PROFILPELAJAR.COM

Derek Bailey
Data i miejsce urodzenia	29 stycznia 1930 ; Sheffield
Data i miejsce śmierci	25 grudnia 2005 ; Londyn
Instrumenty	gitara
Gatunki	jazz, muzyka awangardowa

Derek Bailey (ur. 29 stycznia 1930 w Sheffield, zm. 25 grudnia 2005 w Londynie^[1]) – brytyjski awangardowy gitarzysta jazzowy. Znany ze swoich amelodycznych, atonalnych improwizacji oraz skłonności do eksperymentów^[1]. Jest uważany ze jedną z najważniejszych postaci europejskiej sceny jazzu improwizującego i free jazzu^[2], a w późniejszym okresie twórczości do pierwszych znanych muzyków jazzowych współpracujących z DJ-ami i eksperymentujących z elementami drum’n'bassu^[3].

Życiorys

Bailey urodził się w muzykalnej rodzinie, jego dziadek oraz wujek byli muzykami. W latach 50. zaczął profesjonalnie grać na gitarze, na początku w zespołach grającym raczej muzykę popularną^[4]. We wczesnych latach 60. był członkiem jazzowego tria Joseph Holbrooke (nazwanym tak od nazwiska angielskiego kompozytora przełomu XIX i XX wieku), założonego wraz z Tonym Oxleyem i Gavinem Bryarsem. Muzyka tria była sytuowana stylistycznie „pomiędzy późnym Coltrane’em, Billem Evansem, Johnem Cage’em i Karlheinzem Stockhausenem”^[4]. W 1966 roku Bailey przeprowadził się do Londynu, gdzie grał m.in. z Evanem Parkerem, Dave’em Hollandem, Kennym Wheelerem czy Johnem Stevensem. Od 1970 do lat 90. nagrywał dla założonego razem z Parkerem i Tonym Oxleyem wydawnictwa Incus. W 1976 roku założył improwizujący projekt-festiwal Company, w którym uczestniczyli m.in. Anthony Braxton i Steve Lacy. W latach 80. i 90. współpracował też z Johnem Zornem, Fredem Frithem, Cecilem Taylorem, Tonym Williamsem i Patem Methenym. Jego ostatnie albumy zostały wydane przez wydawnictwo Zorna, Tzadik.

Dyskografia

Karyobin (z SME, Island Records, 1968)
The Topography of the Lungs (z Hanem Benninkiem i Evanem Parkerem, Incus, 1970)
The Music Improvisation Company, 1968–1971 (z Music Improvisation Company, Incus, 1971)
The London Concert (z Evanem Parkerem, Incus, 1971)
Solo Guitar Volume 1 (Incus, 1971, reedycja 1992)
Solo Guitar Volume 2 (Incus, 1972)
First Duo Concert (z Anthonym Braxtonem, Emanem, 1974, reedycja 1996)
Lot 74 – Solo Improvisations (Incus, 1974)
Improvisation (Cramps Records, 1975)
Jesus’ Blood Never Failed Me Yet/The Sinking of the Titanic (z Gavinem Bryarsem i in., Obscure Records, 1975)
Company 6 & 7 (z Lolem Coxhillem, Hanem Benninkiem, Leo Smithem, Tristanem Honsingerem, Steve’em Beresfordem, Anthonym Braxtonem i in., Incus, 1977, reedycja 1992)
Drops (z Andreą Centazzo, Inctus, 1977)
Dart Drug (z Jamiem Muirem, Incus, 1981)
Aida (Incus, 1982, reedycja Dexter’s Cigar, 1996)
Cyro (z Cyro Baptistą, Incus, 1982)
Yankees (z Johnem Zornem i George’em Lewisem, Celluloid / Charly, 1983)
Figuring (z Barre Phillipsem, Incus, 1987)
Takes Fakes and Dead She Dances (Incus, 1987)
Lace (Emanem, 1989)
Village Life (z Thebe Lipere’em i Louisem Moholo, Incus, 1992)
Playing (z Johnem Stevensem, Incus, 1992)
Wireforks (z Henrym Kaiserem, Shanachie/Jazz, 1993)
Rappin & Tappin (z Willem Gainesem, Incus, 1994)
Saisoro (z Yoshidą Tatsuya i Masudą Ryuishi, Tzadik, 1995)
Harras (z Johnem Zornem i Williamem Parkerem, 1995)
Guitar, Drums ‘n’ Bass (z DJ-em Ninjem, Avant, 1996)
The Sign Of Four (z Patem Methenym, Greggiem Bendianem, Paulem Wertico, Knitting Factory, 1997)
llaer (z Ingarem Zachem, SOFA, 2000)
Barcelona (z Agustim Fernandezem, Hopscotch Records, 2001)
Ballads (Tzadik, 2002)
Pieces for Guitar (Tzadik, 2002)
Limescale (z Tonym Bevanem, Incus, 2002)
Blemish (z Davidem Sylvianem, Samadhisound, 2003)
Soshin (z Fredem Frithem i Antoine’em Berthiaume’em, Ambiances Magnetiques, 2003)
Scale Points On The Fever Curve (z Milo Fine’em, Emanem, 2003)
The Gospel Record (z Amy Denio, Dennisem Palmerem, Shaking Ray Records, 2005)
Carpal Tunnel (Tzadik, 2005)
The Moat Recordings (jako Joseph Holbrooke, Tzadik, 2006)
To Play (The Blemish Sessions) (Samadhi, 2006)
Standards (Tzadik, 2007)

Przypisy

↑ ^a ^b Chris Kelsey: Derek Bailey Biography. AllMusic.com. [dostęp 2013-08-02]. (ang.).
↑ Joachim-Ernst Berendt, Günther Huesmann: Das Jazzbuch: Von New Orleans bis ins 21. Jahrhundert. Frankfurt am Main: S. Fischer, 2007, s. 40. ISBN 9-783-59601596-42.
↑ Joachim-Ernst Berendt, Günther Huesmann: Das Jazzbuch: Von New Orleans bis ins 21. Jahrhundert. Frankfurt am Main: S. Fischer, 2007, s. 89. ISBN 9-783-59601596-42.
↑ ^a ^b Maciej Karłowski: Derek Bailey – heros gitary nie grający riffów. jazzarium.pl. [dostęp 2014-02-02].