Z tego względu status Dear Esther jako gry komputerowej był często kwestionowany przez recenzentów, niemniej jednak po premierze tytuł został przyjęty pozytywnie przez krytykę.
Fabuła i rozgrywka
Gracz robi postępy w rozgrywce Dear Esther poprzez eksplorowanie bezludnej hebrydzkiej wyspy, w trakcie czego odtwarzane są czytane przez nieznanego mężczyznę fragmenty listu do kobiety o imieniu Esther. Gra sugeruje, iż narratorem jest mąż Esther, a ona sama zginęła w wyniku wypadku samochodowego[5]. Monologi te wywoływane są w momencie dotarcia gracza na określone miejsce na wyspie i odtwarzane przez grę na wpół losowo, co oznacza, że w poszczególnych rozgrywkach generowane są odrobinę inne historie, jako że jedne nagrania są odtwarzane, a inne pomijane. W swoich listach narrator opisuje kilka nieznanych graczowi postaci. Jedną z nich jest kartograf Donnelly, który tworzył w przeszłości mapę wyspy. Narrator często odnosi się do książki, w której Donnelly opisał swoją podróż po wyspie[6]. Inną wspomnianą postacią jest Paul, który prawdopodobnie spowodował wypadek, w którym zginęła Esther[7]. Narrator opowiada też o Jakobsonie, XVIII-wiecznym pasterzu żyjącym niegdyś na wyspie, przybliżając jego dzieje[8]. Częstymi motywami pojawiającymi się zarówno wizualnie, jak i w narracji, są kamienie nerkowe, jazda pod wpływem alkoholu, nawrócenie Pawła Apostoła, zakażona noga narratora, mewy, statki bez dna, liczba 21 oraz malunki przedstawiające schematy obwodów, struktury cząsteczek chemicznych i neurony.
W miarę postępów w grze tożsamości narratora, Esther, Paula, Donnelly’ego i Jakobsona stają się coraz bardziej niejasne z powodu częstych zmian tematu przez narratora i różnych sposobów odnoszenia się do postaci[9]. Losowy wybór fragmentów listu powoduje niejednoznaczności i zmusza gracza do wysunięcia własnych wniosków[10][11].
Na końcu postać gracza dociera do znajdującego się w najwyższym punkcie wyspy masztu radiowego i w trakcie trwania ostatniego monologu narratora wspina się na jego szczyt po drabinie, a następnie skacze spadając na wybrzeże poniżej. Podczas spadania jej cień staje się cieniem ptaka, a następnie przelatuje brzegiem wyspy, docierając w końcu do papierowej łódki zrobionej z kartek listu do Esther. Czas gry wynosi około 2 godzin[12][11].
Tworzenie
Dear Esther było początkowo modyfikacją stworzoną przez pracowników thechineseroom, gdy należeli oni jeszcze do projektu badawczego na University of Portsmouth[13]. Projekt został sfinansowany dzięki stypendium przyznanym przez Arts and Humanities Research Council i był kierowany przez Dana Pinchbecka, profesora i wykładowcę na uniwersytecie.
W 2009 roku Robert Briscoe, były pracownik studia DICE, rozpoczął prace nad stworzeniem Dear Esther całkowicie od nowa, przy pełnym wsparciu ze strony Pinchbecka[14]. Briscoe i studio thechineseroom pracowali równolegle nad remakiem, przy czym większość projektowania poziomów wykonał Briscoe w oparciu o grafiki koncepcyjne stworzone przez Bena Andrewsa[15]. Przeprojektowując krajobraz wyspy, Briscoe miał na celu wyeliminowanie dezorientacji spowodowanej przez oryginalny układ gry oraz wypełnienie środowiska bogatszymi i ciekawymi wizualnie obiektami poprawiającymi surowy wygląd pierwowzoru[16]. Kiedy studio wyczerpało początkowy budżet, twórcy zwrócili się do organizacji Indie Fund po wsparcie finansowe na zakończenie prac nad grą. Początkowo jej członkowie byli sceptycznie do tego nastawieni, jednak zmienili zdanie po zagraniu w produkcję[17]. Gra została wydana tylko w języku angielskim, jednak powstało wiele fanowskich tłumaczeń, które uzyskały poparcie twórców i są promowane na jej oficjalnej stronie[4].
W obu wersjach produkcji głosu narratorowi użycza Nigel Carrington, jednak w remake’u jego kwestie zostały odpowiednio rozbudowane[19]. Muzykę natomiast skomponowała Jessica Curry, freelancerowa kompozytorka i współreżyser w thechineseroom[20]. Podczas prac nad remakiem Curry nadzorowała rearanżację partytury, aby była pełniejsza, zawierała więcej instrumentów i trwała prawie dwa razy dłużej, niż pierwotna. Kompozytorka inspirowała się głównie dziełami Thomasa Newmana, Johanna Sebastiana Bacha i zespołu Radiohead[18]. Wokal jest wykonywany przez Clarę Sanbras[18]. Oryginalna kompozycja została opublikowana za darmo 11 lipca 2008 roku, krótko po premierze samej modyfikacji[21], a zremasterowaną ścieżkę dźwiękową wydano 14 lutego 2012 roku za pośrednictwem serwisów Amazon i iTunes, a później także Bandcamp.
W 2008 roku oryginalna modyfikacja została zaprezentowana na wystawie poświęconej animacji na Ars Electronica[31] oraz dostała się na listę 100 najlepszych modyfikacji serwisu Mod DB[32]. W 2009 roku wygrała nagrodę za najlepszy świat lub historię na gali Indiecade Independent Game[33], a w 2010 została wyróżniona jako najlepszy nadchodzący mod w serwisie Mod DB[34].
W 2009 roku Lewis Denby, recenzent serwisu Honest Gamers, pochwalił grę stwierdzając, że wywołuje emocje, do których niewiele gier ośmiela się zbliżyć oraz oświadczył, że jej ścieżka dźwiękowa tworzy imponująco eteryczną atmosferę[35]. Pomimo wyróżnień za koncept i fabułę, narzekano na słabą konstrukcję poziomów i liczne problemy w poruszaniu się w terenie[35][36].
Remake
Po sześciu godzinach od premiery remake’u Dear Esther w serwisie Steam sprzedano ponad 16 000 kopii gry, dzięki czemu przychody pokryły koszty produkcji[37].
W 2012 roku remake zebrał głównie pozytywne recenzje uzyskując średnią ocen 75/100 w agregatorze Metacritic i 70,23% w GameRankings[27][26]. Mimo wątpliwości, czy naprawdę stanowi grę komputerową, recenzenci chwalili jej oryginalność i wypowiadali się pozytywnie o narracji, szczegółowości poziomów, oprawie graficznej i dźwiękowej. Niektórzy jednak, jak np. Allistair Pinsof z serwisu Destructoid, stwierdzili, że rozgrywka jest liniowa i nudna, a produkcja byłaby lepsza, gdyby była filmem krótkometrażowym[25]. Marcin Traczyk z czasopisma „CD-Action” napisał, że „twórcom udało się wyjść poza znane konwencje i zaoferować coś dotąd niespotykanego, ale przy tym strawnego jedynie dla bardzo wąskiego grona” oraz „wywołuje ona niepowtarzalne poczucie osamotnienia, narastającego niepokoju i smutku – emocje w grach wręcz niebywałe”[11].
W lipcu 2012 roku sprzedaż wyniosła ponad 250 000 egzemplarzy, z czego 118 000 nabyto podczas letniej wyprzedaży na Steamie[38]. 28 maja 2013 roku dzięki akcji Humble Indie Bundle 8 nastąpiła premiera gry w wersji na system Linux[3].
Przypisy
↑ abcdCredits. dear-esther.com. [dostęp 2013-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-15)]. (ang.).
↑ abPlay it Now!. dear-esther.com. [dostęp 2013-01-17]. (ang.).
↑thechineseroom, Dear Esther. 2012-02-14. Microsoft Windows. (ang.). Cytat: „Narrator: I first saw him sat by the side of the road. I was waiting for you to be cut out of the wreckage. The car looked like it had been dropped from a great height. The guts of the engine spilled over the tarmac, like water underground.”
↑thechineseroom, Dear Esther. 2012-02-14. Microsoft Windows. (ang.). Cytat: „Narrator: Reading Donnelly by the weak afternoon sunlight. He landed on the south side of the island, followed the path to the bay and climbed the mount. He did not find the caves and he did not chart the north side. I think this is why his understanding of the island is flawed, incomplete. He stood on the mount and only wondered momentarily how to descend. But then, he didn’t have my reasons.”
↑thechineseroom, Dear Esther. 2012-02-14. Microsoft Windows. (ang.). Cytat: „Narrator: Is this what Paul saw through his windscreen? Not Lot’s wife, looking over her shoulder, but a scar in the hillside, falling away to black, forever.”
↑thechineseroom, Dear Esther. 2012-02-14. Microsoft Windows. (ang.). Cytat: „Narrator: The bothy was constructed originally in the early 1700s. By then, shepherding had formalised into a career. The first habitual shepherd was a man called Jakobson, from a lineage of migratory Scandinavians. He was not considered a man of breeding by the mainlanders. He came here every summer whilst building the bothy, hoping, eventually, that becoming a man of property would secure him a wife and a lineage.”
↑ abcdMarcin Traczyk. Dear Esther. „CD-Action”. 202 (04/2012), s. 79, 2012-03-13. Jerzy Poprawa – redaktor naczelny. Wydawnictwo Bauer Sp. z o.o.. ISSN1428-2916. (pol.).
↑Robert Briscoe: Smoothing out the Wrinkles. littlelostpoly.co.uk, 2009-05-10. [dostęp 2013-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-31)]. (ang.).
