Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, 1990–1999, Wrocław: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, 1999.
Bibliografia
Adela Karsznia: Działalność Ośrodka Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych w latach 1990–1994, praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. dr. hab. Janusza Deglera, Instytut Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2003
.jpg)