Claude Le Jeune

Claude Le Jeune
Ilustracja
Claude Le Jeune, sztych z 1598
Data i miejsce urodzenia

ok. 1528/1530
Valenciennes

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

przed 26 września 1600 (data pogrzebu)
Paryż

Gatunki

muzyka poważna, muzyka renesansu

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Claude Le Jeune; także Claudin[1][2], Lejeune[3] (ur. ok. 1528[1][2]/1530[3] w Valenciennes, pochowany 26 września 1600 w Paryżu[1][3]) – francuski kompozytor.

Życiorys

Prawdopodobnie kształcił się w Valenciennes[2]. Po raz pierwszy wzmiankowany w 1552 roku jako autor czterech chansons[3]. Od 1564 roku mieszkał w Paryżu[1][2][3]. Był związany z kręgiem hugenotów[3], był ich czołowym kompozytorem obok Claude’a Goudimela[1]. Związany z założoną w 1570 roku przez Jeana-Antoine’a de Baïfa i Joachima Thibault de Courville’a Académie de Poésie et de Musique[1][2]. Działał jako maistre des enfans de musicque na dworze brata króla, Franciszka[3]. W 1588 roku na fali nastrojów antyprotestanckich musiał opuścić Paryż, jego dzieła uniknęły wówczas zniszczenia dzięki interwencji jego katolickiego przyjaciela, Jacques’a Mauduit[2]. Po pobycie w La Rochelle wrócił do stolicy w 1596 roku, obejmując posadę nadwornego kompozytora króla Henryka IV[2].

Twórczość

Jako członek Académie de Poésie et de Musique tworzył zgodnie z jej programem w nawiązującym do antyku stylu zwanym musique mesureé a l’antique, podporządkowującym rytm muzyczny metryce poezji[2][3]. Rozwijał głównie nawiązującą do madrygału formę chansons[1]. Jako kompozytor związany ze środowiskiem hugenotów opracowywał melodie z psałterza Clémenta Marota i Teodora Bezy[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[2][3])

Utwory wokalne

Psalmy

  • Dix pseaumes de David na 4 głosy, en forme de motets avec un dialogue na 4 głosy (1564)
  • Dodécacorde, 12 psalmów na 2–7 głosów (1598)
  • Les 150 pseaumes na 4–5 głosów (1601)
  • Premier livre, contenant 50 pseaumes de David mis en musique na 3 głosy (1602)
  • Pseaumes en vers mesurez, 26 psalmów i Te Deum na 2–8 głosów (1606)
  • Second livre contenant 50 pseaumes de David na 3 głosy (1608)
  • Troisieme livre des pseaumes de David na 3 głosy (1610)

Pozostałe utwory religijne

  • Octonaires de la vanité etet inconstance du monde na 3–4 głosy (1606)
  • Missa ad placitum na 4–7 głosów (1607)
  • Magnificat, 2 psalmy, 3 motety i chansony na 3–7 i 10 głosów w Second livre des meslanges (1612)

Utwory świeckie

  • Livre de meslanges, 36 madrygałów, 26 chansons i 6 motetów na 4–8 i 10 głosów (1585)
  • Airs mis en musique na 4–5 głosów (1594)
  • Le printemps, 33 airs i 6 chansons na 2–8 głosów (1603)
  • Airs na 3–8 głosów (1608)
  • Second livre des airs na 3–8 głosów (1608)
  • 30 chansons, 7 madrygałów i 5 airs na 4–8 głosów w Second livre des meslanges (1612)

Utwory instrumentalne

  • 3 fantazje w Second livre des meslanges (1612)
  • Canzonetta na lutnię (1592)
  • 7 utworów na lutnię (1601)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 485. ISBN 978-83-01-13410-5.
  2. ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2084–2085. ISBN 978-0-02-865528-4.
  3. ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 317–318. ISBN 83-224-3303-4.

Linki zewnętrzne