Historia Dhaki sięga roku 1000. Miasto szybko rozwijało się w XVII wieku, będąc stolicą mogolskiego Bengalu w latach 1608–1639 i 1660–1704[4]. W 1704 stolicę przeniesiono do Murshidabadu, co spowolniło rozwój gospodarczy miasta[4]. Miasto przeszło pod władzę Królestwa Wielkiej Brytanii w 1793[5]. Przemysł w Dhace w połowie XIX wieku zaczął zanikać. Produkcja muślinu została spowolniona przez wysokie opodatkowanie kolonialne, ograniczenia handlu i przymusowy import brytyjskich wyrobów włókienniczych. Lokalni tkacze umierali z głodu w czasie klęski głodu w Bengalu[6]. W 1956 miasto zostało stolicą Pakistanu Wschodniego, a w 1971 stolicą rządu niepodległego Bangladeszu[4]. W 1974 otwarto Dhaka Zoo, będące największym obiektem tego typu w kraju[7]. W 2013 wydarzyła się niedaleko Dhaki katastrofa budowlana, największa pod względem liczby ofiar śmiertelnych w czasach współczesnych, w której zginęło 1127 osób[8].
W 2011 Dhakę, w granicach city corporation (istniejącego do 1 grudnia 2011, kiedy to nastąpił podział na Dhaka North City Corporation i Dhaka South City Corporation[11][12]), tj. obszaru miejskiego ustanawianego i administrowanego przez ministra właściwego ds. samorządu terytorialnego, zamieszkiwało 6 970 105 osób. Tego samego roku populacja dhakijskiego obszaru metropolitarnego liczyła 8 906 039. Liczba ludności dhakijskiego megamiasta oszacowana została na 14 171 567 osób[13][14][15].
Miasto odnotowuje wzrost liczby mieszkańców w tempie 4,2% rocznie, co jest jednym z najwyższych wśród azjatyckich miast. Stały wzrost liczby ludności odzwierciedla trend migracyjny z terenów wiejskich na obszary miejskie, co w latach 60. i 70. XX w. stanowiło 60% ogólnego wzrostu liczby mieszkańców miasta. Ponadto wzrost populacji jest związany z poszerzeniem granic administracyjnych, co w latach 90. zwiększyło liczbę mieszkańców miasta o dodatkowe 0,5 mln[16].
Gospodarka
Główny ośrodek przemysłu odzieżowego, włókienniczego, spożywczego i metalurgicznego kraju, rynek handlu jutą, ryżem, nasionami roślin oleistych, cukrem i herbatą[4]. W mieście mają siedzibę Uniwersytet w Dhace, Bangladesh University of Engineering and Technology i inne ośrodki naukowe oraz instytuty badań rolniczych.
Transport
Jednym z głównych środków transportu są riksze. Każdego dnia na ulice miasta wyjeżdża ich około 400 tysięcy, co jest światowym rekordem[17].
Port Sadarghat na rzece Buriganga obsługuje transport w górę rzeki oraz do innych portów Bangladeszu[18].
Port lotniczy Dhaka jest położony 20 km na północ od miasta i jest największym w kraju.
↑Robert Cervero: Informal Transport in the Developing World. UN-HABITAT, 2000, s. 39. ISBN 92-1-131453-4. (ang.).
↑Dhaka. W: Economic and Social Commission for Asia and the Pacific.: Asian Highway Handbook. United Nations Economic and Social Commission for Asia and the Pacific, United Nations Publications, 2005, s. 28. ISBN 92-1-120170-5. (ang.).
