Drużyna Służby Socjalistycznej – jedna z form ruchu przodownictwa i współzawodnictwa w Siłach Zbrojnych PRL.

Współzawodnictwo o miano „Drużyny Służby Socjalistycznej” organizowano w brygadach, pułkach, akademiach wojskowych^[a], wyższych szkołach oficerskich, w szkołach oficerów rezerwy, szkołach chorążych, ośrodkach szkolenia, podoficerskich szkołach zawodowych oraz w innych samodzielnych jednostkach wojskowych.

Uczestniczyć w nim mogli żołnierze służby zasadniczej, elewi, kadeci, podchorążowie oraz żołnierze zawodowi w przypadku, gdy byli członkami drużyn^[b][1].

Miano „Drużyny Służby Socjalistycznej” uzyskiwała ta drużyna w której^[2]:

• co najmniej 50% stanu osobowego posiada odznakę Wzorowego Żołnierza
• co najmniej 25% stanu osobowego uzyskało klasę kwalifikacyjną lub drugą specjalność wojskową
• żołnierze drużyny uzyskują oceny bardzo dobre i dobre ze szkolenia politycznego, ogólnowojskowego i specjalistycznego.

W szkołach wojskowych i ośrodkach szkolenia^[3]:

• co najmniej 50% stanu osobowego osiągnęło z przedmiotów objętych programem nauczania oceny bardzo dobre i dobre oraz uzyskało odznakę Wzorowego Podchorążego lub Wzorowego Żołnierza, a pozostali oceny średnie nie niższe niż 3,51
• żołnierze ze stanu drużyny nie posiadają semestralnych ocen niedostatecznych.

• zdjęciem pamiątkowym na tle sztandaru jednostki
• dyplomem Drużyny Służby Socjalistycznej
• dyplomami Członka Drużyny Służby Socjalistycznej
• sznurami wyróżniającymi członków Drużyny Służby Socjalistycznej
• zawiadomieniem rodziny lub zakładu pracy o wzorowym pełnieniu służby wojskowej
• nagrodami książkowymi z dedykacją przełożonych^[4].

• Instrukcja o przodownictwie i współzawodnictwie w Siłach Zbrojnych PRL. Ministerstwo Obrony Narodowej. Warszawa 1974
• Instrukcja o przodownictwie i współzawodnictwie w Siłach Zbrojnych PRL. GZP WP 23/82. Ministerstwo Obrony Narodowej. Warszawa 1982