Dominik Horodyński

Dominik Horodyński
Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński
Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1919
Zbydniów

Data i miejsce śmierci

27 sierpnia 2008
Warszawa

poseł na Sejm PRL I kadencji (1952–1956)
Okres

od 20 listopada 1952
do 20 listopada 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Dominik Zbigniew Hipolit Horodyński herbu Korczak, ps. „Wileński” (ur. 24 lipca 1919 w Zbydniowie, zm. 27 sierpnia 2008 w Warszawie) – oficer Armii Krajowej, dziennikarz, publicysta, działacz społeczny i polityczny.

Dwór Horodyńskich w Zbydniowie
Tabliczka nagrobna Dominika Horodyńskiego w Zaleszanach

Życiorys

Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Był wnukiem Zbigniewa Leona Horodyńskiego (1851–1930), synem Zbigniewa (1887–1943, jeździec) i Zofii z domu Giecewicz (1892–1943), bratem Zbigniewa (1921–1944). Uczył się w Państwowym Gimnazjum im. Zygmunta Augusta w Wilnie. W 1937 zdał egzamin dojrzałości.

Uniknął śmierci podczas masakry uczestników wesela 24 czerwca 1943 w rodzinnym majątku w Zbydniowie, jako że wówczas nie przebywał w tym miejscu (w tym czasie zginęli jego rodzice, a później brat Zbigniew dokonał egzekucji zleceniodawcy egzekucji, Martina Fuldnera). Należał do Konfederacji Narodu. Był podporucznikiem Armii Krajowej, żołnierzem Kedywu, uczestnikiem powstania warszawskiego. Był adiutantem dowódcy Zgrupowania „Radosław”, ppłk. Jana Mazurkiewicza.

W okresie PRL pracował jako dziennikarz, publicysta, działacz polityczny. Jako bezpartyjny pełnił mandat posła na Sejm PRL I kadencji (1952–1956) z okręgu nr 57 Częstochowa. Jako reprezentant posłów "bezpartyjnych" wszedł 6 marca 1953 w skład Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina[1]. Działał w Chrześcijańskim Stowarzyszeniu Społecznym. Zasiadał w zarządzie Stowarzyszenia „Pax”. Jako członek Komitetu Intelektualistów i Działaczy Katolickich, podpisał list 6 listopada 1950 przesłany do francuskich intelektualistów i wyrażający solidarność i propozycję współpracy[2]. W 1952 był jednym z delegatów na Kongres Narodów w Obronie Pokoju. Publikował w piśmie „Dziś i Jutro”. Od 1967 do 1973 był wieloletnim korespondentem radia i telewizji w Rzymie. Od 1973 do 1981 był redaktorem naczelnym tygodnika „Kultura”.

Zmarł 27 sierpnia 2008. Został pochowany w kaplicy rodzinnej na cmentarzu w Zaleszanach.

Jego żoną była Teresa z domu Ledóchowska (ur. 1920), z którą miał córki Olgę i Annę (ur. 1955).

Odznaczenie

Przypisy

  1. ↑ Powołanie Ogólnonarodowego Komitetu Uczczenia Pamięci Józefa Stalina /w/ Trybuna Robotnicza, nr 58, 7-8 marca 1953, str. 2
  2. ↑ Janusz Stefaniak, Komisja Intelektualistów i Działaczy Katolickich, w: Encyklopedia Białych Plam, t. XIX, Suplement, Radom 2005, s. 180.
  3. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1481.
  4. ↑ M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1144.

Bibliografia