Według takiego podejścia Przemysł 4.0 jest urzeczywistnieniem wizji inteligentnej fabryki, w której systemy cyberfizyczne sterują procesami fizycznymi, tworzą wirtualne (cyfrowe) kopie świata realnego i podejmują zdecentralizowane decyzje, a poprzez Internet rzeczy w czasie rzeczywistym komunikują się i współpracują ze sobą oraz z ludźmi, natomiast dzięki przetwarzaniu chmurowemu są oferowane i użytkowane usługi wewnętrzne i międzyoperacyjne. Transformacja zakładu produkcyjnego w myśl czwartej rewolucji przemysłowej prowadzić ma do radykalnej optymalizacji[2][3] przez:
poprawę produktywności,
poprawa wydajności,
zwiększenie stopnia dzielenia się wiedzą i współpracą,
elastyczność i zwinność,
ułatwienie uzyskania zgodności,
poprawa obsługi klienta,
zmniejszenie kosztów,
poszerzenie pola do tworzenia, rozwoju i wdrażania innowacji,
zwiększenie obrotu i przychodu,
podniesienie rentowności,
ugruntowanie albo wzrost znaczenia marki produktu/przedsiębiorstwa, a także lepsza rozpoznawalność na rynkach lokalnym i globalnym[4].
Upowszechnienie skoordynowanej współpracy wszystkich uczestników procesu produkcyjnego z wykorzystaniem technologii przemysłu 4.0 ma prowadzić do totalnego zoptymalizowania gospodarki[2].
Termin (w oryginale Industrie 4.0) pochodzi z projektu strategii technik wysokichrząduNiemiec, promującej komputeryzację procesów wytwórczych, i po raz pierwszy był użyty na targach w Hanowerze w roku 2011. W październiku 2012 r. grupa robocza kierowana przez Siegfrieda Daisa z firmy Robert Bosch GmbH przedstawiła rządowi federalnemu zestaw zaleceń wdrożeniowych koncepcji, a 8 kwietnia 2013 grupa zaprezentowała raport końcowy[1][4].