Dagui Muzhe (chiń. upr. 大沩慕哲; chiń. trad. 大溈慕哲; pinyin Dàguī Mùzhé; kor. 대?모철 Tae? Moch'ŏl; jap. Dai’i Botetsu; wiet. Đại Qui Mộ Triết, zm. 1132) – chiński mistrz chan szkoły linji. Znany także jako Guishan.
Życiorys
Pochodził Linchuan w Fuzhou.
- Mnich zapytał mistrza Daguia: „Co znaczy ‘cyprys w ogrodzie’ Zhaozhou?”
- Dagui odparł: „Samotny gość, już zmarznięty, czuł przenikające odczucie nocnego wiatru”.
- Mnich powiedział: „Mój poprzedni nauczyciel nie mówił w ten sposób. Co masz na myśli?”
- Dagui powiedział: „Pielgrzym w końcu poznał cierpienie”.
- Mnich odparł: „Dziesięć lat w czerwonym kurzu, ale dzisiaj ujawnione zostało to samotne ciało”.
- Dagui powiedział: „Mróz na wierzchu śniegu”[1].
Innym razem jakiś mnich spytał:
- „Czym jest budda w mieście?”
- Dagui odparł: „W dziesięciotysięcznym tłumie nie pozostawianie śladów”.
- Mnich spytał: „Czym jest budda w wiosce?”
- Dagui odparł: „Zabłoconą świnią. Nędznym psem”.
- Mnich spytał: „Czym jest budda w górach”.
- Dagui odparł: „Zatrzymuje przychodzenie i odchodzenie ludzi”[1].
Pewnego razu Dagui powiedział do mnichów:
- „Chwytanie pustych kształtów, gonienie echa – to zajmuje waszego ducha. Obudźcie się z waszego snu a sen zniknął. Zatem jaka inna sprawa pozostała? Stary Deshan jest na waszych brwiach i powiekach, czy wszyscy go czujecie? Jeśli doświadczyliście tego, to wtedy przebudziliście się z waszego snu i ten sen zniknął. Jeśli nie doświadczyliście tego, to wtedy chwytacie puste kształty i gonicie echo. I tak będzie bez końca”[2].
W 1132 r. Dagui, chociaż zupełnie zdrowy, wyrecytował ten wiersz:
- Zeszłej nocy trzy razy,
- Nagły wiatr i grzmot,
- Chmury rozstąpiły się i została szeroka przestrzeń.
- Księżyc siedział za rzeką.
|
Po wypowiedzeniu wiersza posiedział chwilę, następnie nagle pożegnał mnichów i zmarł.
Pierwsza liczba oznacza kolejność pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza kolejność pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.
Przypisy
- ↑ a b Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 402.
- ↑ Andy Ferguson. Zen’s Chinese Heritage. s. 403.
Bibliografia
- Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. The Masters and Their Teachings. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 518. ISBN 0-86171-163-7.
