Jego rodzicami byli Włodzimierz Steyer i Janina z domu Boczkowska. Walczył w powstaniu warszawskim w stopniu kapral podchorąży. Posiadał pseudonimy „Grom II” i „1613”. Był żołnierzem Armii Krajowej w I plutonie „Kłosa” 3. kompanii batalionu „Miłosz” – odcinek wschodni „Bogumił” – Podobwód „Sławbor” – I Obwód „Radwan”Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Brał udział w walkach w Śródmieściu Południowym. Po powstaniu znalazł się w niewoli niemieckiej (posiadał numer jeniecki 222485)[2]. Od 1948 członek PZPR, od 1966 członek ZBoWiD.
Został nauczycielem akademickim Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego a w latach 1974–1978 jego dziekanem. Przez wiele lat na tym wydziale pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Państwa i Prawa[5]. Uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego[3]. Od 1968 był przewodniczącym Rady Muzealnej Muzeum Stutthof. W lutym 1989 wszedł w skład działającej przy Radzie Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Komisji do spraw Upamiętnienia Ofiar Represji Okresu Stalinowskiego[6]. Autor ponad 100 rozpraw, artykułów naukowych, recenzji i prac popularnonaukowych.
↑Informacja z tablicy pamiątkowej poświęconej prof. Donaldowi Steyerowi, umieszczonej w siedzibie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego ukazanej w infoboxie biogramu).
↑Historia. prawo.ug.edu.pl, 17 lutego 2014. [dostęp 2017-05-01].
