Dino Ciccarelli

Data i miejsce urodzenia	8 lutego 1960 Sarnia, Kanada
Obywatelstwo	Kanada
Wzrost	178 cm
Pozycja	prawoskrzydłowy
Uchwyt	prawy
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole Minnesota North Stars Washington Capitals Detroit Red Wings Tampa Bay Lightning Florida Panthers

Dino L. Ciccarelli (ur. 8 lutego 1960 w Sarnii) – kanadyjski profesjonalny hokeista na lodzie. Rozegrał 19 sezonów w NHL, z czego blisko połowę w Minnesota North Stars. Sukcesy odnosił też będąc zawodnikiem zespołu Detroit Red Wings, w barwach którego uzyskał trzeci wynik w karierze pod względem liczby strzelonych bramek w sezonie. W NHL zdobył łącznie 1200 punktów, a 608 bramek w NHL^[1] jest ich największą liczbą zdobytych przez zawodnika przystępującego do draftu, lecz niewybranego przez żadną drużynę NHL^[2]. Ciccarelli został wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 2010 roku^[3].

Ciccarelli dorastał grając w hokeja w swoim rodzinnym mieście Sarnia, w południowo-zachodniej lidze Ontario Hockey Association. W druźynie Sarnia Junior B rozpoczął grę w wieku 15 lat jesienią 1975 roku, kończąc sezon z dorobkiem 45 goli i 43 asyst w zaledwie 40 meczach^[4]. Ciccarelli jest jednym z dwóch graczy zespołu Sarnia Junior B, którzy zostali wprowadzeni do Hockey Hall of Fame (drugą osobą jest Phil Esposito występujący w drużynie Pszczół w 1961 roku).

W wieku 16 lat Ciccarelli dołączył do London Knights z OMJHL (Ontario Major Junior Hockey League) w rozgrywkach 1976–1977. W jego pierwszym sezonie z Rycerzami zdobył 39 bramek i łącznie 82 punkty w 66 meczach, zajmując piąte miejsce w klasyfikacji punktujących zespołu. W play-off Ciccarelli strzelił 11 goli i 24 punkty w 20 meczach^[4]. Zespół zakończył sezon przegrywając z Ottawa 67’s w finale Pucharu Johna Rossa Robertsona.

W jego drugim sezonie (1977–78) z Rycerzami, Ciccarelli strzelił 72 bramki w lidze, zostając jej najskuteczniejszym strzelcem, oraz zanotował 70 asyst łącznie zdobywając 142 punkty^[5], co było trzecim wynikiem sezonu w całej OMJHL. W play-offach Ciccarelli zdobył 6 goli i 16 punktów w dziewięciu meczach. Po sezonie Dino został nagrodzony Trofeum Jima Mahona dla najskuteczniejszego prawoskrzydłowego w OMJHL^[4].

Prowadząc w ligowej klasyfikacji strzelców, w trakcie jednego z porannych treningów doznał złamania kości udowej prawej nogi^[4][6]. Ciccarelli potknął się na odłamku kija hokejowego i uderzył w bandę^[6]. W efekcie założono mu 40-centymetrową, stalową szynę^[7], którą nosił przez 25 miesięcy^[6]. Z powodu kontuzji Ciccarelli w sezonie 1978–79 pojawił się w zaledwie 30 meczach, zdobywając 8 goli i 19 punktów. W siedmiu meczach fazy play-off strzelił 3 gole i 5-krotnie asystował. Po tym, jak nie został wybrany przez żaden zespół w trakcie NHL Entry Draft, Ciccarelli podpisał kontrakt na zasadzie wolnego transferu z Minnesota North Stars 28 września 1979 roku.

North Stars pozostawiły Ciccarellego w zespole Knights na kolejny sezon 1979-80. Po nieudanych poprzednich rozgrywkach Ciccarelli powrócił do normalnej dyspozycji zdobywając 50 bramek, 53 asysty i łącznie 103 punkty^[5]. W pięciu meczach fazy play-off Ciccarelli strzelił 2 gole i uzyskał łącznie 8 punktów.

Debiut Ciccarellego w profesjonalnym hokeju miał miejsce pod koniec sezonu 1979–80 w CHL (Central Hockey League) w zespole Oklahoma City Stars (filii Minnesota North Stars)^[4]. Zdobycz Ciccarellego w sześciu meczach z Oklahoma City to 3 bramki i 5 punktów.

Większą część sezonu 1980–81 Ciccarelli spędził w Oklahoma City Stars. Rozegrał 48 gier, strzelił 32 gole i zdobył 57 punktów. Został włączony do składu Minnesota North Stars i w pierwszym sezonie w NHL wystąpił w 32 meczach, zdobył 18 bramek i 12-krotnie asystował (30 punktów). W 19 meczach fazy play-off Ciccarelli strzelił 14 goli^[6] i zdobył 21 punktów, docierając ze swoją drużyną do finału Pucharu Stanleya w 1981 roku, przegranym z New York Islanders.

Ciccarelli spędził cały sezon 1981–82 w zespole North Stars, w trakcie którego rozegrał 76 meczów. Z 55 golami został najskuteczniejszym zawodnikiem zespołu. W sezonie regularnym zdobył 106 punktów. 9 lutego 1982 wziął udział w 34 meczu gwiazd organizowanym przez Washington Capitals. Jako zawodnik Minnesoty był w zespole Campbell Conference (obecnie Western Conference), między innymi asystując przy bramce Wayne’a Gretzky’ego w przegranym 4–2 meczu z Wales Conference (obecnie Eastern Conference). W fazie play-off Ciccarelli zdobył 3 bramki i 4 punkty w 4 meczach.

W sezonie 1982–83 Dino Ciccarelli stracił na skuteczności strzelając 37 bramek i zdobywając 75 punktów w 77 meczach. Mimo gorszych wyników od tych z ubiegłego sezonu, ponownie pojawił się w meczu gwiazd, tym razem zorganizowanym przez New York Islanders. Dino zdobył bramkę i asystę, pomagając w zwycięstwie Campbell Conference 9–3 nad Wales Confference. W play-offach Ciccarelli pojawił się w 9 meczach, strzelił cztery gole i zdobył 10 punktów.

Sezon 1983–84 był dla Ciccarellego udany. W sezonie regularnym strzelił 38 goli i łącznie uzyskał 71 punktów w 79 meczach, kolejny raz pomagając North Stars w dotarciu do fazy play-off. W 16 meczach fazy pucharowej Dino zdobył 4 gole i 9 punktów. Drużyna North Stars przegrała z Edmonton Oilers w finale Campbell Conference.

W sezonie 1984–85 Ciccarelli kolejny raz był trapiony przez kontuzje. Rozegrał 51 meczów, w których strzelił zaledwie 15 goli i zdobył 32 punkty. To był najsłabszy sezon pod względem dorobku punktowego od czasu debiutanckiego 1980–81 i z najmniejszą zdobyczą bramkową w całej karierze. W 9 meczach play-off Ciccarelli zdobył 3 bramki i 6 punktów.

Sezon 1985–86 był dla Ciccarellego był również udany, jak ten sprzed 2 lat. Dino nie był nękany przez urazy, przez co mógł wystąpić w 75 meczach, w których zdobył 44 gole, zostając najskuteczniejszym strzelcem drużyny. Dzięki zdobytym 89 punktom to był najlepszy sezon od rozgrywek 1981-82. W 5 meczach fazy play-off Ciccarelli raz asystował przy bramce.

W sezonie 1986–87 Ciccarelli poprawił swoje statystyki z poprzednich rozgrywek, zdobywając 52 bramki i 103 punkty w 80 meczach, prowadząc w obu klubowych klasyfikacjach. Mimo rekordowego sezonu Dino Ciccarellego, drużyna North Stars nie grała na miarę oczekiwań i nie awansowała do fazy play-off.

Sezon 1987–88 był dla Ciccarellego trzecim z rzędu ze zdobytymi 40 lub więcej bramkami. Po raz kolejny został najskuteczniejszym i najlepiej punktującym zawodnikiem North Stars z 41 bramkami i 86 punktami w 67 meczach. Mimo to, drużynie z Minnesoty drugi raz z rzędu nie udało się wywalczyć awansu do fazy play-off.

W trakcie sezonu 1988–89 Ciccarelli po 6 latach przerwy, po raz kolejny został wybrany do meczu gwiazd zorganizowanym w Edmonton w 1989 roku. Mecz Campbell Conference (zachód) przeciwko Wales Conference (wschód) wygrała drużyna z zachodu z wynikiem 9-5. Łącznie w sezonie 1988–89 Ciccarelli rozegrał 65 meczów, strzelił 32 gole i 27 razy asystował. 7 marca 1989 drużyny Minnesota North Stars i Washington Capitals dokonały wymiany Dino Ciccarellego i Boba Rouse'a w zamian za Mike’a Gartnera i Larry’ego Murphy’ego^[8].

Sezon 1988–89 Ciccarelli zakończył już w barwach Washington Capitals. Występując w 11 meczach strzelił 12 goli i trzykrotnie asystował, pomagając drużynie awansować do fazy play-off. Swój pierwszy mecz jako Capital rozegrał 8 marca 1989 roku, w przegranym 3–2 meczu z Montreal Canadiens, nie zdobywając przy tym żadnego punktu. Swoją pierwszą bramkę w Waszyngtonie zdobył 11 marca 1989, pokonując bramkarza New York Rangers Johna Vanbiesbroucka. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Caps 4-2. 18 marca 1989 Ciccarelli miał duży udział w zwycięstwie 8–2 nad Hartford Whalers, strzelając 4 bramki i asystując przy kolejnych 3^[9]. Pierwszy mecz w play-off w barwach Caps Ciccarelli rozegrał 5 kwietnia 1989 roku. Mecz zakończył się zwycięstwem 3–2 nad Philadelphia Flyers, jednak Dino nie zdobył żadnego punktu. Pierwszą bramkę w fazie play-off w drużynie z Waszyngtonu zdobył 6 kwietnia 1989, strzelając Ronowi Hextallowi w przegranym 3–2 meczu z Flyers. Ciccarelli zagrał w sześciu meczach, w których strzelił 3 bramki i zdobył 6 punktów, zanim Caps zostali wyeliminowani przez zespół z Filadelfii.

W pierwszym pełnym sezonie 1989–90 w barwach Caps Ciccarelli strzelił 41 goli. Był to jego piąty kolejny sezon z 40 lub więcej bramkami, a liczba zdobytych 79 punktów sprawiła, że również był najlepiej punktującym z Caps. 6 lutego 1990 Ciccarelli zdobył 4 bramki w zwycięskim 12–2 meczu z Quebec Nordiques. W rozgrywkach play-off Ciccarelli zdobył 8 goli i 11 punktów w ośmiu meczach, przed urazem doznanym 21 kwietnia 1990 w meczu przeciwko New York Rangers, który wyłączył go z gry do końca sezonu. Strzelił hat tricka w play-off przeciwko New Jersey Devils w meczu zwyciężonym 5–4 w dogrywce, 5 kwietnia 90.

Ciccarelli opuścił 26 meczów w sezonie 1990–91, zdobywając 21 bramek i 39 punktów, najmniej od sezonu 1984-85. Strzelił hat tricka w wygranym 6–3 meczu przeciwko Edmonton Oilers 8 lutego 1991^[10]. Mimo słabych statystyk w sezonie regularnym, w rozgrywkach play-off Ciccarelli był efektywny – jego dorobek to 5 bramek i 9 punktów w 11 meczach.

Dino odnalazł formę w sezonie 1991–92, co było widać po jego statystykach – 38 goli i 76 punktów, które wydatnie przyczyniły się do kolejnego awansu Capitals do play-off. W play-off 25 kwietnia 1992 Ciccarelli zdobył 4 bramki w meczu z Pittsburgh Penguins wygranym 7-2^[11]. W 7 meczach zdobył 5 bramek i 9 punktów. 20 czerwca 1992 Dino Ciccarelli został oddany do Detroit Red Wings za Kevina Millera^[12].

Ciccarelli zadebiutował w Detroit Red Wings 6 października 1992 roku, w przegranym 4–1 meczu z Winnipeg Jets. 8 października 1992 Ciccarelli zdobył swoją pierwszą bramkę jako Red Wing, strzelając Kelly’emu Hrudeyowi z Los Angeles Kings w zwycięskim 5–3 meczu. Pierwszy sezon w Detroit zakończył z dorobkiem 41 bramek i 97 punktów, drugim pod względem skuteczności w drużynie Detroit Red Wings. Liczba zdobytych punktów była najwyższa od sezonu 1986–87, kiedy zdobył ich 103 będąc zawodnikiem Minnesoty North Stars. Pierwszy mecz w play-off w barwach Red Wings Ciccarelli zagrał 19 kwietnia 1993 roku, notując asystę przy bramce w zwycięskim 6–3 meczu z Toronto Maple Leafs. Pierwszego gola w play-off w zespole z Detroit zdobył 27 kwietnia 1993 roku strzelając Félixowi Potvinowi w przegranym 5–4 meczu z Maple Leafs. 29 kwietnia 1993 Ciccarelli strzelił hat tricka dla Red Wings w zwycięstwie 7–3 nad drużyną z Toronto. Ogółem Ciccarelli pojawił się na lodowisku w 7 meczach fazy play-off, w których strzelił 4 bramki i zanotował 2 asysty.

W kolejnym sezonie 1993–94 Ciccarelli zdobył 28 bramek i zanotował 29 asyst w 66 meczach, co łącznie dało 57 punktów. Tym samym zanotował 40-punktowy spadek względem ubiegłego sezonu. 5 kwietnia 1994 w meczu przeciwko Vancouver Canucks strzelił cztery gole i dołożył dwie asysty, co przyczyniło się do zwycięstwa 8–3 nad Orkami. W play-offach tego sezonu Ciccarelli zdobył 5 goli i 7 punktów w 7 meczach.

Ze względu na lokaut i skrócony sezon 1994–95 Ciccarelli pojawił się w 42 meczach, w których zdobył 16 bramki i 43 punkty, co dało mu trzecie miejsce w klasyfikacji drużynowej. 22 marca 1995 Ciccarelli zanotował 4 asysty w meczu z Winnipeg Jets. Mecz zakończył się zwycięstwem Wshington Capitals 6-3. W play-offach 11 maja 1995 Ciccarelli zdobył hat tricka przeciwko Dallas Stars w zwycięskim meczu 5-1. Play-offy zakończył z 9 golami i 11 punktami w 16 meczach, a Red Wings przegrali dopiero w finale Pucharu Stanleya z New Jersey Devils.

W sezonie 1995–1996 Ciccarelli strzelił 22 gole i zdobył 43 punkty w 64 meczach, pomagając Red Wings ustanowić rekord NHL w liczbie zwycięstw w sezonie zasadniczym z 62 wygranymi. W fazie play-off Ciccarelli trafił sześciokrotnie i asystował 11 razy w 17 meczach. 27 sierpnia 1996 roku Detroit Red Wings oddali Ciccarellego Tampa Bay Lightning w zamian za prawo wyboru w czwartej rundzie draftu w 1998 NHL Entry Draft^[13].

Pierwszy mecz w barwach Tampa Bay Lightning Ciccarelli rozegrał 5 października 1996 roku, zdobywając bramkę i dwa punkty w zwycięskim 4–3 meczu z Pittsburgh Penguins. 8 listopada 1996 Ciccarelli strzelił hat tricka, również przeciwko drużynie z Pittsburgha (mecz zakończył się remisem 5–5). Wziął udział w meczu gwiazd NHL w 1997 roku zorganizowanym w San Jose w Kalifornii, pomagając Konferencji Wschodniej w zwycięstwie 11–7 nad Konferencją Zachodnią. Sezon 1996–97 skończył z 77 występami i największą liczbą bramek w drużynie (35), łącznie zdobywając 60 punktów.

Sezon 1997–98 rozpoczął z Błyskawicami. Zagrał w 34 meczach, w których strzelił 11 goli i zdobył 17 punktów. 15 stycznia 1998 Tampa Bay Lightning oddali Ciccarellego i Jeffa Nortona do drużyny Florida Panthers za Marka Fitzpatricka i Jodiego Hulla^[14].

Ciccarelli swój pierwszy mecz z Floryda Panthers zagrał 21 stycznia 1998. Pierwszą bramkę dla Panter trafił 3 dni później, 24 stycznia 1998, pokonując Kelly’ego Hrudeya z San Jose Sharks (mecz zakończył się remisem 1–1). Sezon z Florida Panthers zakończył z dorobkiem 5 goli i 16 punktów w 28 meczach.

W sezonie 1998-99 Ciccarelli doznał kontuzji pleców w meczu z Chicago Blackhawks 4 listopada 1998 roku, która wyłączyła go z gry przez blisko cały sezon. Zagrał tylko w 14 spotkaniach, w których strzelił 6 goli i 7 punktów. 31 sierpnia 1999 roku Ciccarelli poinformował o zakończeniu zawodowej kariery^[15].

Ciccarelli w czasie swojej kariery reprezentował Kanadę na kilku międzynarodowych imprezach. W Mistrzostwach Świata Juniorów w hokeju na lodzie w 1980 roku w Helsinkach Ciccarelli w 5 meczach trafił pięciokrotnie i raz asystował. Drużyna Klonowych Liści zajęła piąte miejsce na tym turnieju. W Mistrzostwach Świata w 1982 roku organizowanych w Finlandii, Ciccarelli zdobył 2 gole i 3 punkty w 9 meczach, a Kanadyjczycy zdobyli brązowy medal. Zagrał także na Mistrzostwach Świata w 1987 roku w Austrii, zdobywając 4 bramki i 6 punktów w 10 meczach, kończąc turniej ze swoją reprezentacją na czwartym miejscu.

Kariera Ciccarellego nie była wolna od kontrowersji, zarówno na lodowisku jak i poza nim. W 1987 roku przyznał się do publicznego obnażania się i został oddany pod roczny dozór kuratora^[16]. 6 stycznia 1988 roku, w trakcie spotkania w hali Maple Leaf Gardens, Ciccarelli w brutalny sposób zaatakował obrońcę drużyny z Toronto Luke’a Richardsona. Dino był znany ze swojego temperamentu^[7], więc po otrzymaniu bodiczeku w plecy od zawodnika Leafs, rewanż był niemal pewny. Odwdzięczył się w najmniej dyskretny sposób, uderzając znacznie wyższego Richardsona kijem w głowę. W wyniku tego incydentu Ciccarelli został uznany winnym napaści, ukarany grzywną 1000 dolarów i skazany na jeden dzień pobytu w więzieniu^[16]. Richardson natomiast nie doznał żadnego urazu^[7]. Było to prawdopodobnie pierwsze pozbawienie wolności zawodnika NHL za atak na innego gracza na lodowisku^[16].

Ciccarelli został wprowadzony do Galerii Sław Hokeja (Hockey Hall of Fame) w 2010 roku, 8 lat po tym, jak spełnił warunek nieuczestniczenia przez 3 lata w profesjonalnym meczu hokejowym. W prasie pojawiały się informacje, że powodem 8 lat zwłoki były wcześniejsze problemy z prawem Ciccarellego^[3][17].

Jego juniorska drużyna London Knights zastrzegła numer 8, z którym występował w barwach Rycerzy^[18].

• druga drużyna gwiazd OMJHL (1978)
• NHL All-Star Game (1982, 1983, 1989, 1997)
• brązowy medal Mistrzostw Świata w hokeju na lodzie 1983