PROFILPELAJAR.COM

Drawski Młyn
	wieś
	; Pomnik Józefa Noji
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Powiat	czarnkowsko-trzcianecki
Gmina	Drawsko
Liczba ludności (2022)	953
Strefa numeracyjna	67
Kod pocztowy	64-731
Tablice rejestracyjne	PCT
SIMC	0525754
	Położenie na mapie gminy Drawsko Drawski Młyn
	Położenie na mapie Polski Drawski Młyn
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Drawski Młyn
	Położenie na mapie powiatu czarnkowsko-trzcianeckiego Drawski Młyn
	52°51′39″N 16°04′48″E/52,860833 16,080000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Drawski Młyn – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Drawsko, przy drodze wojewódzkiej nr 181.

Części wsi

Integralne części wsi Drawski Młyn^[4]^[5]
SIMC	Nazwa	Rodzaj
1005991	Bryza	część wsi
1015937	Korea	część wsi

Nazwa

Nazwa miejscowości pochodzi od młyna stojącego na lewym dopływie Noteci, który w 1508 odnotowany został bez nazwy, a w latach 1564-1565 jako „młyn Drawski” pod nazwą „Hamrzysko”. Stał on jeden kilometr na wschód od obecnej wsi Drawski Młyn, która wzięła od niego nazwę^[6].

Historia

W początku XVI wieku wieś jeszcze nie istniała. Pierwsza wzmianka z 1508 mówi o młynie należącym do wsi Drawsko i znajdującym się w powiecie poznańskim Korony Królestwa Polskiego. Leżał w dobrach wieleńskich, które były królewszczyzną i należały do królów polskich. W 1510 odnotowano go przy okazji pańszczyzny dla plebana wieleńskiego, który otrzymywał ćwiertnię mąki żytniej oraz świętopietrze z tego młyna. Młyn odnotowano również w latach 1564-1565 oraz w 1580 jako młyn doroczny należący do wsi Drawsko^[6].

Wieś posiada bogate tradycje przemysłowe, zwłaszcza hutnicze. Przepływająca przez wieś rzeka Struga napędzała dawniej kuźnice, o czym świadczy dawna nazwa osady – Hamrzysko. W XVII wieku działała tu huta żelaza, wykorzystująca lokalne złoża rudy darniowej^[7].

Do czasu rozbiorów miejscowość leżała w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Wskutek II rozbioru Polski w 1793 przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W 1853 rozpoczęła działalność Sattlershütte, protoplastka funkcjonującej obecnie odlewni żeliwa Drawski. Oprócz hutnictwa we wsi rozwijało się młynarstwo. To właśnie młyn wodny na Strudze był początkiem osady (1508). W 1565 działały dwa takie zakłady: Drwaski i Zawada, należące do wsi Drawsko^[7].

W okresie międzywojennym w miejscowości stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Drawski Młyn”^[8]. W 1930 roku Bank Pekao uruchomił tu kantor wymiany walut, przeznaczony głównie dla robotników sezonowych^[9].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa pilskiego.

Obiekty

Najstarsza część wsi, to ta przy dworcu kolejowym. Nieco dalej stoi osiedle bloków mieszkaniowych z lat 50. XX wieku, a obok niego stara szkoła z 1911 (obecnie przedszkole). Przy osiedlu posadowiono też głaz pamiątkowy ku czci Józefa Noji z pobliskiego Pęckowa, olimpijczyka zamordowanego przez nazistów w KL Auschwitz. Kościół Opatrzności Bożej pochodzi z lat 1985–1991. Po wschodniej stronie linii kolejowej znajduje się kompleks stawów rybnych (Staw przy Szosie i Żydowski Staw)^[7]. W miejscowości znajduje się stacja kolejowa linii kolejowej nr 351 Poznań Główny – Szczecin Główny, na której zatrzymują się wyłącznie pociągi regionalne.

Przypisy

↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 26154
↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06] .
↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 235 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
↑ GUS. Rejestr TERYT
↑ ^a ^b Chmielewski 1986 ↓, s. 398.
↑ ^a ^b ^c Paweł Anders, Władysław Kusiak: Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s. 167-168, ISBN 978-83-7272-242-3
↑ Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 22. ISBN 83-87424-77-3.
↑ Tadeusz Włudyka: Dwa dwudziestolecia gospodarki rynkowej w Polsce. Warszawa: Wolters Kluwer Polska, 2008, s. 220. ISBN 978-83-7526-922-2.