Skałki znajdują się na wypłaszczeniu niewielkiego grzbietu, na wysokości 460–465 m n.p.m.[1] Zbudowane są z piaskowca istebniańskiego i są jedną z najbardziej oryginalnych formacji skalnych na całym Pogórzu Zachodniobeskidzkim, i to nie tylko pod względem wielkości i oryginalnego kształtu, ale także budowy geologicznej i układu spękań ciosowych. W niektórych miejscach skałek znajdują się rdzawo-żółte przebarwienia spowodowane większą zawartością żelaza oraz okrągławe wgłębienia[4].
Ze względu na unikatowe walory przyrodnicze skałki te zostały uznane za prawnie chroniony pomnik przyrody[4].
Legenda
Z Diabelskim Kamieniem w Rudniku, podobnie jak z wieloma innymi tzw. diabelskimi kamieniami, związana jest legenda. Po wybudowaniu sanktuarium i kalwarii w Kalwarii Zebrzydowskiej, między ludźmi zapanowały pokój i zgoda. Nie mógł tego ścierpieć diabeł i zaplanował zniszczyć sanktuarium ogromnym głazem spuszczonym z dużej wysokości. Zmuszony jednak został do zawarcia umowy ze św. Piotrem, na mocy której musiał zostawić kamień w tym miejscu, w którym zastanie go pianie koguta. Kamień był jednak tak ciężki i niósł go z tak daleka, że musiał wielokrotnie odpoczywać i nie zdążył przed świtem. Pianie koguta zastało go, gdy mijał Pasmo Barnasiówki, tutaj też opuściły go siły i zostawił kamień w lesie[2].
Bouldering
Na Diabelskim Kamieniu są 4 drogi wspinaczkowe o trudności od IV do VI+ w skali polskiej, obite starymi przelotami. Na skalnym murze przylegającym do Diabelskiego Kamienia uprawiany jest bouldering. Jest 31 baldów o trudności od 3 do 6c w skali francuskiej[5].
Sułkowice – Pisana – Kaniowa Góra – Barnasiówka – Dalin – Myślenice. Odległość 12 km, suma podejść 376 m, suma zejść 350 m, czas przejścia czas przejścia 3 godz. 38 min, z powrotem 3 godz. 50 min[6]
ścieżka dojściowa od grzbietowego żółtego szlaku w dół do Diabelskiego Kamienia
↑ abJulianJ.ZinkowJulianJ., Myślenice i okolice: (Dobczyce, Sułkowice): monograficzny przewodnik turystyczny i krajoznawczy po wschodniej części Beskidu Średniego oraz po przyległym rejonie Pogórza Wielickiego, Kraków 1993. Brak numerów stron w książce
↑ abNa podstawie tablicy informacyjnej zamontowanej przy skałkach.
↑ abGrzegorzG.RettingerGrzegorzG., Beskidy Zachodnie i Pogórze. Przewodnik wspinaczkowy, Kraków: wspinanie.pl, 2019, s. 170–173, ISBN 978-83-947825-2-8.