Dąbrowa świetlista − typ lasu dębowego charakteryzujący się skąpą warstwą krzewów i bogatym gatunkowo, bujnym runem. W Polsce zbiorowiska tego rodzaju zanikają^[1]. Drzewostan tych lasów tworzony jest głównie przez dąb bezszypułkowy, a na północnym wschodzie Polski również dąb szypułkowy^[2].

Dąbrowa świetlista związana jest z działalnością ludzi, powstała za sprawą prawa chłopów do wypasania zwierząt hodowlanych w pańskich lasach^[1], a także takich działań jak wykaszanie runa, grabienie ściółki i zbiór żołędzi^[3]. Ten typ lasu jest charakterystyczny dla Polski środkowej i wschodniej^[2]. Po II wojnie światowej wypasu na obszarach leśnych zakazano, by zwierzęta nie niszczyły upraw leśnych, a jego tradycja zachowała się jedynie w kilku miejscowościach w Polsce. Efektem było zarastanie lasów gatunkami drzew i krzewów, które mocno zacieniają ich dno^[1] i tym samym utrudniają rozwój gatunków światłolubnych^[3]. Dla istnienia tego typu lasu konieczne jest wypasanie w lesie zwierząt, które wyjadają składniki runa, ponieważ koszenie prowadzi do nadmiernego rozrostu traw, które tworzą gęstą darń. Na początku XXI wieku w Polsce było nie więcej niż 200 ha dobrze zachowanej dąbrowy świetlistej^[1].

Rośliny runa charakterystyczne dla dąbrowy świetlistej to turzyca pagórkowata, pięciornik biały, dzwonek brzoskwiniolistny, dziurawiec skąpolistny i dzwonecznik wonny. Dąbrowa świetlista jest uważana za najbogatszy florystycznie polski typ lasu, a zachowane siedliska są chronione przez Unię Europejską w ramach obszarów Natura 2000^[1].