Diecezja farerska (łac.: Dioecesis Fareyensis) – historyczna diecezja rzymskokatolicka na Wyspach Owczych ze stolicą w Kirkjubøur.
Historia
Zaprowadzenie chrześcijaństwa na Wyspach Owczych opisuje Saga o Wyspach Owczych (Færeyinga Saga). Według niej w 999 nową religię na Wyspy przyniósł z polecenia króla Norwegii Olafa I Tryggvasona Sigmundur Brestisson.
Diecezja została erygowana w 1076 jako sufragania archidiecezji Bremy. W 1104 została podporządkowana archidiecezji Lund. Ostatecznie w 1152 stała się częścią nowo powstałej metropolii Nidarosu.
Około 1100 rezydencją biskupów stał się Kirkjubøargarður, istniejący do dziś jeden z najstarszych, stale zamieszkałych budynków z drewna na świecie.
W latach 1269–1308 biskupem diecezji był Erlendur, który m.in. jest uznawany za twórcę najstarszego dokumentu na Wyspach Owczych - Listu Owczego z 1298 roku. Był też inicjatorem budowy katedry św. Magnusa w Kirkjubøur.
Ostatnim biskupem farerskim był Ámundur Ólavsson, który w 1538 został przez króla Danii Chrystiana III zmuszony do opuszczenia urzędu, po ustanowieniu luteranizmu religią państwową. W 1540 biskupem został luteranin, Jens Gregoriussen Riber. Był on biskupem do 1556, kiedy to urząd został zniesiony.
